O γνωστός συγγραφέας Πέτρος Τατσόπουλος θα έρθει σε Πάτρα, Πύργο και Ναύπακτο για να συναντήσει τους αναγνώστες του με αφορμή το νέο του βιβλίο με τίτλο «Το παιδί του Διαβόλου» που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Μεταίχμιο.
Ο Πέτρος Τατσόπουλος, δεκαοκτώ (18) χρόνια μετά τη γλυκόπικρη «Καλοσύνη των ξένων», επιστρέφει με «Το παιδί του Διαβόλου», το νέο αυτοβιογραφικό βιβλίο του, με την ανυποχώρητη πρόθεση να πει τα πράγματα με το όνομά τους.
Με χρονική αφετηρία την περιπέτεια με την υγεία του, ο «μπεστσελερίστας» συγγραφέας και πολιτικός καταπιάνεται με την πολυπλόκαμη Ελλαδική Εκκλησία και την εκρηκτική σχέση του με αυτήν, και μας προσκαλεί να κοιτάξουμε κατάματα τις εθνικές μας αντιφάσεις. Μέσα από το νέο βιβλίο του το «διαβολόπαιδο» μας ωθεί να προβληματιστούμε πώς η πανανθρώπινη ανάγκη για πίστη εργαλειοποιείται προς όφελος της οργανωμένης θρησκείας.
Θα προλογίσει και θα συνομιλήσει με τον συγγραφέα η δημοσιογράφος Μαριάννα Μητροπούλου.
Στην εκδήλωση παρουσίασης στο Πολύεδρο, με τον Πέτρο Τατσόπουλο θα συνομιλήσει η δημοσιογράφος Κρίστυ Κουνινιώτη.
Η εκδήλωση στη γειτονική Ναύπακτο θα λάβει χώρα την Παρασκευή 24 Ιανουαρίου 2025, στις 8 μ.μ., στο βιβλιοπωλείο ADAGIO II (Νότη Μπότσαρη 10).
ΛΙΓΑ ΛΟΓΙΑ ΓΙΑ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ
Στη χώρα όπου δημοφιλείς άγιοι, νεκροί εδώ και τρεις αιώνες, απαιτούν κάθε είκοσι πέντε χρόνια να τους αλλάζουν τα άμφια και αγράμματοι καλόγεροι συνομιλούν με σαύρες ή ρίχνουν στα σκουπίδια τον Δαρβίνο, ακόμα και η πιο παρανοϊκή τερατολογία εντάσσεται σε μια ιδιότυπη «κανονικότητα» ενώ ταυτόχρονα κάθε απόπειρα για την άρθρωση στοιχειωδώς «ορθού λόγου» αντιμετωπίζεται ως «εξωφρενική», αν όχι ως υπαγορευμένη από τον ίδιο τον Διάβολο.
Πάνω και πίσω από αυτή τη μεσαιωνική παλινδρόμηση, στον σκληρό πυρήνα της Ευρωπαϊκής Ένωσης, με τη συναίνεση των πολιτικών αρχών και τη δικαιοσύνη ηχηρά απούσα, στήνεται ένας θηριώδης «εισπρακτικός μηχανισμός» γύρω από ανεξέλεγκτα «ιερά λείψανα» κι εξόφθαλμες «απάτες θαυμάτων» με ανυπολόγιστα κέρδη.
