Η γιατρός Βιβή Λουκοπούλου για την οποία τόσα ακούστηκαν μετά το τροχαίο ατύχημα που είχε με το τρένο το μεσημέρι της Μεγάλης Παρασκευής μιλά μέσα από την κλινική όπου νοσηλεύεται. Μιλά και για το ωράριο της, μετά τα όσα ακούστηκαν. Και ναι μεν λέει ότι δεν δούλεψε επί 36 ώρες ωστόσο περιγράφει τα εξουθενωτικά ωράρια των ιατρών: “Είναι η στιγμή που ολόκληρη η ζωή περνά μπροστά από τα μάτια σου. Είναι η στιγμή που σου έφερε, όσα δεν σου έφερε ο χρόνος όλος… Τα πάνω, κάτω! Την ανατροπή, τον πόνο, την δοκιμασία. Είναι η στιγμή που αναμετριέσαι με τον ίδιο σου τον εαυτό, ανακαλύπτοντας τη δύναμη και την αντοχή σου. Αυτή τη στιγμή που αν και γνωρίζεις πως ο δρόμος θα είναι μακρύς… αισθάνεσαι απέραντη ευγνωμοσύνη. Που ζεις για να ξαναδείς τα παιδιά σου, τον σύζυγο, τα αγαπημένα σου πρόσωπα, που απλά είχες μία δεύτερη ευκαιρία…
Από το κρεβάτι της Α χειρουργικής Κλινικής του Πανεπιστημιακού Νοσοκομείου Πατρών κι ενώ βρίσκομαι στο στάδιο της ανάρρωσης, γνωρίζοντας τις δυσκολίες της αποκατάστασης της υγείας μου, και επειδή πολλά ακούστηκαν, ειπώθηκαν και γράφτηκαν για τις συνθήκες του ατυχήματος που είχα με το τρένο, οφείλω να διευκρινίσω ορισμένα πράγματα που έχουν κυρίως σχέση με την επαγγελματική μου ιδιότητα, αυτής του ιατρού Παθολόγου του ΕΣΥ, το οποίο για όσους δεν γνωρίζουν υπηρετώ τα τελευταία 20 χρόνια.
«Ουδέποτε υποστήριξα ότι προερχόμουν από 36ωρη εφημερία, όπως κάποιοι αναπαρήγαγαν για τους δικούς τους λόγους. Τη Μεγάλη Παρασκευή ήμουνα εφημερεύουσα στην Παθολογική Κλινική του ΓΝ Πατρών «Αγ. Ανδρέας», στο οποίο και υπηρετώ όταν δεν μου αναθέτεται η εφημερία σε κάποιο άλλο νοσηλευτικό ίδρυμα της υγειονομικής μας περιφέρειας. Είναι γεγονός πως είτε εργάζεσαι στην εφημερία 14 ώρες (Μικτή), είτε εργάζεσαι 24 ώρες (Ενεργός), όταν κάνεις 6 ή 8 ή και 10 εφημερίες κάθε μήνα και επιπλέον σε στέλνουν ”κάθε τρεις και λίγο” σε άλλο Νοσοκομείο, εκτός Νομού -όπως συμβαίνει σε πολλούς από εμάς- η κόπωση είναι αναπόφευκτη και σωρευτική. Επίσης, ας μην ξεχνάμε πως η ψυχοσωματική καταπόνηση που υφίσταται ο εφημερεύων γιατρός δεν αποτελεί ”σύμπτωμα της στιγμής” αλλά είναι απόρροια διαχρονικών παθογενειών του ΕΣΥ, όσο κι αν κάποιοι θέλουν να «κλείνουν τα μάτια» και να αμύνονται… επιτιθέμενοι, απαξιώνοντας τα πάντα.
Οι συνθήκες πρόκλησης του ατυχήματος που είχα είναι υπό διερεύνηση και είμαι σίγουρη ότι οι αρμόδιες αρχές θα λάβουν υπόψη όλα τα δεδομένα.
Μέχρι τότε όμως δεν θα επιτρέψω να συνεχιστεί σε βάρος μου και σε βάρος της οικογένειάς μου ο ψυχολογικός πόλεμος, η πίεση και οι ανέξοδες αντιπαραθέσεις.
Σε κάθε περίπτωση ευχαριστώ τον Θεό που είμαι σήμερα εδώ, που δεν τραυματίστηκε άλλος κανείς και που έχω γύρω μου ανθρώπους που με αγαπούν και μου συμπαραστέκονται.
Θέλω τέλος, να ευχαριστήσω με όλη μου την καρδιά το ιατρικό και νοσηλευτικό προσωπικό του ΠΓΝΠ για τη φροντίδα, αλλά και όλους τους καλούς συναδέλφους στο ΓΝ Πατρών «Αγ. Ανδρέας» για το ενδιαφέρον τους.
Αυτό που προέχει είναι η αποκατάσταση της υγείας μου.
Χρόνια Πολλά, Χριστός Ανέστη!
