Του Γιώργου Καρβουνιάρη*
Οι παραιτήσεις Βορίδη και των τριών υφυπουργών δεν είναι πολιτική κάθαρση. Είναι ομολογία. Είναι αποδοχή πως κάτι σάπιο υπήρχε στο βασίλειο της “αριστείας”. Και αυτό το κάτι δεν μπορεί να εξαντλείται στους υφυπουργούς ή στον ίδιο τον Βορίδη. Γιατί όσο αυτοί φεύγουν, ένας παραμένει: ο Μητσοτάκης.
Γιατί πώς αλλιώς να εξηγήσει κανείς ότι για δύο χρόνια η κυβέρνηση έκανε πως δεν βλέπει; Πως δεν ήξερε ότι υπουργοί απαιτούσαν παραιτήσεις στελεχών επειδή… τολμούσαν να κάνουν ελέγχους; Ότι ζητούσαν “ξεμπλοκάρισμα” αμαρτωλών ΑΦΜ, παρακάμπτοντας ελέγχους και διαδικασίες; Πως να εξηγήσει ο Μητσοτάκης ότι η Ευρωπαϊκή Εισαγγελία διεξάγει έρευνες στην Ελλάδα περισσότερο από κάθε άλλη χώρα της ΕΕ;
Ας τελειώνουμε, λοιπόν, με τις υποκρισίες. Οι παραιτήσεις δεν ήρθαν από ευθιξία. Ήρθαν από φόβο. Φόβο για το πολιτικό κόστος. Φόβο για το τι θα αποκαλυφθεί. Και αυτός ο φόβος φωλιάζει μόνο εκεί που υπάρχει ενοχή.
Το ΠΑΣΟΚ ήταν σαφές: “Ο Βορίδης πρέπει να παραιτηθεί άμεσα, ακόμα και μόνο για την πολιτική του ευθύνη”. Το ερώτημα όμως που μένει είναι πιο κοφτερό: Ο Μητσοτάκης μέχρι πότε θα κρύβεται πίσω από τους υπουργούς του;
Η Ελλάδα δεν έχει απλώς κρίση διαφάνειας. Έχει κρίση ηγεσίας. Και όταν η κορυφή του κράτους επιλέγει να παραμένει σιωπηλή, να υποβαθμίζει σκάνδαλα σε “παθογένειες”, τότε δεν είναι μόνο οι φορολογούμενοι που πληρώνουν τα πρόστιμα. Είναι η ίδια η Δημοκρατία που πληρώνει το τίμημα.
Οι Ελληνίδες και οι Έλληνες αξίζουν κάτι καλύτερο. Και αυτό το καλύτερο δεν είναι ούτε τα παραιτηθέντα πρόσωπα, ούτε ο παραμένων Πρωθυπουργός.
* δημοσιογράφου, Γ.Γ. Ένωσης Συντακτών Πελοποννήσου-Ηπείρου-Νήσων, υποψήφιου βουλευτή Αχαίας τον Μαϊο και τον Ιούνιο 2023, τ. μέλους Ν.Ε. Επιτροπής Αχαίας ΠΑΣΟΚ
