O Μάικ Μάιλο ήταν ένας θρυλικός σταρ του ροντέο, σε αυτοκινητιστικό δυστύχημα όμως, έχασε τη γυναίκα και το γιο του, κι ο ίδιος τραυματίστηκε σοβαρά. Ο Μάικ πέρασε τη ζωή του δαμάζοντας, εκπαιδεύοντας και φροντίζοντας άλογα. Τώρα πια δεν τα καταφέρνει, τον συντροφεύει η κατάθλιψη, ο αλκοολισμός και ο μόνιμος πόνος στην πλάτη. Το αφεντικό του Μάικ του φέρεται όπως στα γερασμένα άλογα του, αλλά στη συνέχεια του αναθέτει μια δουλειά που δεν θα μπορούσε να του την κάνει ο οποιοσδήποτε. Θα πρέπει ο Μάικ να περάσει στο Μεξικό, να βρει τον 13χρονο, μπλεγμένο σε βρώμικες υποθέσεις γιο του να τον αποσπάσει από την αδίστακτη μεξικάνα μητέρα του και να τον φέρει πίσω στην Αμερική. Ο Μάικ πείθεται μετά από αφόρητες πιέσεις του αφεντικού, ο Ράφα μετά από έξυπνες πιέσεις του Μάικ, και οι δυο τους ξεκινούν ένα ταξίδι επιστροφής, με πολλές στροφές, παγίδες και ανατροπές. Υπάρχει κι ένας τρίτος ταξιδιώτης, ο κόκορας «Μάτσο» (δυνατός), που ο Ράφα εκπαιδεύει για παράνομες κοκορομαχίες.
Ο Κλιντ Ίστγουντ για πολλά χρόνια σχεδίαζε να ασχοληθεί με αυτό το βιβλίο, θα ήταν για όλους μας καλύτερο και περισσότερο για τον ίδιο, αν το είχε κάνει δεκαετίες πριν.
Ο Ίστγουντ είναι δηλωμένος Ρεπουμπλικάνος. Αν κανείς μελετήσει όλο το έργο του θα διαπιστώσει ότι είναι Φιλελεύθερος στις κοινωνικές θέσεις του, δεν υπερασπίζεται οπισθοδρομικές κι αντιδραστικές απόψεις, αλλά μια εκδοχή του laissez faire της παραδοσιακής Αμερικής.
Ο Ίστγουντ αναζητά σε όλα τα πράγματα ακόμα και στις πολιτικές του τοποθετήσεις τους ανοιχτούς ορίζοντες, τα άγρια τοπία, τους ήμερους λόφους και τις βαθιές χαράδρες της ανθρώπινης ύπαρξης. Δεν θέλει υποχρεώσεις και πειθαναγκασμούς, επιθυμεί οι άνθρωποι να κάνουν ότι τους ευχαριστεί, τους απελευθερώνει, τους ολοκληρώνει, αρκεί να μην ενοχλούν τον γείτονα, τον συνάνθρωπο. Η ατομική ελευθερία για τον Κλιντ Ίστγουντ είναι το υπέρτατο αγαθό, γι αυτήν μιλάει σε όλο του το έργο, αυτήν αναζητά το αιχμηρό βλέμμα του κάτω από το καουμπόικο καπέλο του, αυτήν ψάχνει όταν τρέχει πάνω σε αγριεμένο άτι προς τη δύση που κοκκινίζει, αυτήν αναζητά τα ξημερώματα όταν με ένα ημιφορτηγό ford διασχίζει τις άνυδρες εκτάσεις του Νότου.
Και σε αυτή την ταινία του ο Κλιντ Ίστγουντ κυνηγά τα ανοιχτά τοπία, την ελευθερία, τις χωμάτινες στροφές, τον σεβασμό, τις άνυδρες εκτάσεις, την εκτίμηση, τους νυχτερινούς ουρανούς και το καθήκον, όλο το σύμπαν του σπουδαίου δημιουργού είναι εδώ αλλά διαλυμένο, σμπαραλιασμένο, κατεστραμμένο. Όσοι αγαπούμε τον Ίστγουντ, δεν θα πρέπει να δούμε αυτήν την ταινία.
Η ταινία σεναριακά είναι γεμάτη χάσματα, ασυνέπειες και συναισθηματικά κενά, σκηνοθετικά ‘’ταξιδεύει’’ χωρίς ρυθμό, χωρίς νεύρο κι ένταση, ρολάρει αργά νωχελικά μέχρι που κάποτε μουδιάζει και μένει από βενζίνη ή λάδια, όπως το όχημα διαφυγής των ηρώων μας.
