Και όμως μέσα στην καταχνιά της πανδημίας, με τα αυξημένα κρούσματα στην Κύπρο, με το «Μπαρμπαρός» και τα τουρκικά πολεμικά να βρίσκονται ακόμα στην κυπριακή ΑΟΖ, η κυπριακή Βουλή καλείται τώρα να ασχοληθεί και με τον Νίκολας Κέιτζ.
Ο Αμερικανός ηθοποιός γύρισε μια τανία στην Κύπρο, την «Jiu Jitsu» προκαλώντας τις αντιρρήσεις της αντιπολίτευσης η οποία θέτει βέτο στην αποδέσμευση ενός κονδυλίου των 8,5 εκατ. ευρώ που διεκδικεί η εταιρία παραγωγής της ταινίας. Ηδη η ταινία άρχισε εν μέσω πανδημίας να παίζει στους κυπριακούς κινηματογράφους.
Βάσει του επeνδυτικού σχεδίου για την προώθηση της οπτικοακουστικής βιομηχανίας η κυπριακή κυβέρνηση καλείται να καταβάλει στην εταιρία παραγωγής της ταινίας το 35% του κόστους παραγωγής που έχει προϋπολογιστεί στα 25 εκατ. ευρώ.
Η αντιπολίτευση αρνείται να αποδεσμεύσει το κονδύλι, το κυπριακό υπουργείο Οικονομικών όμως λέει ότι κατά τα γυρίσματα που έγιναν στην Κύπρο, εργοδοτήθηκαν 220 πρόσωπα τα οποία πρέπει κάποια στιγμή να πληρωθούν και ότι «νεαροί Κύπριοι που συμμετείχαν στα γυρίσματα της ταινίας είχαν την ευκαιρία να δείξουν το ταλέντο τους».
Κάτι βεβαίως που δεν πείθει την αντιπολίτευση που κάνει λόγο για μαξιμαλιστικές απαιτήσεις της παραγωγής της ταινίας και τορισμένοι παρουσιάζουν την όλη υπόθεση με τα Χρυσά Διαβατήρια (cyprus papers), με τις φορολογικές εκπτώσεις που γίνονται στις ξένες παραγωγές.
Ο δεύτερος κύκλος των Αναγνώσεων, της διαδικτυακής ηχητικής σειράς του Κέντρου Πολιτισμού Ίδρυμα Σταύρος Νιάρχος (ΚΠΙΣΝ), είναι αφιερωμένος σε εμβληματικά κείμενα της παγκόσμιας λογοτεχνίας των τελευταίων δύο αιώνων που αφηγούνται ιστορίες από τις ζωές «καθημερινών ηρώων» από εποχές που έχουν παρέλθει.
Διακεκριμένοι Έλληνες ηθοποιοί επιχειρούν να ταξιδέψουν το διαδικτυακό κοινό του ΚΠΙΣΝ σε σπουδαίες για τη λογοτεχνική τους αξία και το καλλιτεχνικό τους βάθος εκδοχές της ανθρώπινης περιπέτειας υπό τη σκηνοθετική επιμέλεια της Ιώς Βουλγαράκη.
Μετά τον Ουίλλιαμ Φώκνερ και το «Ένα ρόδο για την Έμιλυ» που παρουσιάστηκε τον Νοέμβριο, τον Δεκέμβριο σειρά έχουν ο Τόμας Μαν και η νουβέλα «Ο μικρός κύριος Φρίντεμαν» σε ανάγνωση Μαρίας Κεχαγιόγλου (09/12), καθώς και «Η ήμερη» του Φιόντορ Ντοστογιέφσκι σε ανάγνωση Γιάννη Νταλιάνη (30/12).
«Ο μικρός κύριος Φρίντεμαν»
Στη νουβέλα «Ο μικρός κύριος Φρίντεμαν» (1898), ο Τόμας Μαν αφηγείται με ευαισθησία, αλλά ταυτόχρονα και με λεπτή ειρωνεία, την ιστορία ενός νέου με ελαφριά σωματική αναπηρία, ο οποίος «αγαπούσε τρυφερά τη ζωή, που έρρεε μέσα του χωρίς πολλά πάθη αλλά γεμάτη με μια γαλήνια ευτυχία».
