Του Γιώργου Κουλούρη (fragilemag.gr)
Fell Frozen (κυριολεκτικά). H διετία 1985–1986 υπήρξε η καθοριστική περίοδος για τους South Of No North. Αυτή που σημάδεψε την εξέλιξη και τη μοίρα τους. Ας την δούμε σιγά–σιγά. Τον Μάιο του 1985, ενόσω το Lacrimae κυκλοφορούσε ήδη, εμείς συνεχίζαμε ολοταχώς με μεγάλο ενθουσιασμό και κυρίως πίστη στην ενέργεια που έβγαζε αυτή η ομάδα. Κάποια ανησυχητικά σημάδια δεν είχαν επισημανθεί και ούτε θα μπορούσαν μιας και η Creep (που ήδη αντιμετώπιζε κάποιες δυσκολίες) είχε συμφωνήσει στη συμπαραγωγή του «Fell Frozen». Οι προτάσεις για εμφανίσεις στα περισσότερα live–club των Αθηνών δεν ήταν και λίγες. Συμπαραγωγή λοιπόν.
Αναλάβαμε την ηχογράφηση και παραγωγή της μουσικής μας ώστε να βοηθήσουμε και εμείς την απρόσκοπτη, όσο γινόταν, λειτουργία της Creep που εκείνα τα χρόνια αποτελούσε όχι απλώς το ισχυρότερο όνομα στον ανεξάρτητο χώρο (οι άλλες ανεξάρτητες δισκογραφικές εταιρείες πραγματικά ωχριούσαν και σε καλλιτεχνικό δυναμικό και σε μιας μορφής οργανωτικό πλάνο) αλλά είχε κάνει αισθητή την παρουσία της και στο χώρο των μεγάλων πολυεθνικών δισκογραφικών εταιρειών, που μέσω των παραρτημάτων τους εδώ έδειχναν σαν κάτι να είχε αρχίσει να τους διαφεύγει.
Ο Μπάμπης (δημιουργός της Creep Records) έκανε δειλά ανοίγματα προς το εξωτερικό πηγαίνοντας για πρώτη φορά στην έκθεση ευρωπαϊκών ανεξάρτητων δισκογραφικών στη Φλωρεντία. Εμείς πάλι, παίζαμε σχεδόν κάθε δεύτερο Σάββατο για πολύ καιρό στη «Μουσική Αποθήκη» απολαμβάνοντας μια πολύ τίμια και γενναιόδωρη συνεργασία δίνοντάς μας ικανοποιητικές αμοιβές που συγκεντρώναμε προσεκτικά ώστε να χρηματοδοτήσουν το «Fell Frozen». Διαισθανόμενοι την ιδιαιτερότητά του εφόσον τελικά καταφέρναμε να το κυκλοφορήσουμε.
Μια ειδική στιγμή ήταν η εμφάνισή μας στον «Πήγασο», για πρώτη φορά καταργώντας de facto, μαζί και με άλλους Creep-ιακούς, την χωρίς νόημα πλέον άτυπη «κόντρα» μεταξύ Κυψέλης και Εξαρχείων, Muswell’s – Creep – Πήγασος. Τις όποιες διαφορές μας τις λύσαμε σαν άνδρες στο σύγχρονο πεδίο της μάχης. Δηλαδή στο γήπεδο, όπου σ’ ένα μοναδικό όσο και ιστορικό ματς, όλοι όσοι βρέθηκαν κατάλαβαν πολύ καλά (και λόγω του αποτελέσματος) ποιοι έπαιζαν ποδόσφαιρο και ποιοι κλωτσοσκούφι.
Έχοντας αποκτήσει πολύτιμες γνώσεις σχετικά με τα μυστικά της ηχογράφησης αρχίσαμε τμηματικές εγγραφές πάλι στο «Master Studio», φυσικά με τον Χρήστο (The Snake) Μανωλίτση ως ηχολήπτη.
Ολοκληρώσαμε δύο κομμάτια που ήταν πλέον έτοιμα για το άλμπουμ και μετά από κάποιο χρονικό διάστημα, αφού είχαμε μαζέψει το απαιτούμενο «budget», άντε ξανά από την αρχή για άλλα δύο.
Το καλοκαίρι του 1985 μεσολαβεί το καταιγιστικό «Rock In Athens».
Ε, πάθαμε κάτι ψυχολογικά αντιλαμβανόμενοι τη χαώδη διαφορά που μας χώριζε από κάτι γκρουπ ας πούμε σαν τους The Cure. Και αυτό κυρίως λόγω του τεχνολογικού ηχητικού τεχνικού εξοπλισμού και του πολυάνθρωπου backstage «επιτελείου» τους. Κατά τα άλλα θαυμάσαμε τους ισάριθμους μ’ εμάς Cure σ’ εκείνη την μαγική βραδιά.