Ο Μεξικάνος πιτσιρίκος Εντουάρντο Μινέ, η Ναταλία Τραβέρν, η Φερνάντα Ουρεχόλα δεν πείθουν ποτέ και πουθενά για τους ρόλους τους, αλλά η χειρότερη επιλογή του καστ είναι του ίδιου του Ίστγουντ. Το πράγμα ήταν πολύ δύσκολο σε ολόκληρη την ταινία αλλά όταν η σκηνή απαιτούσε σωματική ρώμη, καθώς ο πρωταγωνιστής έπαιζε ξύλο με αδίστακτους μαφιόζους, ευκινησία, όταν τον κυνηγούσαν μεξικάνοι αστυνομικοί, ισορροπία όταν δάμαζε ατίθασα άγρια άλογα, σφρίγος και αντοχές όταν οι προσκλήσεις και προκλήσεις των γοητευτικών γυναικών, οι οποίες είχαν τα μισά του χρόνια, διαδέχονταν η μία την άλλη, εκεί στεναχωριόταν κανείς κι έσκυβε το κεφάλι.
Αφού δεν μπορούσε να προσαρμοστεί ο ήρωας στις απαιτήσεις του σεναρίου, και πώς θα μπορούσε άλλωστε, ένας άνθρωπος πάνω από ενενήντα ετών να υποδυθεί έναν τύπο που μόλις συνταξιοδοτήθηκε γύρω στα 60-65 δηλαδή άντε στα 70, γιατί δεν προσαρμόστηκε το σενάριο στην ηλικία και τις πραγματικές σωματικές και άλλες δυνατότητες του πρωταγωνιστή; Μου φαίνεται ότι το αποτέλεσμα θα ήταν αληθοφανές, ενδιαφέρον και κυρίως ρεαλιστικό. Ένας 90χρονος, ο οποίος δεν προσπαθεί να κρύψει την ηλικία του και τις δυνατότητες του να καταφέρνει, απέναντι σε δύσκολες καταστάσεις να βοηθήσει έναν έφηβο 80 χρόνια μικρότερό του να δραπετεύσει από τα αδιέξοδα και την απελπισία, το όλο εγχείρημα θα μπορούσε να συνοδευτεί από πολλούς ενδιαφέροντες συμβολισμούς πολιτικούς, κοινωνικούς, πολιτισμικούς αλλά κυρίως θα συνοδευόταν από τον αναγκαίο νατουραλισμό. Η σοφία, η εμπειρία, η ενσυναίσθηση, αλλά και η εξυπνάδα, η κατανόηση, η συνεργασία, θα μπορούσαν να είναι οι μοχλοί για να πετύχουν οι ήρωές μας, ο 90χρονος καουμπόη από το παρελθόν και ο 13χρονος έφηβος από το έρεβος, τις επιδιώξεις τους.
Τι μας έμεινε από όλη την ταινία ο κόκορας Macho, ο οποίος δεν κοκορεύεται για τίποτα, απλώς όταν οι περιστάσεις το απαιτήσουν και η συγκυρία το επιτρέψει, θα γίνει ο ‘’από μηχανής θεός’’.
Περιμένουμε με αγωνία την επόμενη ταινία του Κλιντ Ίστγουντ, γιατί ο επίλογος ενός τόσο μεγάλου δημιουργού δεν μπορεί να είναι αυτή η ταινία. Περιμένουμε η θεά Τύχη να του δώσει αρκετά χρόνια ακόμα. Περιμένουμε με αγωνία την επόμενη ταινία του κι ας μην πρωταγωνιστεί πια ο ίδιος κι ας μην ακούγονται οι θεσπέσιες μουσικές του Ένιο Μορικόνε. Θέλουμε η επόμενη ταινία του να είναι γυρισμένη στις απέραντες πεδιάδες της ανθρώπινης ύπαρξης, όπως το συνηθίζει, να φτάνει μέχρι τους γκρεμούς της τερατώδους απελπισίας, να ατενίζει τους ανοιχτούς ορίζοντες του ανθρώπινου μεγαλείου και μετά ας καβαλήσει τον Πήγασο της αιωνιότητας να πετάξει, πλάι στον Τζον Φόρντ και τους άλλους μύθους του μεγάλου χολιγουντιανού σινεμά.