Κάποια στιγμή, όμως, όταν εμφανίζεται απρόσμενα στη ζωή του μια εξαιρετικά γοητευτική γυναίκα, αυτός ο μικρόσωμος άνδρας με τα «μεγάλα καστανά μάτια ελαφιού» συνειδητοποιεί πως η ευτυχία του δεν ήταν παρά μια φαντασίωση.
Σε αυτή την αριστουργηματική νουβέλα, ο σπουδαίος γερμανός συγγραφέας, με καλοδουλεμένο λόγο, συγκεκαλυμμένες αυτοβιογραφικές αναφορές και ύφος αμφίσημο, που άλλοτε απευθύνεται στο θυμικό και άλλοτε στη λογική του αναγνώστη, εξερευνά την αλήθεια της αντιφατικής ανδρικής και γυναικείας φύσης αλλά και τα όρια του κοινωνικού στιγματισμού.
Ο Τόμας Μαν (1875 – 1955) έχει καθιερωθεί ως ένας από τους πλέον εμβληματικούς συγγραφείς του 20ού αιώνα.
Το 1929 τιμήθηκε με Νόμπελ λογοτεχνίας, είκοσι χρόνια αργότερα με το Βραβείο Γκαίτε, ενώ πολλές χώρες (Βρετανία, Γαλλία, Γερμανία, Ελβετία, ΗΠΑ κ.ά.) αναγνώρισαν την προσφορά του στον κόσμο των Γραμμάτων, απονέμοντάς του σημαντικές διακρίσεις και τιμητικούς τίτλους.
Ο πολυγραφότατος λογοτέχνης, ο οποίος έχει επηρεαστεί έντονα από τον Σοπενχάουερ, τον Φρόυντ, τον Γκαίτε, τον Σίλλερ και τον Νίτσε, διαμόρφωσε ένα εντελώς προσωπικό ύφος που συνδυάζει τον διεισδυτικό ρεαλισμό με τη δύναμη του συμβολισμού. Μερικά από τα πιο γνωστά μυθιστορήματά του είναι: Μπούντενμπροκ, Το μαγικό βουνό, Δόκτωρ Φάουστους, Θάνατος στη Βενετία.
Στο πολύπλευρο έργο του –νουβέλες, διηγήματα, μυθιστορήματα, δοκίμια κ.ά.– αποτυπώνεται η αγωνιώδης προσπάθεια του μοντέρνου δυτικού ανθρώπου που αναζητά την ισορροπία ανάμεσα στον υλικό και τον πνευματικό κόσμο, στην τρυφερότητα και τη βία, στη βαναυσότητα και την ειρήνη.
Τα κείμενά του διαπνέονται από βαθύ ουμανισμό και εκφράζουν συχνά τους προβληματισμούς του γύρω από την κοινωνία και την πολιτική.
Μάλιστα, τη δεκαετία του 1930, οι φιλελεύθερες πολιτικές του πεποιθήσεις τον έφεραν σε σύγκρουση με το ναζιστικό καθεστώς, με αποτέλεσμα την πολύχρονη αυτοεξορία του αρχικά στην Ελβετία και αργότερα στις Ηνωμένες Πολιτείες.
Ταξί, ο οδηγός του οποίου επιβίβασε περισσότερους από όσους προβλέπουν τα μέτρα για τον covid 19 αναζητά η Αστυνομία της Πάτρας. Το ταξί βρισκόταν στην πιάτσα της Αγίας Σοφίας. Η καταγγελία έγινε από επιβάτη και μάλιστα δεν τηρούνταν και τα μέτρα για το κάπνισμα. Παρά το γεγονός ότι τα ταξί δεν έχουν καθόλου δουλειά οι έλεγχοι είναι συχνοί.
Αν είδατε το Emily in Paris και θέλετε να υιοθετήσετε κάποιο απ’ τα κλισέ τις σειράς, λόγου χάρη μια μπαγκέτα στο χέρι ως μόνιμο αξεσουάρ, η τελευταία συλλογή του οίκου Moschino έχει κάτι για σας. Τις τσάντες που έγιναν viral.
