Πορεία πραγματοποιήθηκε στο κέντρο της Πάτρας για την αδικοχαμένη Καρολάιν από την Πρωτοβουλία Γυναικών ενάντια στην πατριαρχία.
Στην ανακοίνωσή της η Πρωτοβουλία αναφέρει: «Πριν 40 μέρες δολοφονήθηκε στο σπίτι της στα Γλυκά Νερά η 20χρονη Καρολάιν. Μετά από ένα συντονισμένο σόου 40 ημερών και μεγάλης προσπάθειας να χτιστεί το ρατσιστικό αφήγημα του αλλοδαπού που μπαίνει στα σπίτια των οικογενειαρχών και κάνει κτηνωδίες, αποδείχτηκε πως ο άντρας της ήταν αυτός που την σκότωσε επειδή εκείνη ήθελε να φύγει μακριά του.
Σύμφωνα με επίσημες στατιστικές, 137 γυναίκες ανά τον κόσμο δολοφονούνται καθημερινά από τον σύντροφό τους ή από κάποιον συγγενή τους. Ένα έγκλημα με συγκεκριμένα κίνητρα, ένα έγκλημα που εκκινεί από τις ίδιες τις πατριαρχικά δομημένες κοινωνίες στις οποίες ζούμε και που επαναλαμβάνεται ξανά και ξανά. Αυτό ακριβώς επιδιώκει να κρύψει η κυριαρχία με την μη τοποθέτηση του γεγονότος ως αυτό που είναι: γυναικοκτονία. Η απλή καταγραφή της ως επιβεβαιώνει πόσο επιτακτικό είναι να αντιληφθούμε πως «η έμφυλη βία είναι καθεστώς όσο υπάρχει κράτος και καπιταλισμός».
Η δολοφονία της Κάρολάιν αποτελεί ένα από τα αναρίθμητα παραδείγματα καθημερινής, ωμής, θεσμικής ή μη βίας εις βάρος των γυναικών, αλλά και όλων όσοι ανήκουν στον πάτο της κοινωνικής και ταξικής ιεραρχίας. Από την άγρια δολοφονία της Ελένη Τ. σε παραλία της Ρόδου, έπειτα από το βιασμό και την κακοποίησή της μέχρι τις 3 μετανάστριες που βρέθηκαν νεκρές στην περιοχή του Έβρου και πιθανότατα δολοφονήθηκαν από διακινητές, από τις απόπειρες βιασμού των στοιβαγμένων γυναικών, προσφύγων και μεταναστριών, στα στρατόπεδα συγκέντρωσης από μπάτσους μέχρι τις σεξουαλικές παρενοχλήσεις στους χώρους εργασίας η πατριαρχική βία και η επίθεση στις γυναίκες της εργατικής τάξης εντείνεται πλάι πλάι με τη συνολικότερη επίθεση σε βάρος των από τα κάτω.
Όλα όσα αναφέρθηκαν παραπάνω είναι καταστάσεις που αυτός εδώ ο κόσμος γεννά, αυτός εδώ ο κόσμος διατηρεί και αναπαράγει. Ένας κόσμος εξουσίας που θεμέλιό του και βασικό στοιχείο κοινωνικής αναπαραγωγής του είναι η πατριαρχία. Η πατριαρχία υπάρχει, καλλιεργείται κι επιβάλλεται σε κάθε επίπεδο της κοινωνικής οργάνωσης. Στις σύγχρονες κρατικές-καπιταλιστικές κοινωνίες, οι ιεραρχικά δομημένες σχέσεις που εκ των πραγμάτων παράγουν η ανισότητα και η ανελευθερία, διαχωρίζουν τους ανθρώπους με βάση την ταξική τους θέση, την εθνική καταγωγή, το χρώμα του δέρματος, το φύλο, τη σεξουαλική προτίμηση. O καπιταλισμός εμπεριέχει επιμέρους μορφές εξουσίας που αποσκοπούν στη διάσπαση και τον αλληλοσπαραγμό των από τα κάτω, στοχεύοντας στην καλλιέργεια και την αναπαραγωγή του φόβου και του αποκλεισμού τους από όλα τα πεδία.
