Ο υιός Βλάχος πρόσθεσε έναν δικής του έμπνευσης στίχο σε κάποιο παλιό ρεμπέτικο (χασικλίδικο για την ακρίβεια) τραγούδι. Η προσθήκη αυτή προκάλεσε ντόρο και απασχόλησε κατά κόρον τον δημόσιο διάλογο, καθώς ενέπλεκε ονομαστικά τον Αδωνι Γεωργιάδη και τον Αρη Πορτοσάλτε, με μια προτροπή εκ μέρους του καλλιτέχνη να κλειστούν στον ίδιο «σάκο» κ.λπ. Και μέσω αλυσιδωτών αντιδράσεων, στο προσκήνιο αναδύθηκε αναπάντεχα -και εντελώς « από σπόντα»- ο πατέρας Βλάχος.
Η προσωπικότητα του οποίου, εξαιτίας των λέξεων που επέλεξε ο γιος του σε πρόσφατη συναυλία του, φωτίστηκε με μια απόχρωση οικογενειακής αχαριστίας. Διότι ενώ ο Πάνος Βλάχος τραγουδούσε επί σκηνής «μάγκες πάρ’ τε τα γιοφύρια» κ.λπ. καταλήγοντας στο, διαβόητο πλέον, «μέσα σ’ έναν σάκο βάλ’ τε Αδωνη και Πορτοσάλτε», κάποια τηλεοπτική εκπομπή υπενθύμισε στο πανελλήνιο ότι ο πατέρας του ηθοποιού/τραγουδιστή, τραγουδοποιού κ.λπ. προ μερικών ετών είχε διοριστεί διοικητής σε περιφερειακό νοσοκομείο.
Με απόφαση, ακριβώς, του Αδωνη Γεωργιάδη ως του τότε αρμόδιου υπουργού Υγείας. Από την πλευρά του, ο κ. Γεωργιάδης σε δηλώσεις του στα ΜΜΕ εστίασε αποκλειστικά στην παρεξηγήσιμη -και από διάφορες απόψεις έως και επικίνδυνη- στιχοπλοκή του Πάνου Βλάχου που τον αφορούσε άμεσα.
Ο στίχος του μίσους
Θεωρώντας ως εντελώς επουσιώδες το γεγονός ότι κάποτε είχε υπογράψει τον διορισμό του πατρός Βλάχου. Κατά την άποψη του Αδωνη Γεωργιάδη, το μείζον ήταν το ενδεχόμενο να εκλάβουν κάποιοι τον επίμαχο στίχο ως μήνυμα μίσους, να στοχοποιήσουν τα δύο αναφερόμενα πρόσωπα και να προβούν ακόμη και σε βίαιες ενέργειες. «Δεν έχω κάτι με αυτή την οικογένεια», είπε ο Αδωνις Γεωργιάδης. «Για φαντάσου δηλαδή αύριο να με σκότωνε κανένας. Δηλαδή θα χαιρόταν ο κ. Βλάχος αν με σκότωναν αύριο; Σε σχέση με τον πατέρα του, και να τον είχα διορίσει εγώ, τι θα σήμαινε αυτό;» Ο κ. Γεωργιάδης δεν σκοπεύει να αναζητήσει δικαστική συνέχεια για τον «σάκο», διαφοροποιούμενος από την εκπεφρασμένη πρόθεση του κ. Πορτοσάλτε να προχωρήσει σε καταγγελία.
Για την ιστορία, πάντως, η τοποθέτηση του κ. Γιώργου Βλάχου ως επικεφαλής στο Γενικό Νοσοκομείο Αιτωλοακαρνανίας πραγματοποιήθηκε προς το τέλος του 2013. Οταν ο ίδιος ο κ. Βλάχος ήταν 60 ετών και όδευε πλησίστιος προς τη συνταξιοδότηση, ενώ ο γιος του Πάνος, στα 28 του χρόνια, είχε ήδη αρχίσει να γίνεται γνωστός ως τηλεοπτικός ηθοποιός συμμετέχοντας σε σειρές όπως «Η Ζωή της Αλλης», «Οι Βασιλιάδες» και, κυρίως, το «Μην αρχίζεις τη μουρμούρα», που του εξασφάλισε την αναγνωρισιμότητα. Προηγουμένως ο νεότερος Βλάχος είχε εγκαταλείψει οριστικά και αμετάκλητα την προοπτική μιας επαγγελματικής αποκατάστασης στον κλάδο της ναυτιλίας.