Νωρίτερα μέσα στη χρονιά ο οίκος Moschino είχε παρουσιάσει τη νέα του συλλογή για το Φθινόπωρο/ Χειμώνα 2020.
Με έμπνευση από τη Γαλλική Επανάσταση και την Μαρία Αντουανέτα ο Jeremy Scott έντυσε λοιπόν τα μοντέλα με κορσέδες, φαρδιές φούστες και μερικά αξεσουάρ-έκπληξη.
Συγκεκριμένα, οι τσάντες της κολεξιόν θύμιζαν έντονα αγαπημένα αρτοσκευάσματα: μια μπαγκέτα, ένα κρουασάν ακόμα και ένα κομμάτι κέικ με ροζ παντεσπάνι.
Οι εν λόγω τσάντες έγιναν πρόσφατα διαθέσιμες προς αγορά και το Twitter είχε πολλά να σχολιάσει.
«758 λίρες για να δείχνεις σαν να κρατάς σάντουιτς. Είναι κάποιο αστείο;» έγραψε ένας χρήστης ενώ κάποιος άλλος πρότεινε ένα φτηνότερο αντίγραφο της τσάντας- μπαγκέτας, ένα κανονικό ψωμί στο χέρι.
«Για να μου κάνουν επίθεση τα περιστέρια; Όχι, ευχαριστώ» ήταν ένα από τα υπόλοιπα σχόλια.
Ο Γιώργος Γρηγοριάδης, εκπαιδευτικός γυμναστής στην Δευτεροβάθμια Πέλλας, «γερός σαν ταύρος» όπως λέει ο ίδιος, έχοντας να αρρωστήσει 15 ολόκληρα χρόνια, περιγράφει με ιδιαίτερα γλαφυρό τρόπο τα όσα έζησε νοσηλευόμενος στον θάλαμο Covid του Νοσοκομείου των Γιαννιτσών, δίνοντας τη δική του μάχη με τον κορωνοϊό.
Χθες μόλις πήρε το αποτέλεσμα του τεστ που επιβεβαιώνει ότι πλέον είναι αρνητικός, όμως στο μυαλό του εναλλάσσονται διαρκώς οι εικόνες από τον θάλαμο με τους ετοιμοθάνατους ασθενείς, τα ουρλιαχτά τους, τις αγωνιώδεις προσπάθειες των νοσηλευτών. Εικόνες που βιντεοσκόπησε με το κινητό του τηλέφωνο και τις μόνταρε με ένα ερασιτεχνικό πρόγραμμα. Παράλληλα με τα καθήκοντα του ως γυμναστής, είναι ερασιτέχνης και κινηματογραφιστής. Με τους μαθητές του στο σχολείο έχει γυρίσει πολλές ταινίες μικρού μήκους που μάλιστα έχουν βραβευτεί σε σχολικούς διαγωνισμούς.
Τα βιντεοσκοπημένα πλάνα από τον θάλαμο Covid του Νοσοκομείου Γιαννιτσών, αναρτήθηκαν από τον ίδιο πριν από λίγες ώρες στη σελίδα του στο Facebook, θέλοντας με αυτό το τρόπο να μοιραστεί με τους φίλους του την τρομαχτική, όπως την περιγράφει, εμπειρία του. Του πήρε δεκαπέντε μέρες για να συντάξει «το ημερολόγιο ενός ασθενούς με Covid-19», περιγράφοντας αναλυτικά τα όσα είδε και του συνέβησαν από την πρώτη κιόλας στιγμή που ανέβηκε «την ανηφόρα που οδηγούσε στις πύλες της κολάσεως», δηλαδή στον θάλαμο όπου νοσηλεύονται τα περιστατικά με κορωνοϊό και τα όσα θα διαβάσετε παρακάτω στο μακροσκελές κείμενο του, προκαλούν ανατριχίλα…
«Σήμερα 09 Δεκεμβρίου 2020 συμπληρώνονται ακριβώς τριάντα ημέρες που «πολεμώ» τον Κορωνοϊό COVID-19. Δε χρησιμοποιώ τυχαία τη λέξη «πολεμώ»… γιατί για αυτό ακριβώς πρόκειται. Μία πραγματική μάχη με θύματα και απώλειες.
