Ολίβια Νιούτον Τζον: Πώς την έπεισε ο Τραβόλτα για το «Grease» και η παρ’ ολίγον σχέση τους

Καθώς ο κόσμος θρηνεί τον θάνατο της πρωταγωνίστριας του «Grease», που έφυγε από τη ζωή σε ηλικία 73 ετών από καρκίνο του μαστού, εκείνη μέσα από την αυτοβιογραφία της είχε αποκαλύψει πώς αρχικά είχε απορρίψει τον ρόλο της Sandy. Σε άλλο σημείο ανέφερε πόσο κοντά έφτασε με τον Τραβόλτα στο να γίνουν ζευγάρι και εκτός οθόνης.

Με τα δικά της λόγια από την αυτοβιογραφία της με τίτλο «Stop Believin»
Ποτέ δεν σκέφτηκα ότι ο ρόλος μου στο Grease ήταν να υποδυθώ μόνο έναν χαρακτήρα. Οι περισσότεροι από εμάς έχουμε μέσα μας τη Sandy Νο1, με την αμερικανική αγνή εμφάνιση – αλλά έχουμε και λίγη από τη Sandy Νο2.

Το νούμερο δύο κάπνιζε, φορούσε μαύρο δέρμα και ψηλοτάκουνες γόβες και τύλιγε τα πόδια της γύρω από ένα αγόρι καθώς την χόρευε μέσα στο χώρο του λυκείου. Η Sandy No2 ήταν απολαυστικά άγρια, και υπήρχε μια μεγάλη συσσώρευση ενθουσιασμού μέσα μου για να τη ζωντανέψω επιτέλους.

Ο ενδυματολόγος Albert Wolsky βρήκε αυτά τα στενά, ψηλόμεσα, στενά, μαύρα παντελόνια από δέρμα καρχαρία (ακόμα καλύτερα από το δέρμα) από τη δεκαετία του 1950. Ήταν τόσο παλιά και υπήρχε μόνο ένα ζευγάρι, οπότε δεν υπήρχαν περιθώρια για λάθη. Όταν το δοκίμασα για πρώτη φορά, το φερμουάρ είχε σπάσει και ο Albert δεν ήθελε να το σκίσει προσπαθώντας να βάλει καινούργιο. Αντ’ αυτού, θα τα έραβε κάθε πρωί! “Και αν χρειαστεί να κατουρήσω; Τι θα κάνω;”

Μια από τις πιο αξιομνημόνευτες στιγμές ολόκληρης της καριέρας μου ήταν η πρώτη φορά που βγήκα από το τροχόσπιτο φορώντας τα ρούχα της Sandy No2. Είχα σέξι σγουρά μαλλιά, παχύ μαύρο eyeliner και μάσκαρα σε αφθονία. Τα χείλη μου ήταν πασαλειμμένα με κόκκινο κραγιόν κακού κοριτσιού, το μπλουζάκι μου ήταν σφιχτά σφιγμένο και τα πόδια μου και τα οπίσθιά μου ήταν χυμένα μέσα σε αυτό το παντελόνι. Τα κόκκινα ψηλοτάκουνα με τα ματάκια ήταν δικά μου. Μη με ρωτήσετε πώς τα φορούσα αυτά τα παπούτσια, αλλά τα φορούσα.

Υπήρχαν αναστεναγμοί, φωνές και πολλά σφυρίγματα. Ο Τζον κινηματογραφούσε το τραγούδι Sandy καθώς περπατούσα στο πλατό. Σταμάτησε να τραγουδάει, στη μέση της νότας, καθώς το κεφάλι του σηκώθηκε και τα μάτια του πετάχτηκαν. “Πες μου κι άλλα! Πες μου κι άλλα!” σηκώθηκε και φώναξε. Γελάσαμε τόσο δυνατά. Ήταν ακριβώς η αντίδραση που ήθελα.

Παγκόσμιο φαινόμενο
Ο Τζον Τραβόλτα θυμάται: «Δεν μπορούσα να το πιστέψω. Ήταν τόσο σωστό να τη βλέπω με αυτό το χτένισμα της Μέριλιν Μονρόε. Ήταν τόσο τέλειο. Και ήξερα ότι το κοινό θα είχε ακριβώς την ίδια αντίδραση – ένα καρδιοχτύπι».

Τους είχαν πέσει τα σαγόνια στο πάτωμα
Αισθάνθηκα δυνατή καθώς η καθαρή αδρεναλίνη και η ιδέα να διεκδικήσω τη δική μου σεξουαλικότητα έτρεχαν μέσα στο σώμα μου. Όλοι οι άνδρες του συνεργείου άρχισαν να κάνουν διπλές και τριπλές λήψεις καθώς γύρισαν να με κοιτάξουν και τα σαγόνια τους είχαν πέσει στο πάτωμα. Νομίζω ότι ένα ή δύο σάντουιτς τους είχαν φύγει από το στόμα».

