Ο Δημήτρης Καλογερόπουλος είχε τα χαρίσματα της αμεσότητας, του αυθορμητισμού και της προσήλωσής στο αυτοδιοικητικό κίνημα.
Αν και ιδεολογικός αντίπαλος, ουδέποτε έκλεισε την πόρτα της συνεργασίας και της συνεννόησης, οπότε ήταν δυνατόν να επιτευχθεί η για το καλό της Αιγιάλειας και του λαού της.
Συνέβη πολλές φορές στα κοντά 30 χρόνια που συμμετέχω στα κέντρα των αποφάσεων και στα χρονια της Κοινοβουλευτικής μου διαδρομής.
Το γεγονός και μόνο ότι ήταν ο μοναδικός Δήμαρχος, επί δύο συνεχείς φορές, που ο απέσπασε την έγκριση και την ψήφο εμπιστοσύνης του απαιτητικού εκλογικού κοινού της Αιγιάλειας, φανερώνει την ισχύ της προσωπικότητας του και το οραματικό πνεύμα για τον τόπο του.
Ο πρόωρος χαμός του Δημήτρη αφήνει δυσαναπλήρωτο κενό γιατί θα λείψει ο χαμογελαστός δυναμισμός του και το ασυμβίβαστο αγωνιστικό του ανέβουμε κάθε φορά που διεκδικούσε λύσεις για το κοινωνικό καλό.
Συμφωνούσαμε με το Δημήτρη, διαφωνούσαμε, αλλά εν τέλει κρατώ το γεγονός πως ως κοινωνικοί εταίροι ακολουθούσαμε το δρόμο της δημιουργικής συμπόρευσης χωρίς πολιτικές παρωπίδες.
Θερμά συλλυπητήρια στην οικογένεια του. Εύχομαι να είναι μακαρία η οδός που σήμερα πορεύεται και να τον οδηγήσει στις πύλες του Παραδείσου .
Ας είναι ελαφρύ το χώμα που θα τον σκεπάσει!