Έχουν περάσει δεκαπέντε μέρες από τη στιγμή που βγήκα από το νοσοκομείο. Βρίσκομαι στο σπίτι μου για τη δεύτερη φάση της θεραπείας της πνευμονίας, και μόλις τελείωσε μία καινούρια καραντίνα 15 ημερών.
Όλες αυτές τις μέρες έζησα απομονωμένος σε ένα δωμάτιο του σπιτιού μου με ελάχιστη αλληλεπίδραση με τους υπόλοιπους. Τα παιδιά μου τα έβλεπα για δύο λεπτά, μόνο από απόσταση και φυσικά πάντα με μάσκα, επειδή η άμυνα του οργανισμού μου είναι πολύ εξασθενημένη.
Ευτυχώς έχω τη γυναίκα μου συνεχώς δίπλα μου να με φροντίζει και με την περιποίησή της γίνομαι κάθε μέρα και λίγο καλύτερα. Δόξα τον θεό κανένας τους δε νόσησε.
«Πως ήταν μέσα στο νοσοκομείο» με ρώτησε η Καλλιόπη. Ήταν η πιο φυσιολογική ερώτηση που μπορούσε να μου κάνει.
Μέχρι τώρα δεν κατάφερα να της απαντήσω… Δεν μπορούσα…Πνιγόμουν… Πρέπει όμως να το κάνω για να βρω την ψυχική μου ηρεμία. Να το ξέρετε… θα φωνάξω… θα βρίσω… θα ουρλιάξω… θα πονέσω… Aλλά θα είναι η ψυχή μου αυτή που μιλάει. Όποιος θέλει ακούει… Στα εξωτερικά ιατρεία…
Για να πω την αλήθεια τα τελευταία 15 χρόνια δεν είχα αρρωστήσει ποτέ. Ήμουν πάντα γερός και δυνατός σαν ταύρος.
Έτσι όταν την Τρίτη 10 Νοεμβρίου 2020 άρχισα να έχω δέκατα πυρετού και αδυναμία ξαφνιάστηκα. Ήρθα σε επικοινωνία με τον ΕΟΔΥ και την Πέμπτη 12 Νοεμβρίου 2020 έκανα το μοριακό τεστ COVID-19. Δύο μέρες μετά… το Σάββατο 14 Νοεμβρίου 2020 έμαθα ότι είμαι θετικός.
Όλες αυτές τις ημέρες ο πυρετός μου ανέβαινε συνεχώς και εγώ χειροτέρευα. Μέχρι την Τετάρτη 18 Νοεμβρίου 2020 ο πυρετός μου είχε φτάσει 39.6 και δυσκολευόμουν να αναπνεύσω. Ο γιατρός μου Μ. Α. είπε πως έπρεπε να πάω στο νοσοκομείο οπωσδήποτε για θεραπεία. Όσα χρόνια κι αν περάσουν όμως… ποτέ όμως δε θα ξεχάσω τα λόγια του.
«Πήγαινε παιδί μου στο νοσοκομείο και οπλίσου με υπομονή γιατί δεν μπορείς καν να φανταστείς αυτά που θα δουν τα μάτια σου εκεί πέρα».
Και έτσι στις 22:30 το βράδυ της Τετάρτης 18 Νοεμβρίου 2020, η γυναίκα μου με άφησε στην είσοδο του νοσοκομείου κι εγώ άρχισα να ανεβαίνω την ανηφόρα που οδηγούσε στα πρώην εξωτερικά ιατρεία,
που είναι πλέον η πρώτη γραμμή άμυνας εναντίον του COVID-19.
Την ανηφόρα… που οδηγούσε στις πύλες της κολάσεως. Γιατί αυτό ακριβώς αντίκρυσα μόλις άνοιξα την πόρτα. Μία κόλαση.
Μόλις μπήκα μέσα ήταν ο χώρος υποδοχής. Ένας τεράστιος διάδρομος είκοσι μέτρα μήκος και εφτά μέτρα πλάτος γεμάτος καρέκλες, αναπηρικά καροτσάκια που χρησιμοποιούνταν σαν καρέκλες, και 7 ράντζα.
