Π ερπατάς στην πλατεία Γεωργίου, μπροστά από το Δημοτικό Θέατρο της Πάτρας «Απόλλων», σκύβεις λίγο το κεφάλι και βλέπεις υπολείμματα από… τσιγαριλίκια! Προφανώς πολλοί μπορούν να σκεφτούν ότι «δεν είναι το μόνο που βλέπεις περνώντας από εκεί».
Χώρια από τις φθαρμένες και μονίμως ακαθάριστες πλάκες του πλατύσκαλου μπροστά από την κεντρική είσοδο του θεάτρου ή τις επίσης φθαρμένες και με όψη εγκατάλειψης ξύλινες πόρτες του κτιρίου. ∆εν έφταναν τα σκουπίδια και οι φθαρμένες πόρτες του κτιρίου, τώρα αποδεικνύεται ότι το αρχιτεκτονικό μνημείο έχει αφεθεί στο έλεος ατόμων που κάνουν χρήση ουσιών ανενόχλητοι εύλογα συμπεραίνεις ότι η «καρδιά» της Πάτρας και το υπόστεγο του θεάτρου που κατασκευάστηκε στα πρότυπα της Σκάλας του Μιλάνου έχει μετατραπεί σε στέκι περιθωριακών. Άτομα που κάνουν χρήση ουσιών εκμεταλλευόμενοι την ολοφάνερη υποβάθμιση της πλατείας (που δυστυχώς έχει να θυμίζει πολλά από την Ομόνοια της Αθήνας) αλλά και την παντελή έλλειψη αστυνόμευσης και περιφρούρησης του χώρου, έστω και από απλούς φύλακες ή σεκιουριτάδες. Επιβεβαιώνονται τα λόγια της Υπουργού Πολιτισμού Λίνας Μενδώνη το προπερασμένο Σάββατο από τον χώρο του πάνω σιντριβανιού της πλατείας Γεωργίου ότι… τόσο αυτά (τα δύο σιντριβάνια της πλατείας) όσο και το Δημοτικό Θέατρο «Απόλλων» δεν έχουν προσεχθεί ως κόρη οφθαλμού και σε αναλογικό βαθμό με την ιστορική και πολιτιστική τους αξία και σημασία ως κληρονομιές της πόλης.
