Και οι δύο πρόεδροι περνούν δύσκολες στιγμές. Μετά από 20 χρόνια στην εξουσία, ο Ερντογάν αντιμετωπίζει την πιο σκληρή πρόκληση της πολιτικής του καριέρας στις επικείμενες εκλογές, με τον πληθωρισμό και την οικονομική επιβάρυνση να φτάνουν σε επίπεδα ρεκόρ, ενώ οι συνθήκες επιδεινώθηκαν ακόμη περισσότερο μετά τη σεισμική καταστροφή.
Ο Πούτιν αντιμετωπίζει τις δικές του προκλήσεις, συμπεριλαμβανομένου του πολέμου στην Ουκρανία και των σκληρών οικονομικών κυρώσεων που πλήττουν τη ρωσική οικονομία.
«Ο Πούτιν προσφέρει στην Τουρκία το “καρότο” να μετατραπεί η χώρα σε κόμβο φυσικού αερίου, ώστε να φέρει την Τουρκία πιο κοντά στην τροχιά της Μόσχας -παρομοίως με αυτό που επιδίωξε να κάνει με τη Γερμανία με τον Nord Stream», εξηγεί η Άγκνια Γκρίγκας, ανώτερο στέλεχος της αμερικανικής δεξαμενής σκέψης Atlantic Council.
«Ο Πούτιν παραδοσιακά χρησιμοποιεί προσωπικές σχέσεις, συμφωνίες φυσικού αερίου και αναμφισβήτητα διεφθαρμένες πρακτικές για να δημιουργήσει στενότερες διπλωματικές σχέσεις με ευρωπαϊκές και ευρασιατικές χώρες και η Τουρκία δεν αποτελεί εξαίρεση».
Τεχνικά εμπόδια
Παρά την ελπιδοφόρα ρητορική των ηγετών και των δύο χωρών, υπάρχουν τεχνικές ανησυχίες για το σχέδιο. «Η ιδέα που κρύβεται από πίσω είναι η αποστολή περισσότερου ρωσικού αερίου στην Τουρκία και, εν συνεχεία, η επανεξαγωγή του στην Ευρώπη», δήλωσε στην DW η Ανν-Σοφί Κορμπώ, ερευνήτρια στο Κέντρο Παγκόσμιας Ενεργειακής Πολιτικής του Πανεπιστημίου Κολούμπια.
«Το ζήτημα είναι ότι δεν υπάρχει αρκετή χωρητικότητα στους αγωγούς για να γίνει αυτό», πρόσθεσε.
