Εγραψε η δημοσιογράφος Χριστίνα Βάγγαλη για τον πατέρα της που έχασε προχθές:
Ο μπαμπάς μου για όσους τον ήξεραν, ναι! Τολμώ να πω, ότι ήταν ένας σύγχρονος Άγιος. Η καλοσύνη του και το χαμογελό του ακόμα και σε δύσκολες στίγμες, δεν έσβηνε απ τα χείλη του! Ήθελε μόνο να δίνει! Να βλέπει τον άλλο να έχει χαρά! Δεν είναι τυχαίο ότι τα μικρά παιδιά τον φώναζαν με το ονομα του..”Παύλο” και ΠΟΤΕ “θείε ή κύριε. Η αυλή μας ήταν συνέχεια γεμάτη απο κόσμο και μικρά παιδιά! Δεν είχε..”τίτλους”, δεν ήταν μορφωμένος, άλλα ήταν τόσο μεγάλη η αγάπη του για την ιστορία, για τη μυθολογία, που κάθε βράδυ θα μας διάβαζε στο κρεβάτι ένα παραμύθι, μια ιστορία, καθώς ήθελε και εκείνος να μάθει..Ζωγράφιζε τόσο όμορφα..ζούσε απλά με τα ζωάκια του, το περιβόλι του και χαιρόταν με τα πιο απλά πράγματα! Δεν είχε κακία μέσα του, ούτε μίσος και γι’αυτό, ούτε και εγώ αλλά ούτε και τα αδέρφια μου δεν τα ξέρουμε αυτά τα συναισθήματα. Πέρασε πολλά προβλήματα και ποτέ δεν παραπονέθηκε ότι πονάει ή ότι κουράστηκε. Ένα μήνα σχεδον στο Γενικό Παναρκαδικό Νοσοκομείο Τρίπολης «Η Ευαγγελίστρια» γνώριζα..έβλεπα το πόσο κουρασμένος ήταν, αλλά δεν τον είδα ποτέ να μη χαμογελάει. Δεν έφυγα λεπτό απο δίπλα του, όχι γιατί είχα υποχρέωση, αλλά γιατί ΗΘΕΛΑ να είμαι κοντά του. Μου κρατούσε το χέρι μέχρι που δεν άντεξε άλλο η καρδούλα του. Όταν έμαθα ότι “έφυγε” έχασα τη γη κάτω απ τα πόδια μου! Δεν ήθελα να το πιστέψω, ακόμα και όταν είδα άδειο το κρεβάτι του. Ούρλιαξα, έκλαψα και ακόμα κλαίω, όμως είμαι σίγουρη ότι εκεί που πήγε, δεν πονάει, δε στεναχωριέται και θέλει να μας βλέπει να γελάμε! Πάντα μας έλεγε να γελάμε..Θέλω να πω ένα ΜΕΓΑΛΟ “ευχαριστώ” στο γιατρό – ΑΝΘΡΩΠΟ κύριο Alexios Bimpis που ήταν εκεί ακόμα και τις αργίες να κάνει το καθήκον του, να μας στηρίζει ψυχολογικά, να είναι δίπλα μας σε όλα, τη Maria Karamalegou-Koliopoulou και την οικογενειά της για τη βοήθεια, καθώς και τους νοσηλευτές (κορίτσια – αγόρια) που πραγματικά είναι ΑΓΓΕΛΟΙ με τα άσπρα! Τους ευχαριστώ, για όλα, για την υπομονή τους, την καλοσύνη τους, τα αστεία τους και την αγκαλιά σους τις στιγμές που λύγιζα. Ευχαριστώ και όλους εσάς για τα μνμτα και τα τηλέφωνα συμπαράστασης. Συγχωρέστε με που πολλές φορές δεν απαντώ, αλλά θέλω λίγο χρόνο για να πενθήσω μόνη μου το μπαμπά μου. Ξέρω ότι ίσως αυτό να μην είναι σωστό, αλλά έτσι είναι ο χαρ/ρας μου. Πάντα στα δύσκολα, ήθελα να κλείνομαι στον εαυτό μου καθώς έτσι μπορούσα να ξεπεράσω ή να απαλύνω τους πόνους μου. Μπαμπά μου.. σου δίνω το λόγο μου πως θα κάνω αυτά που μου είπες και αισθάνομαι γαλήνη γιατί ξέρω πως εκεί που βρίσκεσαι δεν υποφέρεις. Πονάω πολύ αλλά θα κάνω ότι σου υποσχέθηκα..
Με συγχωρείς αν σε πίκρανα κάπου..
Ξεκουράσου τώρα καλέ μου..Θα τα πούμε σύντομα!