Όλα τα κορίτσια στο πλατό ήθελαν αμέσως αυτό το ρούχο και όλοι οι άντρες τους ήταν πρόθυμοι να τους το αγοράσουν. Αν είχα σκεφτεί να φτιάξω αντίγραφα αυτού του παντελονιού και να τα πουλήσω, θα μπορούσα να είχα κάνει μια περιουσία.

Αργότερα, οι άνθρωποι θα έλεγαν ότι ήταν ένα τρομερό μήνυμα που δίναμε στα νεαρά κορίτσια, ότι τους λέγαμε να κάνουν σεξ για να κερδίσουν τον άντρα τους. Αλλά επρόκειτο για επιλογή. Να φορέσεις αυτό το παντελόνι ή ένα φόρεμα μέχρι το πάτωμα. Η δύναμη προέρχεται από το να παίρνεις τις αποφάσεις σου και να είσαι αυτή που θέλεις να είσαι.

Αυτό το ρούχο θα έβγαζε την ντροπαλή Ολίβια Νιούτον Τζον από τη ζώνη άνεσής της με άλλους τρόπους, και αργότερα μου έδωσε ακόμη και το θάρρος να κυκλοφορήσω το τραγούδι Physical. Αυτή η τελευταία σκηνή στο Grease άλλαξε αμέσως την εικόνα μου. Το 1971 οι συνθέτες Τζιμ Τζέικομπς και Γουόρεν Κέισι έγραψαν το Grease το οποίο αναφερόταν στη νεανική κουλτούρα, τα κορίτσια και τους greasers. Και το όλο σκηνικό το έστησαν σε ένα λύκειο. Ο Τζον Τραβόλτα ήταν η εύκολη πρώτη επιλογή για τον όμορφο και τραχύ Ντάνι Ζούκο. Ήμουν τόσο απασχολημένος με την παγκόσμια περιοδεία που το Grease δεν ήταν καν στο ραντάρ μου.

Το 1976, η μοίρα μεσολάβησε. Η θρύλος του αυστραλιανού τραγουδιού, Χέλεν Ρέντι, με κάλεσε σε ένα δείπνο στο σπίτι της στο Λος Άντζελες. Εκεί συνάντησα τον παραγωγό Άλαν Καρ, ο οποίος μου είπε ότι είχε αγοράσει τα δικαιώματα της ταινίας. Θα γινόταν παγκόσμιο φαινόμενο.

«Δεν έχουμε βρει ακόμα την πρωταγωνίστρια», είπε ο Άλαν. «Θα ήσουν μια υπέροχη Σάντι». Εγώ ήμουν 28 και ο Τζον 23. Δεν θα μπορούσα να παίξω μια μαθήτρια λυκείου στα 28 μου. «Είμαι πολύ μεγάλη για τη Σάντι», είπα στον Άλαν. «Και δεν μπορώ να κάνω αμερικανική προφορά».

O Καρ θα άλλαζε το σενάριο για να κάνει τη Σάντι μια Αυστραλή φοιτήτρια που πήρε μεταγραφή. Ουάου, πραγματικά προσπαθούσαν να το κάνουν να δουλέψει για μένα. Αλλά εξακολουθούσα να διστάζω.

Συμφώνησα να δω τουλάχιστον το έργο πριν πάρω την τελική απόφαση. Στο Λονδίνο, ο Richard Gere είχε τον πρωταγωνιστικό ρόλο στη σκηνή ως Danny Zuko εκείνη την εποχή. Ήταν πέρα για πέρα υπέροχος σε αυτό. Κάτι για το Grease άρχισε να με ενοχλεί. Είναι τόσο διασκεδαστικό. Τα τραγούδια είναι υπέροχα. Η Sandy είναι ένας σπουδαίος χαρακτήρας και θα μου έδινε την ευκαιρία να παίξω δύο διαφορετικούς τύπους κοριτσιών. Θα μπορούσα να τα καταφέρω; Αποφάσισα να αρνηθώ.

