Ο Τάσος Τέλλογλου γράφει για την τιμή του νερού, τα έργα αφαλάτωσης και την κατανάλωση ενέργειας και την ανάγκη ανάληψης του κόστους επενδύσεων σε υποδομές, για να αντιμετωπιστεί η λειψυδρία.
====================
Το πολιτικό προσωπικό, δήμαρχοι, αλλά και ο Υπουργός Περιβάλλοντος Θοδωρής Σκυλακάκης άφησαν να εννοηθεί χθες ότι το νερό μπορεί και να γίνει πιο φθηνό, με τις προωθούμενες αλλαγές για την αναμόρφωση της αγοράς και της τιμής του νερού.
Την ίδια ώρα, ο υπουργός ΠΕΝ κατέστησε σαφές ότι πρέπει να εφαρμοσθεί η ευρωπαϊκή νομοθεσία για την ανάκτηση του κόστους του νερού.
Πριν από λίγες ημέρες, ένας δημοτικός άρχοντας μού ομολόγησε ότι ήθελε να βγάλει την αφαλάτωση από την πρίζα, όταν συνειδητοποίησε το ύψος των λογαριασμών του ηλεκτρικού ρεύματος, λόγω της λειτουργίας της αφαλάτωσης (σημ: του είπα ότι δεν μπορεί να το κάνει γιατί θα την χαλάσει!).
Ο διάλογος θα ήταν αστείος, αν δεν έδειχνε ανάγλυφα το αδιέξοδο των αιρετών: Φθηνότερο νερό και κλιματική αλλαγή είναι δύο έννοιες που η μία αποκλείει την άλλη.
Ο Γενικός Γραμματέας Υδάτων, Πέτρος Βαρελίδης, μου είχε πει ότι η τιμή του νερού δεν καθορίζει πάντα την συμπεριφορά των καταναλωτών και ότι η ελαστικότητα της ζήτησης, δηλαδή ο περιορισμός της, ανάλογα με την τιμή, δεν ισχύει σε αυτό το αγαθό. Μπορεί και να έχει δίκιο…
Από την άλλη, όταν το αγαθό είναι εν ανεπάρκεια πρέπει να τιμολογείται και η ανάκτηση του κόστους να οδηγεί, όπως δεν γίνεται σήμερα, στην ανάκτηση του κόστους των επενδύσεων της υποδομής.
Αν αυτό εφαρμοσθεί, το νερό θα είναι ακριβότερο για τους αγρότες, τους καταναλωτές και τους τουρίστες. Όταν λες “το νερό… νεράκι”, είναι νόμος…
