Του Κωνσταντίνου Φλαμή
«Περιμένουμε. Ολη μέρα εδώ. Να ‘μαστε κοντά του. Είναι δύσκολα». Η κυρία Ζωή ψελλίζει στην «Πολιτεία» 4 φράσεις. Κοφτές. Σκύβει το κεφάλι. Βρίσκεται νυχθημερόν κοντά στο παιδί της. Τροχαίο είχε. Κάνει προσευχή, μας λέει και εμάς να προσευχηθούμε για το παλικάρι της. Μόνη της συντροφιά, κάποιες άλλες μανάδες, μπαμπάδες, συγγενείς άλλων ανθρώπων που δίνουν τη μάχη τους. Οι περισσότεροι σε καταστολή και διασωληνωμένοι. Ιδια κατάσταση και στην Μονάδα αυξημένης φροντίδας. «Εχω μέσα τον αδελφό μου» μας λέει ο κ. Γιώργος. Από τροχαίο και αυτός. «Χτύπησε στο κεφάλι. Εχει υποστεί κακώσεις. Μας είπαν ότι είναι σταθερός. Μόνο Αυτός ξέρει. Μόνο» και μας δείχνει με το δάχτυλό του τον ουρανό, στρέφοντας την ελπίδα του στον Θεό. Κάθε μέρα δεκάδες άνθρωποι αγωνιούν για τους δικούς τους ανθρώπους.
Όταν βρίσκεται κάποιος στην Μονάδα Εντατικής Θεραπείας παίζει τη ζωή του κορώνα γράμματα. Είναι στο «φίφτι – φίφτι» όπως λέει ο λαός. Οι γιατροί της Μονάδας υπό την καθοδήγηση της Διευθύντριας Φωτεινής Φλίγκου δίνουν την δική τους μάχη. Μαζί με το νοσηλευτικό προσωπικό της κλινικής στο Ρίο. Στην είσοδο της ΜΕΘ ένας πίνακας ανακοινώσεων. Εχει γεμίσει μηνύματα συγγενών για τους δικούς τους ανθρώπους. Δεν γνωρίζουμε πόσοι από αυτούς τα κατάφεραν. Όμως σε αυτά τα μηνύματα βλέπει ο καθένας την αγωνία όσων βρίσκονταν έξω από τη Μονάδα και περίμεναν με τις ώρες ή και τις μέρες. Ιδια εικόνα και στην ΜΕΘ Παίδων. Εκεί η κατάσταση είναι ακόμη πιο οδυνηρή για κάποιους. Γιατί έχουν χαθεί μικρά παιδιά που στάθηκαν άτυχα και δεν τα κατάφεραν, παρά τις προσπάθειες του εντατικολόγου Ανδρέα Ηλιάδη και των συνεργατών του. «Βάστα. Θα τα καταφέρεις» γράφει κάποιος σε ένα σημείωμα για τον φίλο του. «Γιαγιά μου να σαι καλά θα σε περιμένουμε», «σε αγαπάμε πολύ, η Παναγία είναι μαζί σου. Η μανούλα σου»! Και τόσα ακόμη. Γεμάτη σημειώματα η ΜΕΘ ενηλίκων. Στην ΜΕΘ παίδων συναντά κάποιος μέχρι και αρκουδάκια και παιγνίδια. Για τους μικρούς ασθενείς που και εκείνοι δίνουν τη μάχη τους.