Τότε ο ίδιος ο Ντάνι Ζούκο ανέβηκε τα σκαλιά της πόρτας μου. Από κοντά, ο Τζον Τραβόλτα ακτινοβολεί αγνή χαρά και αγάπη. Είναι ένας από τους πιο γνήσιους και γλυκούς ανθρώπους στη γη και νοιάζεται πραγματικά για τους άλλους σε επίπεδο πολύ βαθύ. Εκείνη την ημέρα, ο Τζον με υποδέχτηκε με μια μεγάλη αγκαλιά σαν να ήμασταν ήδη φίλοι ζωής. Δεν υπήρχαν προσδοκίες ή υποσχέσεις.

Ήμασταν απλώς δύο άνθρωποι που είχαν την τύχη να περάσουν ένα υπέροχο ηλιόλουστο απόγευμα απολαμβάνοντας ο ένας την παρέα του άλλου.

«Με ρώτησαν ποια θα ήταν η τέλεια πρωταγωνίστριά μου στο Grease και υπήρχε μόνο ένας άνθρωπος σε αυτόν τον πλανήτη που μπορούσα να φανταστώ ως Sandy», είπε ο John. «Αυτό το πρόσωπο ήταν η Ολίβια Νιούτον Τζον», είπα στους παραγωγούς: «Σας υπόσχομαι ότι η Σάντι του Ντάνι Ζούκο είναι η Ολίβια και κανείς άλλος δεν πρέπει να την παίξει».

Πώς την έπεισε ο Τραβόλτα
Στο τέλος, συμφωνήσαμε ότι ένα πραγματικό δοκιμαστικό θα ήταν ένας καλός τρόπος για να νιώσω άνετα. Πώς θα μπορούσες να πεις όχι στον Τζον Τραβόλτα;

Μια εβδομάδα αργότερα, βρισκόμουν στο χώρο της Paramount στο Λος Άντζελες. Ο Τζον βγήκε να με χαιρετήσει. Τα μάτια μας συναντήθηκαν. Όταν μπήκαμε μαζί στην αίθουσα ήταν μαγικό και το είδαν όλοι. Δεν μπορούσαν να αρνηθούν αυτή τη χημεία.

«”Ναι”, είπα τελικά. “Θα το κάνω”. Αυτές οι τέσσερις λέξεις άλλαξαν τη ζωή μου». Τα γυρίσματα έγιναν το καλοκαίρι του 1977. Ο Τζον και εγώ γυρίσαμε την εναρκτήρια σκηνή στην παραλία του Μαλιμπού, στην πανέμορφη παραλία Leo Carrillo State Beach, ένα λεπτό από το σπίτι μου.

Ο Τζον και εγώ χαριεντιζόμασταν στην ακτή και μετά τρέχαμε στον αφρισμένο ωκεανό. Ήμασταν μέσα στη στιγμή, φλερτάραμε, φιλιόμασταν και καθιερώναμε αυτό που αργότερα θα γινόταν ένα από τα πιο αγαπημένα ζευγάρια στην ιστορία του κινηματογράφου. Δεν είχα μεγάλη εμπειρία στον κόσμο της υποκριτικής, αλλά είχα τόση υποστήριξη από το καστ.

Ο Τζον ήταν εξίσου προστατευτικός μαζί μου. Κατά τη διάρκεια της μεγάλης σκηνής με τη φωτιά, έκανα την πρώτη λήψη, μόνο και μόνο για να τον βάλω να περπατήσει ακριβώς μπροστά από την κάμερα κατά τη διάρκεια του κοντινού μου πλάνου. «Συγγνώμη, τα έκανα θάλασσα», μου ζήτησε συγγνώμη.

Με πήγε στην άκρη. “Liv, το έκανα επίτηδες αυτό, γιατί δεν θέλω να χρησιμοποιήσουν αυτή τη λήψη”, ψιθύρισε. “Ξέρω ότι μπορείς να τα καταφέρεις καλύτερα”. Είχα μεγάλη αγάπη και υποστήριξη από εκείνον – και το συναίσθημα ήταν αμοιβαίο. Ήμουν πάντα ευγνώμων για το ενδιαφέρον του.

Τώρα, ας βάλουμε τα πράγματα στη θέση τους. Βγήκα ποτέ με τον Τζον; Στο πλατό του Grease, μου έλεγε: “Liv, είναι το όνειρο κάθε άντρα να σε έχει κοπέλα του”.

“Δεν ξέρω για κάθε άντρα”. Ναι, συμπαθούσαμε πραγματικά ο ένας τον άλλον και υπήρχε μια έλξη, αλλά δεν θα βγαίναμε ποτέ ραντεβού, επειδή και οι δύο είχαμε σχέση με άλλους ανθρώπους εκείνη την εποχή και και οι δύο μας έχουμε μια ρίζα πίστης που είναι βαθιά.

