Ένας ερευνητής από το πανεπιστήμιο του Κάνσας, αφιέρωσε δύο χρόνια στην μελέτη της Ακουατέρα, δηλαδή των μεγάλων εκτάσεων γης που κατοικούνταν κάποτε από ανθρώπους και σήμερα, λόγω των διακυμάνσεων της στάθμης της θάλασσας, βρίσκονται κάτω από το νερό.
Ο Jerome Dobson, ομότιμς καθηγητής γεωγραφίας, υποστηρίζει πως, οι περιοχές αυτές, οι οποίες κατά κανόνα, εκτείνονται από ηπειρωτικές ακτογραμμές και γύρω από διασκορπισμένα νησιά – κρύβουν αρχαιολογικούς θησαυρούς και σημαντικές απαντήσεις σχετικά με τους πρώτους ανθρώπινους οικισμούς, αν και έχουν προσελκύσει ελάχιστα το ενδιαφέρον των ερευνητών.
Η μελέτη επικεντρώθηκε σε δύο πιθανές κύριες διαδρομές
Το συναρπαστικό στοιχείο της μελέτης είναι η αρχαιολογική σπουδαιότητα πολλών υποθαλάσσιων τοπίων και το ότι, η χαρτογράφηση έδωσε στους επιστήμονες τη δυνατότητα να τους εντοπίσουν με μεγαλύτερη ακρίβεια, εξήγησε ο Dobson. Αυτό, ευελπιστώντας να καταφέρουν να εξερευνήσουν τα εδάφη που ήρθαν στην επιφάνεια κατά την διάρκεια του Τελευταίου Παγετωνικού Μέγιστου.
Η μελέτη προσφέρει νέα δεδομένα για τη στάθμη του ωκεανού, τις αρχαίες ακτογραμμές και τους μεταναστευτικούς διαδρόμους στην Αφρική και τη Δυτική Ασία, ενώ προτείνει εναλλακτικές διαδρομές που μπορεί ν’ ακολούθησαν οι άνθρωποι, φεύγοντας από την Αφρική. Δηλαδή, μπορεί να διέσχισαν το Σουέζ (ανάμεσα στην Ερυθρά Θάλασσα και την Μεσόγειο), ή να πέρασαν μέσω του Κόλπου της Άκαμπα προς την Ανατολική Μεσόγειο, το στενό του Μπάμπ ελ-Μαντέμπ προς τη Σαουδική Αραβία, ή να διήνυσαν τη διαδρομή από το Φάουλ Μπέι προς την Μεσόγειο και να πέρασαν προς τα στενά της Σικελίας και της Μεσσήνης.
Το μοντέλο GSI, είναι το μοντέλο ισοστατικής προσαρμογής λόγω παγετώνων, που υπολογίζει πώς «ανακάμπτει» ο φλοιός της Γης αφού λιώσουν τα παγοκάλυμματα.
Τα πορίσματα, μαρτυρούν πώς ορισμένες από τις διαδρομές αυτές, εκτέθηκαν για μεγαλύτερες χρονικές περιόδους απ’ ό,τι ήταν προηγουμένως γνωστό, αν και ποικίλλαν ανάλογα με τις κατά τόπους διακυμάνσεις της στάθμης της θάλασσας. Ακόμη, η ομάδα αξιοποίησε γενετικές βάσεις δεδομένων προκειμένου ν’ ανιχνεύσει τις κινήσεις του πληθυσμού, αναγνωρίζοντας τις αντιστοιχίσεις με τις προτεινόμενες γεωγραφικές διαδρομές.
Το επίκεντρο της ανθρώπινης μετανάστευσης από την Αφρική
Ο ερευνητής πανεπιστημίου του Κάνσας, υποστηρίζει πως, τα νέα στοιχεία σχετικά με τη Βερενίκη, μπορεί να οδηγήσουν σε επανεξέταση της μετανάστευσης στην Κοιλάδα του Νείλου πριν ή κατά τη διάρκεια της Τελευταίας Εποχής των Παγετώνων (Τελευταίο Παγετωνικό Μέγιστο).