Σήμερα, τo κρατικό, καπιταλιστικό σύστημα οργάνωσης της κοινωνίας, που ήδη καταδικάζει εκατομμύρια ανθρώπους στο θάνατο από την πείνα, τις ασθένειες και τον πόλεμο, επιδιώκει τη διαιώνιση των προνομίων του και της εξουσίας του. Όπως έχουμε ξανά πει το «Μένουμε Σπίτι» δεν είναι εφικτό για πολλούς ανθρώπους, δεν είναι εφικτό για τους άστεγους, τους πρόσφυγες, τους/τις μετανάστες/ριες και τους/τις κρατουμένους/ες. Το ίδιο ισχύει και για τις γυναίκες και τα παιδιά που βιώνουν την έμφυλη βία μέσα στο ίδιο τους το σπίτι με τα φαινόμενα ενδοοικογενειακής βίας να έχουν αυξηθεί σημαντικά κατά την περίοδο υποχρεωτικού εγκλεισμού σε αυτό.
Μέσα σε αυτήν την ασφυκτική συγκυρία για τις γυναίκες που αντιμετωπίζουν την ενδοοικογενειακή βία, έρχεται να προστεθεί και η ψήφιση του νομοσχεδίου για την υποχρεωτική συνεπιμέλεια. Ένα νομοσχέδιο που εξαναγκάζει χιλιάδες γυναίκες και παιδιά να εγκλωβίζονται υποχρεωτικά σε μία κακοποιητική συνθήκη ζωής, στην οποία θα τίθεται υπό δικαστική εξέταση το αν υφίσταται πράγματι βία, προκειμένου να αίρεται η υποχρέωση συνεπιμέλειας. Στις μέρες μας, χιλιάδες διαζύγια απορρέουν από τη μεγάλη προσπάθεια της γυναίκας να απεμπλακεί από ένα σπίτι-φυλακή σώζοντας πολλές φορές και το παιδί της εκτός από τον εαυτό της. Μια προσπάθεια που, με το νομοσχέδιο αυτό, πέφτει στο κενό, καθώς η γυναίκα αναγκάζεται να μην έχει ούτε αυτή τη διέξοδο και το παιδί υποχρεώνεται να ζει εξίσου με τους δυο γονείς.
Τώρα λοιπόν, είναι πιο αναγκαίο από ποτέ να παραμείνουμε στους δρόμους του αγώνα. Οφείλουμε να κλιμακώσουμε τον αγώνα μας ενάντια στην πατριαρχία, το κράτος και το κεφάλαιο. Κόντρα στις απαγορεύσεις και την συντονισμένη επίθεση κράτους και κεφαλαίου να προτάξουμε τον οργανωμένο και αδιάλλακτο αγώνα. Να συγκρουστούμε με τους νόμους και τις επιταγές των κυρίαρχων. Στέλνουμε μήνυμα αλληλεγγύης σε όλες τις γυναίκες που αγωνίζονται σε όλον τον κόσμο και επιχειρούμε να ενώσουμε τις φωνές μας. Από τις γυναικές στην Πολωνία και το Μεξικό, τις γυναίκες Ζαπατίστας στα βουνά του νοτιανατολικού Μεξικού και τις εξεγερμένες Ζαπατιστικές κοινότητες, έως τις Κούρδες αντάρτισσες και την επαναστατημένη Rojava, δεν έχουμε παρά να οργανωθούμε, να συλλογικοποιηθούμε και ως γυναίκες και να αντισταθούμε όλες μαζί, με τους εργάτες, τους ανέργους, τους φοιτητές, τους μαθητές, τα ΛΟΑΤΚΙ+ άτομα, να ενώσουμε τις φωνές και τη δράση μας απέναντι στους καθημερινούς μας δυνάστες, με όραμα μια κοινωνία ισότητας, αξιοπρέπειας, ελευθερίας και αλληλεγγύης.
ΚΑΜΙΑ ΑΛΛΗ ΔΟΛΟΦΟΝΗΜΕΝΗ
ΚΑΜΙΑ ΑΥΤΑΠΑΤΗ ΓΙΑ ΤΟ ΚΟΣΜΟ ΤΗΣ ΠΑΤΡΙΑΡΧΙΑ, ΤΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ ΚΑΙ ΤΟΥ ΚΕΦΑΛΑΙΟΥ
ΑΓΩΝΕΣ ΓΥΝΑΙΚΩΝ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ».