Πέρα από τον ενθουσιασμό
Η αλήθεια είναι ότι ποτέ δεν ξεπέρασε τη φιλία με τον Τζον, παρά το γεγονός ότι οι θαυμαστές ήθελαν (πολύ) να γίνουμε ζευγάρι στην πραγματική ζωή.

Αυτό είναι που θυμόταν ο Τραβόλα: “Παραλίγο να συμβεί μεταξύ μας μερικές άλλες φορές, αλλά δεν συνέβη. Κάποιες φορές η ζωή σου προσφέρει απλά τη λάθος στιγμή. Έπρεπε να το κρατήσουμε ως αγαπημένοι φίλοι”. Δεν ήταν δύσκολο να φιλήσω τον Τζον -επαγγελματικά μιλώντας- αν και το να το κάνω μπροστά στο συνεργείο ήταν κάτι πρωτόγνωρο για μένα.

Στην οθόνη, ήταν το είδος της χημείας που δεν μπορείς να προσποιηθείς. Ή την έχεις ή δεν την έχεις. Εμείς την είχαμε – δόξα τω Θεώ. Τελειώσαμε το Grease το φθινόπωρο του 1977 και περιμέναμε πολύ μέχρι τις 16 Ιουνίου 1978 – την επίσημη ημερομηνία κυκλοφορίας.

Υπήρχε μια γενική ανησυχία για το πώς θα ανταποκρινόταν το κοινό σε μια τόσο καθαρή ταινία που διαδραματίζεται στη δεκαετία του 1950.

Η πρεμιέρα και η αποθέωση
Η πρεμιέρα έγινε στις 2 Ιουνίου στο Mann’s Chinese Theater στη λεωφόρο Χόλιγουντ. Ξαφνικά, φάνηκε αρκετά αληθινό – και αρκετά μεγάλο.

Ο Τζον κι εγώ κατηφορίσαμε στη λεωφόρο Χόλιγουντ με το πραγματικό αυτοκίνητο της “Γαλάζιας Αστραπής”, ένα Ford Deluxe con-vertible του 1948. Καθώς πλησιάζαμε στο θέατρο, πήραμε μια ιδέα για το τι επρόκειτο να ακολουθήσει.

Γρήγορα γινόταν σαφές ότι το Grease δεν ήταν κάποια ταινία της δεκαετίας του ’50. Ήταν ένα γεγονός που το Χόλιγουντ δεν είχε ξαναδεί εδώ και πολύ καιρό. Ο θόρυβος του κοινού ήταν εκκωφαντικός. Ήταν σαν να είχαμε φτάσει σε μια τελετή απονομής των Όσκαρ ή σε μια μεγάλη ροκ συναυλία.

“Δεν ήταν τίποτα λιγότερο από πρωτοφανές”, είπε ο Τζον. “Ήταν ακριβώς αυτό που πέρασαν οι Beatles όταν έφτασαν στις ΗΠΑ”.

Ο ενθουσιασμός μέσα στο θέατρο ήταν εξίσου θορυβώδης όσο και έξω. Το Saturday Night Fever είχε κυκλοφορήσει εδώ και έξι μήνες και ο Τζον δεν ήταν απλώς ένας τεράστιος κινηματογραφικός αστέρας. Ήταν ένα είδωλο.

Στο Λονδίνο περίμενα μια πολύ πιο ήρεμη εμπειρία, αλλά έκανα 1000% λάθος. Για άλλη μια φορά, οι θαυμαστές ήταν πέρα για πέρα ενθουσιασμένοι, συγκεντρώθηκαν σε μεγάλες μάζες και πολλοί πραγματικά έσπασαν τα εμπόδια που είχαν στήσει αυτοί οι Λονδρέζοι αστυνομικοί. Σκαρφάλωσαν στο αυτοκίνητό μας ενώ προσπαθούσαν να γλιστρήσουν από τα παράθυρα για να μας “συναντήσουν”. Μέσα σε ένα μήνα, το Grease έγινε το κινηματογραφικό μιούζικαλ με τα υψηλότερα έσοδα μέχρι σήμερα και παρέμεινε έτσι μέχρι το 2017. Το soundtrack παρέμεινε τρεις μήνες στο Νο1, ενώ το τραγούδι «You’re The One That I Want» πούλησε πάνω από 10 εκατομμύρια αντίτυπα. Ανέβασε την καριέρα μου στη στρατόσφαιρα, ενώ ο Τραβόλτα έγινε ένας εμβληματικός σούπερ σταρ του κινηματογράφου».

Το παραπάνω κείμενο είναι απόσπασμα από την αυτοβιογραφία της Ολίβια Νιούτον – Τζον με τίτλο «Stop Believin».