Στις 29 Ιουλίου η ζωή της Βούλας Πατουλίδου άλλαξε, καθώς ο πολυαγαπημένος της σύζυγος και σπουδαίος αθλητής της άρσης βαρών Δημήτρης Ζαρζαβατσίδης, πέθανε σε ηλικία μόλις 69 ετών. Το ζευγάρι ήταν μαζί τα τελευταία 41 χρόνια και ο ένας στήριζε τον άλλο στις καλές, αλλά και στις κακές στιγμές.
Η Βούλα Πατουλίδου σαν σήμερα (6/8) «έγραψε» ιστορία το 1992, κατακτώντας το χρυσό μετάλλιο στα εμπόδια των 100 μέτρων, στους Ολυμπιακούς Αγώνες της Βαρκελώνης.
Αξίζει να σημειωθεί πως αυτό ήταν το πρώτο χρυσό μετάλλιο στίβου που κατέκτησε η Ελλάδα σε Ολυμπιακούς Αγώνες μετά το 1912 και την επιτυχία του Κώστα Τσικλητήρα στο άλμα εις μήκος άνευ φοράς.
«Πίσω απ’ αυτή τη σημαία, βλέπω εσένα»
Το πρωί της Τετάρτης, η Ελληνίδα Ολυμπιονίκης έκανε μία ανάρτηση στο προφίλ της στο Facebook, με αφορμή την επέτειο αυτής της μεγάλης επιτυχίας της. Όμως στο κείμενό της η σπουδαία αθλήτρια έγραψε για τον άνθρωπό της, τον Δημήτρη Ζαρζαβατσίδη, τον οποίο χαρακτήρισε «το χρυσό μου, πριν από το χρυσό».
Η Βούλα Πατουλίδου δημοσίευσε μία φωτογραφία τους και έγραψε: «6 Αυγούστου. Για μένα, είσαι εδώ. Όπως κάθε χρόνο στις 6 Αυγούστου ξύπνησα ψάχνοντας το χέρι σου! Το δωμάτιο ήταν άδειο. Ο καφές δεν με περίμενε στο τραπεζάκι μας, μπροστά στο παράθυρο. Κανείς δεν μου είπε «σαν σήμερα, τους άφησες όλους άφωνους». Κι όμως, σε άκουσα. Άκουσα τη φωνή σου μέσα μου. Όπως πάντα.
Η 6η Αυγούστου είναι η μέρα που άλλαξε η ζωή μου. Εσύ… εσύ την είχες αλλάξει πριν φτάσω στη Βαρκελώνη. Ήσουν εκεί, σε όλα. Πριν απ’ τη δόξα. Πριν απ’ το μετάλλιο. Πριν απ’ το φως. Ήσουν το χρυσό μου, πριν από το χρυσό. Θυμάμαι, μου είχες πει: “Το τελευταίο πράγμα που θα σκεφτείς πριν κλείσεις τα μάτια σου, θα είναι στο βάθρο, η ελληνική σημαία να κυματίζει”. Κι εγώ σου λέω σήμερα πως, πίσω απ’ αυτή τη σημαία, βλέπω εσένα.
Μακάρι να ξερα τι σκέφτηκες εσύ λίγο πριν φύγεις. Ο γιος μας, με βλέμμα σταθερό και ψυχή ώριμη πριν την ώρα της, σε σήκωσε μαζί με τους αθλητές σου. Τα παιδιά σου — αυτοί που δεν τους έμαθες μόνο τεχνική, αλλά χαρακτήρα. Αυτοί που τους δίδαξες να στέκονται όρθιοι, να σέβονται, να κοιτούν τους ανθρώπους στα μάτια. Σε σήκωσαν με τα χέρια τους, μα πιο πολύ σε σήκωσαν με την καρδιά τους. Σε σήκωσαν όπως σου άξιζε: με αγάπη, σιωπή και τιμή. Και τώρα Δημήτρη, η σειρά μου…
Σε κάθε βλέμμα που σηκώνω ψηλά, σε κάθε βήμα που δεν τρέμει, σε κάθε απόφαση που παίρνω χωρίς να σου την πω, εσύ θα την ξέρεις γιατί… Είσαι εδώ. 6 Αυγούστου 2025. Δεν είναι επέτειος. Είναι υπόσχεση, ότι θα συνεχίσω. Ότι θα σηκώνω τη σημαία όπως μου έμαθες.
Πώς χωράει τόση παρουσία στην απουσία; Επειδή οι άνθρωποι σαν κι εσένα δεν “φεύγουν”. Οι άνθρωποι σαν εσένα: μένουν. Γίνονται πυξίδα. Γίνονται φλόγα. Γίνονται λόγος να συνεχίζω. Για μένα, είσαι εδώ. Και θα είσαι. Για πάντα».
