Για πρώτη φορά πέρυσι μετά από 50 χρόνια, δεν διεξήχθη λόγω κορονοϊού ο αγώνας παλαιμάχων μεταξύ Ανω και Κάτω Πόλης, ενώ το ίδιο θα γίνει και φέτος. Οπως όλα δείχνουν, ο θεσμός θα επιστρέψει στο «σπίτι» του το 2022.
Για δεύτερη συνεχόμενη χρονιά δεν θα διεξαχθεί ούτε και φέτος ο αγώνας παλαιμάχων Ανω – Κάτω Πόλης, όπως γινόταν κάθε Μεγάλη Παρασκευή. Ο κορονοϊός δεν έκανε διακρίσεις και χτύπησε αλύπητα κάθε δραστηριότητα της ζωής. Ανάμεσα στα πολλά ποδοσφαιρικά παιχνίδια που δεν έγιναν πέρυσι στην περιοχή μας, προστέθηκε ακόμα ένα που είχε ιδιαίτερη σημασία, καθώς η ματαίωσή του τον περασμένο Απρίλιο έμοιαζε με το τέλος μιας ολόκληρης εποχής.
Για πρώτη φορά, λοιπόν, μετά από 50 χρόνια δεν διεξήχθη πέρυσι ο αγώνας παλαιμάχων Ανω – Κάτω Πόλης, που είχε σημαδέψει την ποδοσφαιρική ζωή της πόλης για ένα πολύ μεγάλο χρονικό διάστημα. Παρά τη φθίνουσα πορεία είχε τη σημασία του για σημειολογικούς λόγους και ουσιαστικούς. Το ίδιο θα γίνει και φέτος. Το μόνο που θα γίνει είναι όπως και πέρυσι, να συγκεντρωθούν τρόφιμα τα οποία θα μοιραστούν στους συνανθρώπους μας.
Την ιδέα για τη διεξαγωγή του αγώνα Ανω – Κάτω Πόλης κάθε Μ. Παρασκευή είχε ο αείμνηστος Σπύρος Λαμπρόπουλος και την υλοποίησε για πρώτη φορά το 1970 – πού αλλού; – στο γήπεδο Προσφυγικών φυσικά. Εκεί διεξάγονταν όλα τα παιχνίδια μέχρι που δεν …εξαφανίστηκε το γήπεδο και ο θεσμός μετακόμισε στο γήπεδο της Παναχαϊκής την τελευταία 10ετία.
Η ματαίωση του αγώνα για δύο σερί χρονιές μια ευκαιρία να αλλάξουν πολλά. Οχι για να αποκτήσει την παλιά του αίγλη (διότι αυτό δεν γίνεται τη σημερινή εποχή), αλλά για να εξακολουθήσει να είναι σημείο αναφοράς για την ποδοσφαιρική ζωή της πόλης, εμπλουτισμένος με ποιότητα και επιμέρους στοιχεία που θα τον αναβαθμίσουν.
Ο θεσμός ξεκίνησε ως Ανω – Κάτω Πόλη, αλλά στην πορεία έγινε Ανω Πόλη – Παλαίμαχοι Παναχαϊκής, άγνωστο για ποιο λόγο. Αποκλείστηκαν από την Κάτω Πόλη ομάδες όπως ο Πατρέας, το Ζαβλάνι, ο Αχιλλέας και άλλες, με αποτέλεσμα να αλλοιωθεί.
Αυτό είναι κάτι που θα επιχειρήσει να αλλάξει η νυν διοίκηση του Συλλόγου Παλαιμάχων Ποδοσφαιριστών Πατρών και ήδη έχει ξεκινήσει τη διαδικασία, ενώ θα τηρηθούν αυστηρά και τα ηλικιακά όρια. Ενα από τα θετικά είναι ότι, αν όλα πάνε καλά, την επόμενη χρονιά ο αγώνας θα διεξαχθεί μετά από πολλά χρόνια και πάλι στο γήπεδο Προσφυγικών. Μπορεί ο θεσμός να ξεκίνησε το 1970, όμως η αρχή έγινε το 1965. Το πώς το περιγράφει με υπέροχο τρόπο ο πρόεδρος των Παλαιμάχων Πάτρας, Τάκης Λαμπρόπουλος.
«Εκεί στον Αγιο Διονύσιο Πατρών το 1965 όπου οι αείμνηστοι παίκτες του Αχιλλέα Πατρών Νότης Ζαφειρόπουλος και Θανάσης Ιωαννίδης έριξαν την ιδέα για ένα παιχνίδι παλαιμάχων την Μεγάλη Παρασκευή μεταξύ παντρεμένων και ανύπαντρων. Γεγονός της χρονιάς τότε η κόντρα αυτή. Το έθιμο ξεκινούσε από την Μεγάλη Πέμπτη από το κρέμασμα στην πλατεία Νόρμαν του Βαλέ. Ενα παλιό έθιμο όπου τα καφενεία κρέμαγαν με ένα σπάγκο τον Βαλέ, γιατί απαγορευόταν τότε να παίζουν χαρτιά και να προσφέρουν αλκοόλ. Ετσι λοιπόν στο καφενείο του Παολίνου στην πλατεία Νόρμαν, σέρβιραν ούζο στο φλιτζάνι του καφέ και οι καφέδες έδιναν και έπαιρναν.
Την άλλη μέρα την Μεγάλη Παρασκευή γινόταν το παιχνίδι και μετά τον επιτάφιο ανταλλαγές δώρων από ποδιές μέχρι σκούπες και φανάρια. Και το βράδυ γλέντι στην παράγκα στα Μποζαΐτικα. Αξέχαστες μέρες, δεν έβλεπαν την ώρα να έρθει το παιχνίδι. Το μόνο που τους ένοιαζε ήταν πώς θα περνούσαν καλύτερα. Πολύ γέλιο έπεφτε.
Την Μεγάλη Παρασκευή του 1967 είχαν απαγορευτεί οι συγκεντρώσεις και ειδοποίησαν να μην παίξουν, αλλά το παιχνίδι έγινε και τότε ήρθε η αστυνομία και το διέλυσε. Ολο αυτό το σκηνικό πήγε μέχρι το 1970. Τότε ο παλαίμαχος παίκτης του Ολυμπιακού και της Ανω Πόλης, Σπύρος Λαμπρόπουλος, ο οποίος αγόραζε χρώματα από το χρωματοπωλείο των αδερφών Θανάση και Νότη Ζαφειρόπουλου, παικτών του Αχιλλέα και της Κάτω Πόλης, συμφώνησαν να γίνει το παιχνίδι παλαιμάχων στα Προσφυγικά μεταξύ της Ανω και Κάτω Πόλης. Και από τότε αυτό το παιχνίδι γινόταν συνέχεια και πήρε επίσημο χαρακτήρα πλέον με την ίδρυση του Συλλόγου Παλαιμάχων Ποδοσφαιριστών Πατρών».
Αυτή, λοιπόν, είναι η ιστορία, για να θυμούνται οι παλιοί και να μαθαίνουν οι νεότεροι. Μπορεί ο θεσμός να φθίνει, να κινδυνεύει να εξαφανιστεί, όμως για πολλούς λόγους πρέπει να μείνει ζωντανός, έστω και με διαφορετικό τρόπο.
Πελοπόννησος
