O Dave Thomas, ένας επιτυχημένος ιδιοκτήτης franchise εστιατορίων KFC και προστατευόμενος του ιδρυτή της αλυσίδας, συνταγματάρχη Sanders, πίστεψε το 1969 ότι η αγορά ζητούσε ένα διαφορετικό fast food. Ήθελε να ανοίξει ένα εστιατόριο με burgers που να μην απευθύνεται σε παιδιά, αλλά σε νεαρούς ενήλικες, τη γενιά των Baby Boomers, που ήθελαν κάτι πιο ποιοτικό και ήταν διατεθειμένοι να πληρώσουν ακριβότερα για να το γευτούν.
Όμως δυσκολευόταν να διαλέξει το όνομα για το νέο του εστιατόριο. Είχε πέντε παιδιά και ήθελε να δώσει ένα από τα ονόματά τους στο μαγαζί, καθώς στόχος του ήταν να δημιουργήσει μια επιχείρηση με οικογενειακό και κάπως νοσταλγικό χαρακτήρα.
Άλλωστε, από τον συνταγματάρχη Sanders των KFC είχε μάθει την αξία που έχει μια μασκότ για μια αλυσίδα εστιατορίων.
Τελικά, βρήκε το τέλειο όνομα και τη μασκότ στο τέταρτο παιδί του. Η Melinda Lou, η οκτάχρονη κόρη του Thomas, είχε το παρατσούκλι Wenda όταν γεννήθηκε, επειδή τα αδέρφια της δεν μπορούσαν να προφέρουν το όνομά της. Στην πορεία, η οικογένειά της άρχισε να την αποκαλεί Wendy.
Έτσι, ο Thomas μια μέρα είπε στην κόρη του να πιάσει τα μαλλιά της σε κοτσιδάκια για να την φωτογραφίσει. Φορούσε ένα φόρεμα με μπλε και άσπρες ρίγες που είχε ράψει η μητέρα της και με αυτό, θα γινόταν η μασκότ των Wendy’s, με την εικόνα της να γίνεται αναγνωρίσιμη σε όλο τον κόσμο.
«Για μένα, δεν υπήρχε πιο ελκυστική διαφήμιση από ένα κοριτσάκι, χαμογελαστό και ροδαλό» να απολαμβάνει ένα χάμπουργκερ, είπε ο Thomas. «Το καθαρό πρόσωπό της με τις φακίδες ήταν αυτό που έψαχνα. Ήξερα ότι αυτό ήταν το όνομα και η εικόνα για την επιχείρηση».
Αλλά ο Thomas έμελλε να μετανιώσει για την απόφασή του δώσει στο εστιατόριο που θα γινόταν μια αυτοκρατορία fast food το όνομα της κόρης του. Πίστευε ότι της έφερε υπερβολική δημοσιότητα και πίεση.
«Έχασε λίγη από την ιδιωτικότητά της», είπε στην αυτοβιογραφία του. «Επειδή μερικοί άνθρωποι εξακολουθούν να την παίρνουν για τον επίσημο εκπρόσωπο της εταιρείας, μερικές φορές διστάζει να πει τη γνώμη της. Δεν την κατηγορώ».
Πριν πεθάνει ο Thomas το 2002, ζήτησε συγγνώμη από την κόρη του που έδωσε το όνομά της στο εστιατόριο.
Ο Thomas της είπε: «Έπρεπε να είχα δώσει το δικό μου όνομα, γιατί σε πίεζε πολύ», θυμάται η Wendy Thomas-Morse, η οποία αργότερα έγινε άνοιξε το δικό της franchise των Wendy’s.
Η ιστορία των Wendy’s
Το πρώτο εστιατόριο Wendy’s άνοιξε στο κέντρο του Κολόμπους του Οχάιο το 1969.
Απέπνεε μια πολυτέλεια, με μοκέτα και λάμπες Tiffany. Όλοι οι εργαζόμενοι φορούσαν άσπρες ποδιές, οι άντρες με λευκό παντελόνι, λευκό πουκάμισο και μαύρο παπιγιόν και οι γυναίκες με λευκά φορέματα και φουλάρι. Αυτό έδινε «την αίσθηση της καθαριότητας και της παράδοσης», έλεγε ο Thomas. Τα χάμπουργκερ των Wendy’s ήταν διπλάσια σε μέγεθος από τις αντίπαλες αλυσίδες.
Οι Baby Boomers θα γίνονταν οι βασικοί πελάτες των Wendy’s και η αλυσίδα αργότερα θα πρόσθετε σαλάτες, ψητές πατάτες, γεμιστές πίτες και άλλα φαγητά για να τους εξυπηρετήσει.
Στα μέσα της δεκαετίας του 1970, το 82% των πελατών των Wendy’s ήταν άνω των 25 ετών. Μέσα σε μια δεκαετία, υπήρχαν περισσότερα από 1.000 Wendy’s στις Ηνωμένες Πολιτείες.
Η εταιρεία έγινε γνωστή για τα τετράγωνα μοσχαρίσια μπιφτέκια της, για να τονίσει ότι ήταν μεγαλύτερα από τα στρογγυλά των ανταγωνιστών. Το 1984 κυκλοφόρησε τη χιουμοριστική διαφήμιση «Where’s the beef» («πού είναι το μοσχάρι»), με το σλόγκαν να γίνεται τόσο δημοφιλές ώστε χρησιμοποιήθηκε ακόμα και στην προεκλογική εκστρατεία για τις προεδρικές εκλογές των ΗΠΑ.
Ο ίδιος ο Thomas έγινε το δημόσιο πρόσωπο της εταιρείας και εμφανίστηκε σε περισσότερες από 800 διαφημίσεις των Wendy’s από το 1989 μέχρι τον θάνατό του το 2002.
Και μπορεί να ζήτησε συγγνώμη που έδωσε το όνομα της κόρης του στην αλυσίδα, όμως η Wendy Thomas-Morse εμφανίστηκε σε ένα διαφημιστικό σποτ το 2011.