Καρατόμηση από ΣΥΡΙΖΑΑσφαλώς, σύμφωνα με την προβλεπόμενη από τον νόμο διαδικασία, πριν από τον διορισμό του Γ. Βλάχου είχε γίνει αξιολόγηση από την αρμόδια επιτροπή, στην οποία συμμετείχαν ο τότε γενικός γραμματέας των Υπηρεσιών Υγείας, ένας προϊστάμενος της Διεύθυνσης του αρμόδιου υπουργείου, ένας καθηγητής πανεπιστημίου, ένας εκπρόσωπος του ΑΣΕΠ και ένα υψηλόβαθμο στέλεχος του ιδιωτικού τομέα με συναφές αντικείμενο εργασίας. Ωστόσο, θα πρέπει να ανακαλέσει κάποιος το τι ακριβώς ίσχυε για τους διορισμούς σε δημόσιους οργανισμούς κατά τη συγκεκριμένη χρονική περίοδο.
Λόγω της συγκυβέρνησης Ν.Δ. και ΠΑΣΟΚ, οι επιλογές των διοικητών δημόσιων φορέων, ΝΠΔΔ και νοσοκομείων διέπονταν από τη λεγόμενη «ποσόστωση», δηλαδή μια αναλογία 3 προς 1, όπου 3 θέσεις καλύπτονταν από πρόσωπα που υποδείκνυε η Νέα Δημοκρατία και 1 της εμπιστοσύνης του ΠΑΣΟΚ. Σημειωτέον ότι η πρακτική αυτή συνεχίστηκε και από τη μετέπειτα συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝ.ΕΛ.
Σύμφωνα με πληροφορίες του «ΘΕΜΑτος, ο κ. Γιώργος Βλάχος φέρεται να ανήκει στον ευρύτερο χώρο της Κεντροδεξιάς. Ο ίδιος, άλλωστε, είχε τοποθετηθεί σε παρόμοια θέση, ως διοικητής στο Νοσοκομείο Αμαλιάδας επί πρωθυπουργίας Κώστα Καραμανλή, με υπουργό Υγείας τον Δημήτρη Αβραμόπουλο. Μάλιστα, οι ίδιες πηγές υπογραμμίζουν στην εφημερίδα μας ότι ο κ. Βλάχος, ο οποίος κατάγεται από την Καλοσκοπή Φωκίδας και διαμένει στη Βούλα Αττικής, δεν είχε σχέση εντοπιότητας με την Αιτωλοακαρνανία, ούτε επαφές με τους τοπικούς βουλευτές της Ν.Δ. κ.λπ. Ο διορισμός του στο Νοσοκομείο Αγρινίου φαίνεται πως ήρθε απευθείας από τον τότε διευθυντή του πρωθυπουργικού γραφείου, Κώστα Μπούρα.
Πληροφορίες αναφέρουν επιπλέον ότι η υποψηφιότητα του κ. Βλάχου ως διοικητή του Νοσοκομείου Αιτωλοακαρνανίας προκρίθηκε για τρεις βασικούς λόγους: καταρχάς διότι διέθετε τα τυπικά προσόντα και την πρότερη εμπειρία, ιδεολογικά και πολιτικά τοποθετεί τον εαυτό του στον χώρο της Κεντροδεξιάς, με έμφαση στην «πατριωτική» τάση της, και, τέλος, διότι ο κ. Γιώργος Βλάχος χρειαζόταν να συμπληρώσει ένσημα για τη συνταξιοδότησή του.
Παρ’ όλα αυτά, οι μνημονιακοί περιορισμοί, οι συνεχιζόμενες περικοπές στην Υγεία, η υποστελέχωση του ΕΣΥ, σε συνδυασμό με την έλλειψη τοπικών ερεισμάτων, μετέτρεψαν τον τότε διοικητή του νοσοκομείου σε εύκολο στόχο για τους συνδικαλιστές υγειονομικούς και τα τοπικά στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ. Υπενθυμίζεται ότι σε εκείνη τη χρονική συγκυρία, η Κουμουνδούρου είχε μετατρέψει τα προαύλια των νοσοκομείων σε πεδίο ακραίου ακτιβισμού, ακόμα και προπηλακισμού όσων επέλεγε η κυβέρνηση Σαμαρά – Βενιζέλου, οι οποίοι και γίνονταν στόχοι bullying, ενώ χαρακτηρίζονταν με βαριές προσβλητικές εκφράσεις, όπως «γερμανοτσολιάδες, τροϊκανοί» κ.λπ. Μέσα σε αυτή την πολιτικά τοξική ατμόσφαιρα, η απομάκρυνση του κ. Βλάχου ήταν θέμα χρόνου. Και όντως, η καρατόμησή του αποφασίστηκε 11 μήνες έπειτα από την άνοδο στην εξουσία των κυρίων Τσίπρα – Καμμένου και σχεδόν έναν χρόνο πριν από την κανονική λήξη της θητείας του.
