Είναι µια θαλερή «κυρία» 130 ετών που δεν έχει χάσει ούτε το σφρίγος της, ούτε την αρχοντιά της και κυρίως ούτε τη γενναιοδωρία της να προσφέρει στην ίδια της την πόλη. Από το 1892 έχει διδάξει σε γενιές και γενιές Πατρινών κάτι παραπάνω από νότες. Διότι η μουσική παιδεία σμιλεύει ήθος, αισθητική και στάση ζωής, ειδικά αν ξεκινάει εξ απαλών ονύχων. Ο λόγος για τη Φιλαρμονική Εταιρεία – Ωδείο Πατρών που έστειλε στη στήλη ένα κομψό βιβλίο με αφορμή τη σημαντική αυτή επέτειό της. Στις σελίδες του παρελαύνουν τα πλουσιότατα πεπραγμένα τόσων δεκαετιών ζωής και έτσι διαγράφεται η πορεία ενός εκ των μακροβιότερων και πιο σημαντικών θεσμών της πολιτιστικής ζωής της πατρίδας μας. Το σπουδαιότερο βέβαια είναι ότι μέσα από την ιστορία της σκιαγραφείται και η πορεία της ίδιας της Ελλάδας.
Αστικό κέντρο ήδη από τα πρώιμα χρόνια του νεοσύστατου ελληνικού κράτους, η Πάτρα είχε αστική τάξη χάρις στον πλούτο του σταφιδεμπορίου αλλά και το άνοιγμα προς όλα τα λιμάνια της Αδριατικής. Η πολιτισμική της γειτνίαση με την Ιταλία, την άρδευσε από νωρίς με την αγάπη για τη κλασική μουσική. Την ανάγκη αυτή ήρθε να καλύψει η Φιλαρμονική Εταιρεία ως πρώτη οργανωμένη μουσική σχολή με διευθυντή τον συνθέτη και αρχιμουσικό Γεώργιο Κλάμερ. Στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 1896 ένα από τα 13 μουσικά σχήματα που επελέγησαν για να καλύψουν τις εκδηλώσεις ήταν και η μπάντα της Φιλαρμονικής υπό τον αρχιμουσικό Αλβέρτο Αντλοβιτς.
Από τη φιλόξενη αίθουσα συναυλιών της πέρασαν σπουδαιότατες προσωπικότητες όπως ο Δημήτρης Μητρόπουλος. Το δικό τους στίγμα άφησαν και ο Μενέλαος Παλλάντιος, ο Κωνσταντίνος Κυδωνιάτης, η Ελένη Λαμπίρη, η Μαρία Χαιρογιώργου – Σιγάρα. Στο βιβλίο, οι άνθρωποι της διοίκησης, καθηγητές, μαθητές ανακαλούν δικά τους βιώματα. Αναφέρονται στην Πάτρα άλλων εποχών με τους χορούς, τα καρναβάλια, την κοινότητα των μουσόφιλων που συσπειρώθηκε στις αίθουσες του κτιρίου της Ρήγα Φεραίου. Κάθε αφήγηση είναι ένα ταξίδι στο παρελθόν, σε παρέες, σε συντροφιές που συγκεντρώθηκαν δίπλα σε πιάνα με ουρά, σε επιδείξεις δεξιοτήτων.
Η Αθηνά Κακούρη σε ένα πολύ τρυφερό κείμενο ανακαλεί εκείνη τη δύσκολη μέρα που η ίδια ως δεκάχρονη μαθήτρια περίμενε υπομονετικά τη σειρά της για να καθίσει στο πιάνο και να την ακούσουν οι δικοί της αλλά και οι φίλοι των γονέων της που είχαν έρθει να καμαρώσουν τα βλαστάρια τους.
Σήμερα, χάρις στην πεφωτισμένη ηγεσία του προέδρου Χρήστου Μούλια και της καλλιτεχνικής διευθύντριας Βάσως Φιλιππαίου, η Φιλαρμονική Εταιρεία εξακολουθεί να είναι ένα δραστήριο και ζωντανό φυτώριο της αχαϊκής πρωτεύουσας που στοχεύει να περάσει και στις επόμενες δεκαετίες του 21ου αιώνα την παράδοση της μουσικής ευποιίας.
