Με αφορμή την θεατρική της συνεργασία με τον Θοδωρή Αθερίδη στην Κύπρο, η Ζέτα Μακρυπούλια έδωσε μια εφ’ όλης της ύλης συνέντευξη στο Down Town Κύπρου και τον δημοσιογράφο Γιάννη Χατζηγεωργίου. Ανάμεσα σε άλλα, μάλιστα, η εντυπωσιακή ηθοποιός άνοιξε το κεφάλαιο του έρωτα εξηγώντας τη διαφορετική της θεώρηση πια σ’ αυτό.
Πιστεύεις πως οι άνθρωποι μπορούμε να ερωτευτούμε οποιαδήποτε περίοδο της ζωής μας; Σε συνεντεύξεις τους, δύο μεγάλες κυρίες του θέατρου, δύο γυναίκες που αγαπήθηκαν πολύ, η Μάρθα Καραγιάννη και η Μάρω Κοντού, μου είχαν πει πως από μία ηλικία κι έπειτα, δεν υπήρχε καν γι’ αυτές το κεφάλαιο «έρωτας» στη ζωή τους, το είχαν κλείσει…
Όταν αυτά τα άκουγα παλιά, σε μία αρχική περίοδο της ζωής μου όπου δεν είχαν συμβεί αλλαγές, στενοχωριόμουνα. Κι έλεγα: «Γιατί να συμβαίνει αυτό;». Γιατί ήμουν υπέρμαχη του έρωτα. Θυμάμαι, έλεγα: «Είναι το πιο ωραίο πράγμα που υπάρχει κι εγώ δεν πρόκειται ποτέ να επιτρέψω να ζήσω χωρίς να είμαι ερωτευμένη». Όμως, η ζωή σε πάει αλλού, η ροή της έχει άλλη πορεία. Κι όλα αυτά, φεύγουν. Ειδικά άμα το ‘χεις ζήσει πολύ, άμα έχεις δοθεί πολύ, άμα έχεις απογοητευτεί κιόλας, άμα έχεις πονέσει ή αν δεν σου ‘χει βγει ο έρωτας όπως τον περίμενες, μετά αλλάζεις. Γιατί δεν αντέχεις συνέχεια να πονάς.
Οπότε τι θα έλεγες πως σου έμαθε, τελικά, ο έρωτας στη ζωή; Πώς λειτούργησε σε σένα;
Η αλήθεια είναι πως μ’ έκανε να νιώσω πολύ ζωντανή. Γιατί όταν ερωτεύομαι είμαι πάρα πολύ εκεί – το μυαλό μου είναι 24 ώρες το 24ωρο εκεί και, παρεμπιπτόντως, κάνω τις υποχρεώσεις μου, αν και εξακολουθώ να είμαι απολύτως συνεπής σε ό,τι επαγγελματικές υποχρεώσεις έχω. Αλλά μέσα μου «βράζω», το μυαλό μου είναι μόνο εκεί. Έχει, τουλάχιστον σ’ εμένα, μία πολύ δυνατή ενέργεια ο έρωτας, αρκεί να ξέρεις πως να την χρησιμοποιήσεις, πως να την μετουσιώσεις αλλά και πως να μην χάσεις τον εαυτό σου μέσα σ’ αυτόν. Γιατί υπάρχει κι αυτός ο κίνδυνος. Οι σχέσεις, από την άλλη, χρειάζονται σεβασμό, φροντίδα, εχεμύθεια κι έναν κοινό στόχο. Αν δεν υπάρχουν αυτά, τότε τα πράγματα -μακροπρόθεσμα, ίσως – μπλέκονται.
Η ζωή, λοιπόν, μου έχει μάθει πως ο έρωτας, αλλά και οι σχέσεις γενικότερα, είναι ένας συνεχής αγώνας καθρεφτίσματος. Οι άνθρωποι που έχουμε στο περιβάλλον μας έχουν τα χαρακτηριστικά μας, τα καλά και τα κακά μας, οπότε μπορείς πολύ εύκολα να χάσεις την μπάλα μέσα σ’ αυτό. Σημαντικός, βέβαια, παράγοντας, είτε μία σχέση πάει καλά είτε όχι, είναι η συγχώρεση. Αλλά και η ανάληψη της ευθύνης. Αυτό στο λέω για όλα τα επίπεδα σχέσεων κι όχι μόνο για τον έρωτα. Γιατί έχουμε μάθει να φταίνε οι άλλοι άνθρωποι για όλα. Όχι, δεν ισχύει αυτό. Το μυαλό μου άλλαξε εντελώς, όταν κατάλαβα – γιατί άλλο να το λέμε ως απόφθεγμα κι άλλο να σου γίνει βίωμα – πως δεν μου φταίει σε τίποτα κανείς – μόνη μου προκαλώ ό,τι προκαλώ.