Λέγεται, δε, ότι ο Γιώργος Βλάχος είχε υποβάλει αρχικά παραίτηση τον Απρίλιο του 2015, καθώς είχαν προηγηθεί ισχυρές πιέσεις από τον τότε υπουργό Υγείας του ΣΥΡΙΖΑ, Παναγιώτη Κουρουμπλή, ο οποίος επιθυμούσε να αντικαταστήσει όλους τους «γαλάζιους» διοικητές με φίλα διακείμενους προς τον ΣΥΡΙΖΑ ή με παλαιούς «Πασόκους», οι οποίοι εν τω μεταξύ είχαν κάνει εισπήδηση και πλέον επέβαιναν στο άρμα της «πρώτης φοράς Αριστερά».
Ο κ. Κουρουμπλής, άλλωστε, είχε ειδικό ενδιαφέρον για τα συγκεκριμένα νοσοκομεία, καθώς έως το 2009 εκλεγόταν βουλευτής Αιτωλοακαρνανίας – φυσικά με το ΠΑΣΟΚ. Ωστόσο, ο κ. Βλάχος, παρά την υποβολή της παραίτησής του, παρέμεινε στη θέση του έως τον Νοέμβριο του 2015, όταν και βρέθηκε ο κατάλληλος αντικαταστάτης. Βεβαίως, η δοκιμασία εξαιτίας των εγνωσμένων πολιτικών φρονημάτων του, εξακολούθησε για τον κ. Βλάχο ακόμη και αφού εξοστρακίστηκε από το νοσοκομείο, καθώς βρέθηκε και ο ίδιος στο στόχαστρο του Σώματος Επιθεωρητών Υπηρεσιών Υγείας και Πρόνοιας (ΣΕΥΥΠ).
Το οποίο επί ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝ.ΕΛ. είχε μετατραπεί σε ανεπίσημο πλην απηνή «κυνηγό γαλάζιων κεφαλών». Είναι χαρακτηριστικό ότι το τότε πόρισμα του ΣΕΥΥΠ καταλόγιζε στον κ. Βλάχο, μεταξύ άλλων, ότι είχε δημιουργήσει «βαρύ ψυχοκοινωνικό κλίμα, το οποίο ήταν εμφανές και διάχυτο στην πλειονότητα των υπηρεσιών του νοσοκομείου, και ήταν μη ελεγχόμενο σε τέτοιο βαθμό ώστε να μην εξασφαλίζεται η ποσότητα και η ποιότητα των παρεχομένων υπηρεσιών».
Λίγος για «one-man show»;
Η θητεία του κ. Γιώργου Βλάχου ως διοικητή στο Γενικό Νοσοκομείο Αιτωλοακαρνανίας έληξε πρόωρα και άδοξα. Αντιθέτως, η καριέρα του Πάνου Βλάχου στην τέχνη φαίνεται πως βρίσκεται σε φάση ανόδου. Μολονότι έγινε γνωστός σε πρώτη φάση χάρη σε συμπρωταγωνιστικούς ρόλους σε μαζικά και ελαφρά τηλεοπτικά προϊόντα, ο ίδιος προσπάθησε να αποδείξει ότι δεν είναι απλώς ένας ευπαρουσίαστος νεαρός που μπορεί να «τσαλακώνεται», ιδιαίτερα σε κωμικούς ρόλους. Το επιστέγασμα και εν πολλοίς η δικαίωση αυτού του αγώνα δεν ήρθε μέσω ΗΠΑ, όπου ο ίδιος είχε μεταναστεύσει για μερικά χρόνια μαζί με την τότε σύντροφό του και επίσης ηθοποιό Ιωάννα Τριανταφυλλίδου προκειμένου να δοκιμάσουν εκεί τις δυνάμεις τους.
Η επιβεβαίωση και καταξίωση του Πάνου Βλάχου ως πραγματικά άξιου ηθοποιού ήρθε με τη θεαματική επιτυχία, από καλλιτεχνική αλλά και εμπορική άποψη, της θεατρικής παράστασης «Ο τυχαίος θάνατος ενός αναρχικού», σε σκηνοθεσία Γιάννη Κακλέα. Και το τρέχον διάστημα, ο Π. Βλάχος έχει αποσπάσει επαίνους για την ερμηνεία του ως πρωταγωνιστή στη δραματική τηλεοπτική σειρά «17 κλωστές» του Σωτήρη Τσαφούλια για μια συνδρομητική πλατφόρμα. Παράλληλα, έχει δημιουργήσει το ενδιαφέρον ξενόγλωσσο ντοκιμαντέρ «7 λεπτά ψυχής», αφιερωμένο στο τρέξιμο και τον Σπύρο Λούη.
