Για να αναλύσουμε το θέμα πρέπει πρώτα να κατανοήσουμε κάποιους όρους:
1. Τι ορίζεται ως Δημόσιο Σύστημα Υγείας?
Ορίζεται το σύστημα παροχής Έξω κι Ένδο Νοσοκομειακής περιθαλψης ( Πρωτοβάθμια και Δευτεροβάθμια περίθαλψη, αντίστοιχα) προς τον πολίτη, έναντι των ασφαλίστρων κάλυψης των κινδύνων, που διατρέχει η σωματική και ψυχική του υγεία, το οποίο καταβάλλεται από τον πολίτη άμεσα (αν είναι ο κυρίως ασφαλισμένος) ‘η έμμεσα ( αν είναι καλυπτόμενο μέλος κάποιου κυρίως ασφαλισμένου ). Το ασφάλιστρο αυτό εισπράττεται μέσω των Επαγγελματικών Ασφαλιστικών Ταμείων, που είναι κρατικοί φορείς.
2. Ποιες οι ανάγκες του Δημόσιου Συστήματος Υγείας και ποιες οικονομικές πηγές χρηματοδότησης καλύπτουν αυτές τις ανάγκες?
Οι ανάγκες είναι :
• η δημιουργία και συντήρηση των δομών
• η αγορά και συντήρηση του εξοπλισμού επίπλωσης – μηχανολογικού – ηλεκτρονικού των δομών αυτών
• η μισθοδοσία του προσωπικού παροχής των υπηρεσιών οργάνωσης κι εξυπηρέτησης
• η παροχή φαρμακευτικού και αναλώσιμου υλικού
και καλύπτονται από την χρηματοδότηση που προέρχεται από :
– τους φόρους που καταβάλλει ο πολίτης στο Κράτος, αναλογικά με το ατομικό και οικογενειακό του εισόδημα από οποιαδήποτε πηγή προερχόμενο, το οποίο δηλώνει κατά έτος, ανάλογα με την ακίνητη περιουσία του και ανάλογα με τις αγορές που πραγματοποιεί.
– τις καταβαλλόμενες αποζημιώσεις των Επαγγελματικών Ασφαλιστικών Ταμείων, για τις παροχές που παρέχουν στους ασφαλισμένους τους, σε επέλευση του κινδύνου ασφάλισης της υγείας τους.
3. Ποιες οι δομές του Δημόσιου Συστήματος Υγείας? Είναι τα Δημόσια Εξεταστικά Κέντρα ( Αγροτικά Ιατρεία, Στρατιωτικά Ιατρεία, Ιατρεία ΕΦΚΑ ), όπου παρέχονται υπηρεσίες Πρωτοβάθμιας περίθαλψης και τα Δημόσια Νοσοκομεία ( πολιτικά και στρατιωτικά), όπου παρέχονται υπηρεσίες Δευτεροβάθμιας περίθαλψης.
4. Τι είναι Δημόσιος Υπάλληλος?
Είναι ο εργαζόμενος που παρέχει τις υπηρεσίες του στις συναλλαγές μεταξύ του Κράτους και των πολιτών, για λογαριασμό του Κράτους ( εργοδότης ), έναντι μηνιαίου μισθού και ασφάλισης από το Κράτος, το κόστος των οποίων καλύπτεται από τα χρήματα που εισπράττει αυτό, από την άμεση και την έμμεση φορολόγηση των εισοδημάτων και της ακίνητης περιουσίας των πολιτών του, είτε πρόκειται για Φυσικά πρόσωπα, είτε για Νομικά.
Τι συμπεράσματα, λοιπόν, απορρέουν από τους πιο πάνω ορισμούς?
