Όταν εκβιάζουμε συναισθηματικά τον άλλον, νομίζουμε ότι θα τον κρατήσουμε κοντά μας ή θα τον κάνουμε πειθήνιο όργανο μας. Ότι θα συμφωνήσει με το “έτσι θέλω”, άκριτα, με όσα εμείς θεωρούμε ιδανικά για τη ζωή μας. Όταν όμως ενεργούμε έτσι, είναι σαν να μην τον βλέπουμε πλέον σαν άνθρωπο, αλλά σαν ένα αντικείμενο που μας ανήκει. Αυτός ο εκβιασμός βέβαια, δεν μπορεί να έχει μέλλον, εκτός εάν ο άλλος χάσει ουσιαστικά την προσωπικότητά του, πράγμα που μπορεί εμάς να μας γεμίζει αλλά ουσιαστικά τον άλλον τον εξουδετερώνει και δείχνει ότι δεν τον αγαπάμε πραγματικά. Αν ο άλλος άνθρωπος βέβαια, έχει κάποια δυναμικά στοιχεία του χαρακτήρα του, που κάποια στιγμή θα τον κάνουν να ξυπνήσει από το λήθαργο στον οποίο τον έχουμε βάλει, δεν θα είναι χαμένη μάχη για τον ίδιο. Αν και θα είναι χαμένη μια σχέση και ίσως αρκετός χρόνος. Όταν όμως, δυστυχώς, ο άλλος δεν έχει τα εχέγγυα για να ξεφύγει από αυτό το τρυπάκι στο οποίο τον βάλαμε, τότε απλά καταβαραθρώνεται και χάνεται.
Τελικά, ο συναισθηματικός εκβιασμός δείχνει ότι έχουμε κάποια κόμπλεξ, δε μας κάνει καλύτερους, ούτε βοηθά τη σχέση. Είναι μια αρρωστημένη κατάσταση που δεν έχει σχέση με τα όρια που φυσιολογικά και λογικά θέτουμε – και πρέπει να τα θέσουμε-, παρά ένας ανήθικος τρόπος επιβολής.