Ούτε εγώ τότε, καθώς έσβηνε η εικόνα του Αντώνη στη μεγάλη οθόνη του «Ιανού», ούτε και ο ίδιος ο Καφετζόπουλος, εικάζω, είχαμε συνειδητοποιήσει πως από όλες τις επισημάνσεις του, κατά τη διάρκεια της δεκαπεντάλεπτης βιντεοσκοπημένης συζήτησής μας στη σκηνή του «Βεάκη», εκείνη ήταν η πιο καίρια και η πιο διορατική: Υπό μία έννοια φωτογράφιζε με πιστότητα τη στρέβλωση με την οποία θα ερχόμουν αντιμέτωπος την επόμενη τριετία, την ταύτιση της πίστης του ποιμνίου με τις λοβιτούρες των ρασοφόρων, των θυμάτων με τους θύτες, παρασυρμένων στους στροβιλισμούς ενός νοσηρού ταγκό που αναδίνει τη δυσοσμία μιας αλλόκοτης σχέσης εξουσίας και υποταγής, ενός ιδιόμορφου “συνδρόμου της Στοκχόλμης”». – Απόσπασμα από το βιβλίο
ΜΕ ΤΑ ΛΟΓΙΑ ΤΟΥ ΣΥΓΓΡΑΦΕΑ
Σε συνέντευξή του στον Θοδωρή Αντωνόπουλο και την εφημερίδα Lifo ο Πέτρος Τατσόπουλος δήλωσε τα εξής:
«Ξέρω γιατρούς που οι ίδιοι δεν πιστεύουν, έχουν όμως κάποιο εικόνισμα σε περίοπτη θέση στο γραφείο τους. Είναι πολλοί κι αυτό γίνεται αφενός για να παραστήσουν τους ευσεβείς, αφετέρου για να μπορούν να μεταθέσουν την ευθύνη στον Θεό, αν κάτι δεν πάει καλά με τον ασθενή. Ο οποίος Θεός άλλους ασθενείς “βοηθά” και άλλους όχι, ανάλογα τα κέφια του! Προσωπικά, πάντως, όταν πριν από πέντε χρόνια, εξαιτίας μιας δύσκολης επέμβασης που χρειάστηκα, βρέθηκα πολύ κοντά στον θάνατο, δεν ενδιαφέρθηκα καθόλου για το θρησκευτικό φρόνημα αυτών που με περιέθαλψαν, ούτε προσευχήθηκα κάπου. Παρότι άπιστος, πάντως, ο Θεός μού τη χάρισε! Η πίστη, ξέρεις, δεν είναι παρά ένα κλειστό κύκλωμα αυτοεκπληρούμενης προφητείας, γι’ αυτό και διάλογος με ανθρώπους που φορούν παρωπίδες δεν μπορεί να γίνει».
Σε συνέντευξή του στην Τίνα Μανδηλαρά και την εφημερίδα ΠΡΩΤΟ ΘΕΜΑ ο συγγραφέας Πέτρος Τατσόπουλος επισήμανε πως:
«[…] Με εξοργίζει που όλοι αυτοί οι απατεώνες θέλουν να πιστεύουν ότι βρίσκονται από την ίδια πλευρά οι λύκοι με τα πρόβατα, δηλαδή ότι όλοι βρίσκονται από την πλευρά της πίστης. Επίσης, με τρέλανε ότι η Πολιτεία έκανε τα στραβά μάτια σε όλα αυτά, ειδικά την περίοδο της πανδημίας, που όλοι μπήκαμε στη διαδικασία του κοινωνικού αυτοματισμού –άλλοι δηλαδή έλεγαν να ανοίξουν τα βιβλιοπωλεία και άλλοι τα κομμωτήρια– και ο μόνος που δεν θεωρούσε ότι έπρεπε να διαπραγματευτεί με την Πολιτεία ή να υπακούσει σε εντολές ήταν η Εκκλησία».
