Ο Κώστας Δ. Παπαδημητρίου στο βιβλίο του, Τελευταίες ώρες—τελευταία λόγια των Αγωνιστών του 21, Αθήνα, Φλεβάρης 1993, παραθέτει μία συγκινητική ιστορία για τη φιλοζωία του Πατρινού προύχοντα Ιωάννη Παπαδιαμαντόπουλου ο οποίος διέθεσε όλη την περιουσία του στον αγώνα για την απελευθέρωση.
Στο πολιορκημένο Μεσολόγγι που οι κάτοικοι λιμοκτονούσαν μέχρι θανάτου αρνήθηκε να σκοτώσει το αγαπημένο του σκυλάκι και να τραφεί από τις σάρκες του: Σκυλάκι σε αγγλικό πίνακα στις αρχές του 19ου αιώνα. «Ο Παπαδιαμαντόπουλος είχε αχώριστη συντροφιά του ένα άλογο κι ένα σκυλάκι. Τα αγαπούσε και τα δυο πολύ και μαζί τους έβγαινε ταχτικά σεργιάνι. Στο δρόμο του μια μέρα συναντά μερικούς στρατιώτες να μαλώνουν για ένα άλογο, ποιος να το πάρει για να το φάει με τη φαμίλια του. -Σταθείτε, βρε παιδιά μου, λέει ο Παπαδιαμαντόπουλος, μη μαλώνετε. Πάρ’ τε το δικό μου και σταματήστε τον καυγά.
Ήταν κι αυτός εξαντλημένος και πλησίαζε το τέλος του. Με δυσκολία έσερνε τα πόδια του και τέλος δεν μπορούσε να σηκωθεί απ’ το κρεβάτι. Τον λυπόταν ο χουσμεκιάρης του (υπηρέτης) μα τι να έκανε. Με την πολλή σκέψη βρήκε και τη λύση. Πιάνει κρυφά και σφάζει το σκυλάκι, το μαγειρεύει και δίνει στον αφέντη του να φάει. Έφαγε κι αυτός. Και αναζωογονήθηκαν λιγάκι. Ο Παπαδιαμαντόπουλος τον ρώτησε τότε τι ήταν αυτό το εύρημα.
-Τυφλοπόντικας αφέντη- τόβρα τυχερά σε μια τρύπα, χωμένο μέσα στο χώμα. Έτσι θα πάρεις τώρα λίγη δύναμη να ξεκινήσουμε για την Έξοδο. Ρίχτηκε με λαιμαργία ο Γέρος κι έτρωγε. Σκέφτηκε όμως και το σκυλάκι του. Σηκώθηκε όρθιος και αρχίζει να το κράζει για να του πετάξει τουλάχιστον τα κόκκαλα-, που ήταν δικά του. Το σκυλάκι δεν ερχότανε και τότε ο άμοιρος κατάλαβε την αλήθεια.
Και άρχισε να φωνάζει κλαίγοντας.
-Καλύτερα να πέθαινα, έλεγε, της πείνας, παρά να μου σφάξεις το σκυλί. Και μάλωνε το χουσμεκιάρη του. Και κείνος παρηγορώντας τον του έλεγε:
-Αύριο πεθαίνεις κι η αφεντιά σου κι εγώ, αφέντη μου, μα το σκυλί σου θα πούμε πως μας έσωσε ως τότε για να πεθάνουμε σαν άνδρες, ορθοί στα ποδάρια μας κι όχι να πέσουμε στο δρόμο άψυχοι από την πείνα. Όπως κι έγινε»