Τελειώνοντας το «Fell Frozen» είχαμε αρχίσει να διαπιστώνουμε ότι η μπάντα μας μάλλον βρισκόταν εκτός τόπου, ίσως και χρόνου. Πάντως η αλήθεια είναι ότι περιμέναμε την ολοκλήρωση του δεύτερου μας άλμπουμ πώς και πώς μια και τα είχαμε δώσει όλα κυριολεκτικά και μεταφορικά για τον δίσκο αυτό. Οι συνθέσεις είχαν ωριμάσει. Οι ενορχηστρώσεις είχαν βελτιωθεί. Η παραγωγή ήταν πολύ καλύτερη και το εξώφυλλο κολλούσε τέλεια.
Το CR013 (Creep αρ. 13 Fell Frozen – South Of No North) κυκλοφορεί. ΟΜΩΣ! H Creep στο μεταξύ έχει υποστεί το μοιραίο χτύπημα ανοίγοντας το κουτί της «Πανδώρας» κι έχοντας πετύχει μια κάκιστη συμφωνία διανομής των δίσκων της από μια εταιρεία που δεν θέλω να αναφέρω ούτε ακόμα και τώρα το όνομά της.
Η Creep Records κλείνει. Μαζί της σβήνει η πιο μαγική, απρόσμενη, αξιοπερίεργη στιγμή στην ιστορία των δισκογραφικών ανεξάρτητων εταιρειών στην Ελλάδα.
Στην προσπάθεια να σωθεί ό,τι σωζόταν όλες της οι κυκλοφορίες καταλήγουν ξαφνικά στις προσφορές των δισκάδικων, συμπεριλαμβανομένου και του δικού μας ολοκαίνουριου άλμπουμ που σε μια νύχτα έδειχνε παλιό, άσημο, αποτυχημένο και καταφρονημένο πλην όμως τίμιο (κι ας είχε χάσει την τιμή του).
Τέλος πάντων, εν ολίγοις εμείς μείναμε με το «Fell Frozen» στο χέρι που λένε.
Το 1986, έχοντας υποστεί «το χτύπημα» και σαφώς επηρεασμένοι και από άλλες δυσκολίες που έκαναν κάθε λίγο και λιγάκι την εμφάνισή τους, βρεθήκαμε όλοι μαζί στο σπίτι μου για μια πολύ κρίσιμη συνάντηση.
Ακόμα θυμάμαι τη συναισθηματική φόρτιση του καθενός μας για την αναγκαιότητα μιας ανατρεπτικής κίνησης που θα μας έσπρωχνε μακριά και όταν λέω μακριά κυριολεκτώ, εκτός Ελλάδας (Λονδίνο ή Δυτικό Βερολίνο).
• Συγκινημένοι από την κρισιμότητα των στιγμών και εν μέσω διάφορων επιχειρημάτων αποφασίζουμε τελικά να φύγουμε από την Ελλάδα, το μικρό μας χωριό, που ανάμεσα στ’ άλλα υποχρέωνε πλέον τους αγγλόφωνους δίσκους να είναι τυπωμένοι μόνο με ελληνικούς χαρακτήρες!!! Άντε τώρα να πας να αγοράσεις το καινούριο L.P. των Έκο Εντ Δε Μπάνυμεν.
Ολοκληρώνοντας την ωραία περιρρέουσα ατμόσφαιρα που δημιουργείτο (;), άναυδοι μάθαμε και για μια κάποια «ανεπίσημη» πλην όμως τρομακτικά αληθινή ντιρεκτίβα από κάποιο φωτισμένο υπουργείο. «Συνέστησε», θορυβημένο προφανώς και από την τεράστια απήχηση του «Rock In Athens», σε όλους τους φορείς που εμπλέκονταν (ραδιόφωνο, μεγάλες δισκογραφικές, περιοδικά) να «σβήσουν» όσο μπορούσαν σιγά–σιγά όλο αυτό που το 1986 φαινόταν ότι μπορούσε να συμβεί. Την ύπαρξη δηλαδή μιας αξιόλογης ελληνικής αγγλόφωνης, κυρίως, αθηναϊκής βασικά, ανεξάρτητης μουσικής σκηνής που θα μπορούσε με λίγη βοήθεια να σταθεί επάξια. Ο πανδαμάτωρ χρόνος έδειξε ότι τελικά καθόλου δεν υπολειπόταν σε ταλέντο από κάτι άλλες εντελώς μούφες σκηνές στην Ευρώπη, που μάλιστα έχαιραν και μεγάλης εκτίμησης ως κάτι πρωτοποριακό και ιδιαίτερο.
Το soundtrack μιας επικίνδυνης σκηνής.
1. South Of No North – Another Dead Day
2. Villa 21 – Men Of Clay
3. Anti Troppau Council – I Believe
4. Yell-O-Yell – Alice (In Sufferland)
5. Metro Decay – Το Πάγωμα Του Πάθους
