Όσο περισσότερες είναι οι παραστάσεις που γίνονται στο δημοτικό θερινό θέατρο της οδού Ρίτσου, δίπλα από το Παμπελοποννησιακό Στάδιο, τόσο αυξάνονται και τα παράπονα που ακούγονται από τους δημότες – θεατές που πληρώνουν ένα σεβαστό ποσό για το εισιτήριο τους για να δουν την παράσταση της επιλογής τους.
Το θερινό θέατρο της οδού Ρίτσου, σύμφωνα με τα παράπονα αυτά, είναι μία πρόχειρη κατασκευή που δεν μπορεί να ανταποκριθεί στις απαιτήσεις των θεατών, αλλά και πολύ περισσότερο στις απαιτήσεις ενός φεστιβάλ με διεθνές κύρος, όπως υποτίθεται ότι θα έπρεπε να είναι αυτό του Πολιτιστικού Οργανισμού.
Τα παράπονα των θεατών ποικίλουν. Είναι αναγκασμένοι να κάθονται σε μία πλαστική καρέκλα, σε έναν χώρο που δεν έχει καμία αμφιθεατρική αφού θα πρέπει να σηκώνονται για να δουν το τι γίνεται στη σκηνή.
Έξω από τον χώρο περνούν κάθε τόσο οχήματα σε κοντινή απόσταση, ο θόρυβος των οποίων υπερτερεί πολλές φορές των ηθοποιών και των όσων γίνονται στο έργο, ενώ όσοι κάθονται στην κερκίδα μπορεί να έχουν οπτική, αλλά δεν έχουν ακουστική, καθώς οι φωνές από τη σκηνή φτάνουν με δυσκολία στα αυτιά τους.
Όσον αφορά την αισθητική του νέου θερινού θεάτρου οι φωτογραφίες τα λένε όλα. Το παράδοξο είναι ότι μέχρι ώρας δεν έχουν ακουστεί παράπονα από τις παραγωγές και τους ηθοποιούς που έχουν αναγκαστεί να παίξουν σε αυτό το θέατρο.
Η απορία πολλών θεατρόφιλων είναι η εξής: Γιατί το Ρωμαϊκό Ωδείο έκλεισε τώρα και όχι τον Σεπτέμβριο, μετά το τέλος του φεστιβάλ. Ή το αντίθετο. Γιατί από τη στιγμή που γνώριζαν άπαντες εδώ και πάνω από έναν χρόνο ότι το Ρωμαϊκό Ωδείο θα κλείσει για συντήρηση, δεν φρόντιζαν να φτιάξουν κάτι πιο αξιόλογο ή να βρουν έναν χώρο που να ικανοποιεί καλύτερα τις απαιτήσεις των θεατών;
Όλα έγιναν την τελευταία στιγμή. Σύμφωνοι. Αν δεν υπήρχε ο χώρος αυτός το πιθανότερο είναι να μην είχαμε φέτος στην Πάτρα παραστάσεις. Αλλά το γεγονός ότι έρχονται στην Πάτρα παραστάσεις δεν είναι αρκετό. Σημασία έχει να μας δίνεται και η δυνατότητα να τις απολαύσουμε…