Οι κοραλλιογενείς ύφαλοι κοντά στο Φουλ Μπέι μπορεί να επιφυλάσσουν περισσότερα στοιχεία, αποκαλύπτει ο Jerome Dobson. Πλέον, έχουμε έναν νέο χάρτη με τα κέντρα DNA, ο οποίος ανάγεται δύο εκατομμύρια χρόνια στο παρελθόν, εξηγεί ο Dobson. Μας δείχνει μια μόνο προγονική καταβολή στα νότια, κοντά στην Μερόη στην Κους, στα βάθη της Αφρικής. Τα αρχαιολογικά στοιχεία είναι ελάχιστα, ωστόσο τα γενετικά δεδομένα είναι ακλόνητα και ακριβή.
Η μελέτη, εστίασε σε δύο πιθανές διαδρομές: Μία βόρεια, μέσα από τη Χερσόνησο του Σινά και μία νότια που περνά μέσα από τον πορθμό του Μπάμπ ελ-Μαντέμπ στην Ερυθρά Θάλασσα.
Σε αντίθεση με τις προγενέστερες αντιλήψεις, η μελέτη αποκάλυψε πως, υποστηρίζεται καλύτερα η βόρεια διαδρομή, ενώ η διάβαση του Μπάμπ ελ – Μαντέμπ, μπορεί να αποτελούσε σημαντικό εμπόδιο λόγω της απουσίας ναυτικής τεχνολογίας εκείνη την εποχή.
Οι αναλυτές του DNA, υποπτεύονταν πως, το παλαιότερο απλοειδές κέντρο (περιοχή μέσα σε κοραλλιογενή αποικία ή βυθό όπου βρίσκονται ή παράγονται κύτταρα με απλοειδή γενετικό υλικό), βρισκόταν στο βορειοανατολικό Σουδάν, σημείωσε ο Donbson. Το εντυπωσιακό στοιχείο είναι πως, αν και οι αρχαιολογικοί χάρτες επισημαίνουν συχνά τη νότια διαδρομή, δεν υπάρχει σύνδεση ανάμεσα στις δύο ακτές του πορθμού του Μπαιμπ ελ-Μαντέμ στα αρχεία.
Ακόμη, η ομάδα επισήμανε και άλλες πιθανές διόδους, όπως η Κοιλάδα του Νείλου και η περιοχή της Βερενίκης στο Φουλ Μπέι (στην Αίγυπτο) που μπορεί να ήταν καθοριστικής σημασίας λιμάνι.
Το Φουλ Μπέι ήταν μια σημαντική εναλλακτική όταν έπεφτε η στάθμη της θάλασσας, εξηγεί ο Dobson. Η διώρυγα του Σουέζ, αποτελεί ένα άνυδρο ταξίδι που εκτείνεται για πάνω από 500 χιλιόμετρα, ενώ το Φουλ Μπέι, συντόμευε τη διαδρομή στα 300 χιλιόμετρα, αποφεύγοντας παράλληλα τους επικίνδυνους υφάλους της Ερυθράς Θάλασσας.
Οι ερευνητές θεωρούν πως, οι κοραλλιογενείς ύφαλοι κοντά στο Φουλ Μπέι, μπορεί να κρύβουν περισσότερα στοιχεία σχετικά με τις μεταναστεύσεις αυτές. Τα κοράλλια, για ν’ αναπτυχθούν χρειάζονται σταθερή βάση, ενώ η παρουσία τους σε περιοχές που έχουν πλέον βυθιστεί είναι ένα συναρπαστικό συγκυριακό στοιχείο, αν και χρειάζεται εκτενέστερη μελέτη ώστε να επαληθευτούν τα υπολείμματα από τις ανθρώπινες κατασκευές, σημείωσε.
Τα δεδομένα της μελέτης είναι διαθέσιμα στο κοινό και μπορούν να οδηγήσουν σε περεταίρω έρευνα στον τομέα της γεωγραφίας, της αρχαιολογίας, των σπουδών μετανάστευσης και της διάσωσης των ειδών. Όπως επισημαίνει ο Dobson, αποτελούν εργαλείο για την επιστημονική κοινότητα.
Από τώρα και στο εξής, περισσότεροι ερευνητές θα μπορούν να ερευνήσουν πως έζησαν οι πρόγονοί μας και πώς άλλαξε το φυσικό τους τοπίο.