Ωστόσο, η ιδιαιτερότητα που τον χαρακτηρίζει είναι η εξίσου εντατική ενασχόλησή του όχι μόνο με την υποκριτική, αλλά και τη μουσική. Ο Πάνος Βλάχος παίζει διάφορα όργανα -νυκτά, κρουστά κ.ά.-, κυρίως όμως τραγουδά κομμάτια που γράφει συνήθως εξ ολοκλήρου ο ίδιος – τόσο τη μουσική όσο και τους στίχους. Στην πράξη, το όνομά του αποτελεί πλέον μαγνήτη για το κοινό στις μουσικές σκηνές για τις ζωντανές εμφανίσεις του, υπερβαίνοντας σε απήχηση ακόμη και τις θεατρικές παραστάσεις στις οποίες πρωταγωνιστεί.
Το ερώτημα που τίθεται, όμως, αφορά αναπόφευκτα τα… αποθέματα ταλέντου που διαθέτει ο Πάνος Βλάχος σε καθεμία από τις ξεχωριστές τέχνες με τις οποίες καταπιάνεται: είναι άραγε εξίσου καλός ηθοποιός και χαρισματικός στιχουργός, συνθέτης, τραγουδιστής, οργανοπαίκτης, μουσικός εν γένει σε στούντιο και live, performer κ.ο.κ.; Ο ίδιος αυτοπροσδιορίζεται ως «ένας ηθοποιός που διηγείται ιστορίες».
Αν όμως οι ιστορίες που διηγείται ο Πάνος Βλάχος εκφέρονται με ρίμες του τύπου «Με τι φράγκα / Με τι φράγκα / Πήρες τα Balenciaga / Χτες δεν είχες ούτε τοστ / Σήμερα μου θέλεις post», όπως στο ομότιτλο τραγούδι (258.792 αναπαραγωγές στο Spotify) από το τελευταίο του ψηφιακό άλμπουμ «Χωρίς παρεξήγηση», ακόμη και εάν νοούνται ως τρολάρισμα και παρωδία της τραπ, δεν συνηγορούν υπέρ ενός σπουδαίου στιχουργικού χαρίσματος. Μολονότι οι κρίσεις είναι, αναπόφευκτα, υποκειμενικές, ο τραγουδοποιός Βλάχος υπολείπεται καταφανώς σε σύγκριση με τον ηθοποιό Βλάχο.
Δεν ήταν αστείο
Ούτε η μουσική του και, κυρίως, ούτε οι στίχοι του, στην πλειονότητά τους τουλάχιστον, δικαιολογούν την προσοχή που προσέλκυσε εσχάτως. Και μπορεί καλλιτέχνες όπως η Αφροδίτη Μάνου ή ο Κωνσταντίνος Καζάκος να βρήκαν αστεία ή εύστοχη τη ρίμα του Πάνου Βλάχου «βάλτε-Πορτοσάλτε» κ.λπ., άλλοι όμως, όπως ο εξ επαγγέλματος χιουμορίστας Λάμπρος Φισφής, έθεσαν το όλο ζήτημα περί του «σάκου» στη στοιχειώδη ορθολογική βάση του. Ο τελευταίος επισήμανε: «Ακουσε ποτέ κανείς αυτό τον στίχο και γέλασε; Ηταν αστείο; Αρα, δεν ήταν χιούμορ, τόσο απλά».
Αντικειμενικά, ο «σάκος» του Πάνου Βλάχου επί της ουσίας δεν είναι παρά μία άκομψη, άτεχνη απόπειρα πολιτικοποίησης ενός ρεμπέτικου τραγουδιού, που κατά τα άλλα μιλά για τη διαρκή αγωνία των χασισοποτών μιας προ πολλού περασμένης εποχής μήπως πιαστούν επ’ αυτοφώρω σε έφοδο της Αστυνομίας. Και ενώ το ίδιο τραγούδι έχουν διασκευάσει εξαιρετικά οι Villagers of Ioannina City, η κατά Βλάχον εκδοχή θυμίζει περισσότερο τη χοντροκομμένη απόπειρα των «Ελληνοφρένεια» να κάνουν πολιτική σάτιρα καθυβρίζοντας τον πρωθυπουργό της χώρας, όπως έγινε στο Συνέδριο της Νεολαίας ΣΥΡΙΖΑ τον Σεπτέμβριο του 2022.
Πιθανώς μία από τις φιλοδοξίες του Πάνου Βλάχου είναι να δημιουργήσει ένα υβρίδιο μουσικής stand-up comedy, ένα one-man show με επίκεντρο το ίδιο και πρωταγωνίστρια την πολιτική σάτιρα. Αρκεί να θυμηθεί κανείς μια παράσταση του Τζίμη Πανούση με το άναρχο, ανελέητο, δαιμονικό όσο και διαπεραστικό πνεύμα του για να αντιληφθεί πόσο μακριά βρίσκεται από κάτι ανάλογο ο Πάνος Βλάχος – προς το παρόν, έστω.
