ΣΠΑΣΜΕΝΟ ΒΙΝΥΛΙΟ! του Νικολάου Ε. Καββαδία

Ο Αντρίκος, μήνες τώρα, περιμένει να γράψω κάτι γιά τον Γιάννη Αδαλόπουλο. “Κάτσε, ρε, και γράψε εκείνο το κείμενο”, μου λέει κάθε φορά, που με συναντά. Και ο τρόπος του έχει εκείνη την αρχοντιά, που ξεχωρίζει το παράπονο από την κλάψα.

Κάνω, λοιπόν, το πρώτο βήμα: χαράματα Παρασκευής κι αρχίζω να πληκτρολογώ το κείμενο γιά τον Γιάννη. Φαντάζομαι τον Αντρίκο να με βλέπει, κι από την μιά να σταυροκοπιέται κι από την άλλη να λάμπει από χαρά.

Ο τρόπος της γνωριμίας μας ήταν απόλυτα κινηματογραφικός. Θα μπορούσε να ήταν σκηνή από μιά ταινία του Νικολαΐδη, του Κουστουρίτσα, του Καουρισμάκι ή του Τζάρμους.

Οκτώβριος του ’90 και στην Πάτρα ακόμα έβρεχε πολύ και γιά μέρες. Μας άρεσε η βροχή. Από την μιά μας μαλάκωνε κι από την άλλη μας έκανε να αναζητούμε καταφύγια, που να ταιριάζουν στα πάθη μας. Κινούμενες Εικόνες, Μουσικές, Βιβλία.

Εκείνο, λοιπόν, το βροχερό βράδυ του Οκτωβρίου, θα μπορούσαμε να “πέσουμε” ο ένας πάνω στον άλλο ή σε μιά κινηματογραφική αίθουσα ή σ’ ένα βιβλιοπωλείο ή σ΄ένα δισκοπωλείο. Το υπόγειο του δισκοπωλείου “Musical”, στην γωνία Κορίνθου και Βούρβαχη ήταν ο Παράδεισός μας.

Δεν ήταν ανάγκη να έχεις χρήματα γιά να είσαι καλοδεχούμενος από τον πάντα ευγενικό ιδιοκτήτη του Φώτη Φωκά. Το πάθος γιά την μουσική ήταν το διαβατήριο γιά το μαγικό υπόγειο του “Musical”. Τα χρήματα έρχονταν δεύτερα, αφού με κάποιο μαγικό τρόπο, στο τέλος, πάντα καταφέρναμε να τα βρούμε. Αφού καλησπέρισα τον Φώτη, τράβηξα γιά τον…Παράδεισο. “Έχουν έρθει καινούργια σάουντρακ”, πρόλαβα να τον ακούσω να μου λέει.

Αμέσως την προσοχή μου τράβηξε το ένα και μοναδικό άτομο, που, ήδη, βρισκόταν στο υπόγειο. Περιεργαζόμουν τα βινύλια με τις νέες κυκλοφορίες κινηματογραφικής μουσικής, αλλά ήταν φανερό, ότι η προσοχή μου ήταν αλλού στραμμένη.

Πρώτα στην κορμοστασιά και μετά στο πολύ όμορφο, μακρύ παλτό του έτερου μουσικόφιλου, που είχε επιλέξει, εκείνο το βροχερό βράδυ του Οκτωβρίου να βρει καταφύγιο στο υπόγειο του Φώτη. Είχε γυρισμένη την πλάτη του κι έτσι δεν μπορούσα να δω το πρόσωπό του.

Ήμουνα, όμως, απόλυτα βέβαιος, ότι δεν τον είχα ξαναδεί. Ούτε στην πόλη, ούτε στο υπόγειο του Φώτη, ούτε σε κάποια από τα στέκια, που σύχναζα. Κάποια στιγμή, καθώς είχα αφοσιωθεί στα βινύλια και προσπαθούσα να υπολογίσω το πόσο θα μου κόστιζε η συγκεκριμένη κάθοδος στο υπόγειο, ο άγνωστος με είχε πλησιάσει, και σαν να με γνώριζε από το Δημοτικό, με ρώτησε: “σου αρέσει η κινηματογραφική μουσική?”.

Ήταν η πρώτη φορά, που έβλεπα το πρόσωπο του Γιάννη. Αφού του είπα, ότι έχω πάθος με την κινηματογραφική μουσική και μεγάλη συλλογή με σάουντρακς, με ρώτησε εάν έχω ακούσει Βάν Μόρρισον. “Όχι τόσο γιά να μπορώ να πω, ότι τον γνωρίζω”, του απάντησα. Μας συνεπήρε τόσο η κουβέντα, που ούτε πήραμε είδηση, ότι σε λίγο το δισκοπωλείο θα έπρεπε να κλείσει. Ανεβήκαμε τα σκαλιά, καληνυχτίσαμε τον Φώτη και συνεχίσαμε γιά λίγο την συζήτησή μας, προστατευμένοι από μιά στοά. Η βροχή επέμενε.

Κάποτε στην Πάτρα έβρεχε μέχρι και τρείς μέρες χωρίς σταματημό. Μαλάκωνε η γή, μαλάκωναν και οι άνθρωποι. Εκείνο το βράδυ έφυγα από το δισκοπωλείο του Φώτη με άδεια χέρια, αλλά γεμάτη καρδιά. Χωρίς, μάλιστα, να ξοδέψω ούτε δραχμή, εκείνο το βράδυ με την ασταμάτητη βροχή είχα αποκτήσει το πολυτιμότερο βινύλιο της ζωής μου. Γιατί τώρα, που το σκέπτομαι, αυτό αποδείχθηκε γιά μένα ο Γιάννης: το πολυτιμότερο βινύλιο της ζωής μου.

Τα καταραμένα μεσάνυχτα του Νοέμβρη του 2012, που ο γίγαντας μεταμορφώθηκε σε πουλί και πέταξε από το μαγικό σαλόνι της οδού Παντανάσσης στον Ουρανό, το πολύτιμο βινύλιό μου έσπασε και “κόπηκε” στα δυό. Καμιά φορά, το κολλάω όπως – όπως και το βάζω να γυρίσει. Και τότε ακούω ξανά το γέλιο του Γιάννη και την πρώτη του ερώτηση στο υπόγειο του Φώτη: “σου αρέσει η κινηματογραφική μουσική?”.

Πριν προλάβω να του απαντήσω, το βινύλιο “σπάει” ξανά στα δύο και “πέφτει” σιωπή. Και τότε συνειδητοποιώ, τι θα ήμουν χωρίς τον Γιάννη: ένας σπασμένος δίσκος βινυλίου. Αυτό θα ήμουν…