ΤΙ ΕΓΡΑΨΕ Ο ΤΥΠΟΣ
«Ο πάντοτε αυτοσαρκαστικός συγγραφέας Πέτρος Τατσόπουλος είναι γνωστό ότι ταράζει τα νερά και προκαλεί με την εξόχως δηκτική πένα του. Αν μη τι άλλο, είναι ένας συγγραφέας που ποτέ δεν χαϊδεύει αυτιά και ποτέ δεν υποχωρεί ως προς αυτά που θέλει να μαρτυρήσει με τη γραφίδα του. Δεν θα μας πει δηλαδή όλα όσα θέλουμε να ακούσουμε, αλλά θα καταθέσει με καυστικότητα, χιούμορ και ξεκάθαρη ειρωνεία όλα όσα πιστεύει ότι οφείλουμε να ακούσουμε, κι ας μη μας αρέσουν. Στη συγκεκριμένη περίπτωση αυτοαποκαλείται “παιδί του Διαβόλου” και καταθέτει ένα αφήγημα με αυτοβιογραφικό, κοινωνικό αλλά και πολιτικό περιεχόμενο». – Λεύκη Σαραντινού, Literature.gr
«Διήγηση υψηλής αφηγηματικής έντασης, διαποτισμένη από τον διαβολικό αυτοσαρκασμό που χαρακτηρίζει τον συγγραφέα και τα αυτοαναφορικά του γραπτά – και όχι μόνο. Ένα πραγματικά ενδιαφέρον βιβλίο, βαθύτατα πολιτικό και κοινωνικό, καθώς η χώρα πρέπει να ξεφύγει από το παράδοξο να προσκυνά παντόφλες αγίων και ταυτόχρονα να αγορεύει στο Κογκρέσο και να συμμετέχει στον σκληρό πυρήνα της Ευρωπαϊκής Ένωσης… Ανθρώπινο και φιλικό όχι στο εύκολο συναίσθημα όσο προς τον κοινό λόγο, που είναι το μεγάλο ζητούμενο της εποχής μας. Πρόκειται για ένα μανιφέστο ενάντια στον λαϊκισμό και τα φερέφωνά του». – Ξενοφών Α. Μπρουντζάκης, Το Ποντίκι.
*Ο Πέτρος Τατσόπουλος γεννήθηκε στο Ρέθυμνο τον Δεκέμβριο του 1959. Σπούδασε οικονομικά και πολιτικές επιστήμες. Εργάστηκε ως ασκούμενος κοινωνικός λειτουργός, συν-σεναριογράφος (Οι απέναντι [1981] του Γιώργου Πανουσόπουλου, Υπόγεια διαδρομή [1983] του Απόστολου Δοξιάδη), δημοσιογράφος, σύμβουλος εκδόσεων και παρουσιαστής πολιτιστικών εκπομπών στη δημόσια και στην ιδιωτική τηλεόραση: Πνεύμα αντιλογίας (ΕΤ-1, 1999-2000), Μεγάλοι Έλληνες-Ελευθέριος Βενιζέλος (ΣΚΑΪ, 2009), 1821 (ΣΚΑΪ, 2011), Μπρα ντε Φερ (Action 24, 2014). Μαζί µε τον Κώστα Μουρσελά, τον Γιώργο Σκούρτη και τον Αντώνη Σουρούνη μετείχε στο Παιχνίδι των Τεσσάρων (1998). Έχει δημοσιεύσει είκοσι δύο βιβλία. Ανάμεσά τους: Οι ανήλικοι (1980), Το παυσίπονο (1982), Η καρδιά του κτήνους (1987 – μεταφέρθηκε στον κινηματογράφο από τον Ρένο Χαραλαµπίδη το 2005), Η πρώτη εμφάνιση (1994), Τιμής ένεκεν (2004), Η καλοσύνη των ξένων (2006), Νεοέλληνες (2007), Ο Σίσυφος στο μπαλκόνι (2009 – Βραβείο Ακαδημίας Αθηνών), Το βιβλίο για τα βιβλία (2010), Ήμουν κι εγώ εκεί (2016), Γκαγκάριν (2016), Η κυρία που λυπάται (2018) και Είσαι και φαίνεσαι (2019). Διηγήματα και μυθιστορήματά του έχουν μεταφραστεί στα αγγλικά, γαλλικά, γερμανικά, τουρκικά και τσεχικά. Μέλος του διοικητικού συμβουλίου της Εταιρείας Συγγραφέων την περίοδο 2001-2003, υπό την προεδρία του Βασίλη Βασιλικού, και βραχύβιος αντιπρόεδρος του Εθνικού Κέντρου Βιβλίου το 2010.
Τον Μάιο του 2012 εκλέχτηκε βουλευτής µε τον ΣΥΡΙΖΑ. Συμμετείχε στην ελληνική κοινοβουλευτική αντιπροσωπεία στο Συμβούλιο της Ευρώπης (2012-2013). Από τον Ιανουάριο του 2014 έως το τέλος της ίδιας χρονιάς ήταν ανεξάρτητος βουλευτής. Έχει δύο παιδιά, τον Γιάννη και τη Δανάη.