1. Αφού ο πολίτης καταβάλλει επιμελώς το ασφάλιστρο κάλυψης της Υγείας του, όπως ρητά ορίζει ο Νόμος, εκπληρώνοντας την υποχρέωσή του αυτή, είναι ΥΠΟΧΡΕΩΜΕΝΟ το Κράτος να του εξασφαλίσει τις παροχές, που έχουν ορισθεί στον Πίνακα Παροχών του Επαγγελματικού Ασφαλιστικού Ταμείου, προς όφελος του ασφαλισμένου και αντιστοιχούν στα καταβαλλόμενα από τον ασφαλισμένο χρήματα. Σε αδυναμία εξασφάλισης των παροχών από το Κράτος ‘η από το Επαγγελματικό Ασφαλιστικό Ταμείο, είναι επιβαλλόμενη η επαναδιαπραγμάτευση
• για την δημιουργία ΝΕΟΥ Πίνακα Παροχών προς τον ασφαλισμένο, σύμφωνα με τις εγγυημένες, από το Κράτος ‘η το Επαγγελματικό Ασφαλιστικό Ταμείο, δυνατότητες παροχής τους
και
• για τον ορισμό αντιστοίχου ασφαλίστρου χαμηλότερης χρηματικής αξίας.
Αυτό σημαίνει ότι για να παραμείνει σταθερό το εν ισχύ αντίτιμο εργασίας ( μισθός + ασφάλιστρο ), θα πρέπει η διαφορά του ασφαλίστρου, που θα προκύψει, να κατατίθεται σε Ιδιωτική Ασφαλιστική Εταιρεία, για την συμπλήρωση των παροχών, που αδυνατεί το Κράτος ‘η το Επαγγελματικό Ασφαλιστικό Ταμείο να παρέχει στον ασφαλισμένο του.
2. Ο Κρατικός Προϋπολογισμός και η εφαρμογή του είναι ευθύνη της εκάστοτε Κυβέρνησης του Κράτους και όχι των πολιτών του. Γιατί μπορεί οι πολίτες να εκλέγουν τους Διαχειριστές του Κρατικού Προϋπολογισμού και τους Εκτελεστές της Κρατικής Εξουσίας, αλλά δεν ασκούν τη Διαχείριση, ούτε την Εξουσία, οπότε φέρουν ηθική ευθύνη και όχι Νομική ευθύνη. Άρα, οι αδυναμίες ως προς την επάρκεια και λειτουργία των δομών του Δημόσιου Συστήματος Υγείας ΔΕΝ βαραίνουν τον πολίτη. Και από αυτό συνεπάγεται ότι ο πολίτης ΔΕΝ υποχρεούται να καλύψει από την δική του οικονομική δυνατότητα την κακοδιαχείριση των μέχρι σήμερα Κυβερνήσεων.
3. Εξ ορισμού του Δημόσιου Υπαλλήλου, απορρέει ότι, βάση του έγγραφου Νόμου, αλλά και του άγραφου Νόμου της Ηθικής, ο Δημόσιος Υπάλληλος δεν έχει καμία απαίτηση αμοιβής από τους πολίτες, γιατί αμείβεται εμμέσως από αυτούς. Κι εξ’ ορισμού του Νόμου, κάθε επιπλέον αμοιβή του Δημόσιου Υπαλλήλου, αποδεδειγμένα παρερχόμενη από μεμονωμένους πολίτες, για την παροχή των υπηρεσιών του σε αυτούς, για λογαριασμό του Κράτους και σε Δημόσια δομή υπηρεσιών είναι ΑΝΗΘΙΚΗ, ΠΑΡΑΝΟΜΗ ΚΑΙ ΚΑΤΑΧΡΗΣΤΙΚΗ.
4. Από όλα τα παραπάνω συμπεραίνεται ότι ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΗΘΙΚΟ, ΟΥΤΕ ΚΑΙ ΝΟΜΙΜΟ, ΝΑ ΖΗΤΑΣ ΑΠΟ ΤΟΝ ΠΟΛΙΤΗ ΝΑ ΠΛΗΡΩΝΕΙ ΣΕ ΔΗΜΟΣΙΟ ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΟ !!! Άρα, η απόφαση αυτή ΔΕΝ δύναται να εφαρμοστεί γιατί ΚΑΤΑΠΑΤΑ δικαιώματα του ΠΟΛΙΤΗ και του ΚΑΤΑΝΑΛΩΤΗ !!!
Πάτρα 13 – 3 – 2024 ΣΩΤΗΡΙΟΣ Β. ΤΕΡΛΕΣΗΣ