Στα πλαϊνά… τα ιατρεία είχαν διαμορφωθεί σε θαλάμους και υπολογίζω πως στον χώρο βρίσκονταν πάνω από 35 ασθενείς. Μία ομάδα 15 περίπου ατόμων (δύο γιατροί και οι υπόλοιποι νοσηλευτές) όλοι ντυμένοι με τις εξωγήινες στολές τους, υποδέχονταν τους ασθενείς. Μου είπαν να κάτσω σε μία καρέκλα και να περιμένω.
Δίπλα μου βρίσκονταν ένα ηλικιωμένο ζευγάρι που καθόντουσαν σε διπλανές καρέκλες και προσπαθούσαν να στηρίξουν ο ένας τον άλλον. Φαίνονταν έτοιμοι να καταρρεύσουν.
Παραδίπλα ένας κύριος γύρω στα εξήντα έβηχε τόσο δυνατά που στο τέλος κάθε παροξυσμού δεν μπορούσε να αναπνεύσει και τον έπιαναν σπασμοί στην προσπάθειά του να πάρει λίγο οξυγόνο. Και μετά από λίγο ξεκινούσε το μαρτύριο του πάλι από την αρχή.
Ένας τσιγγάνος γύρω στα 25… με σαράντα πυρετό, όπως μου είπε μία νοσηλεύτρια, έλεγε πως δεν έχει τίποτα και απαιτούσε να υπογράψει και να φύγει με δική του ευθύνη, ενώ την ίδια στιγμή πνίγονταν από τον βήχα. Μόνο η σκέψη του τι θα συνέβαινε αν έβγαινε από εκεί μου έφερε τρέλα.
Μία μητέρα νοσηλευόταν μαζί με την κόρη της και οι δυό θετικές στον COVID-19 και προσπαθούσαν να βολευτούν και να ξαπλώσουν πάνω σε τρεις καρέκλες. Ήταν και οι δύο εξουθενωμένες.
Μία κυρία 42 χρονών όπως άκουσα να λέει στους γιατρούς, καθισμένη σε μία καρέκλα έκλαιγε σιωπηλά ενώ μιλούσε τρομοκρατημένη στο κινητό της με κάποιον.
Φωνές, βογκητά και ουρλιαχτά ακούγονταν από παντού και προκαλούσαν τρόμο, ενώ πολλοί παππούδες και γιαγιάδες είχαν παραισθήσεις και φώναζαν τα παιδιά τους.
Ποτέ στη ζωή μου δεν έχω νιώσει άλλη φορά τόσο άχρηστος, τόσο ανίκανος να προσφέρω την παραμικρή βοήθεια. Όμως τι θα μπορούσα να κάνω… τι.
Και τότε είδα για πρώτη φορά στη ζωή μου έναν ζωντανό νεκρό.Ένας παππούς γύρω στα 80… ξανθός με κοντό μαλί και τα πιο γαλανά μάτια που είχα δει ποτέ, βγήκε από έναν θάλαμο. Το βλέμμα του ήταν απλανές, χαμένο αλλά δεν κοιτούσε κάπου συγκεκριμένα. Δεν είχα ξαναδεί τέτοιο άδειο βλέμμα σε άνθρωπο. Το στόμα του ήταν μισάνοιχτο σαν να ήθελε να πει κάτι… αλλά λόγια δεν έβγαιναν. Ήταν γυμνός από τη μέση και κάτω και είχε ξηλώσει τον ορό,
την πεταλούδα και τον καθετήρα. Αίμα έσταζε από το χέρι του στο σημείο που ήταν η πεταλούδα. Άρχισε να περπατάει με μικρά βήματα προς την έξοδο για να πάει στο σπίτι του όπως είπε στους νοσηλευτές που έσπευσαν να τον βοηθήσουν. Άνοια και κορωνοιός… δεν υπάρχει χειρότερος συνδυασμός… μας είπε μία νοσοκόμα.
Μία τρέλα μου ήρθε στο μυαλό… ήθελα να φύγω… να φύγω μακριά… Αλλά που να πάω; Ψηνόμουν στον πυρετό και ήμουν έτοιμος να καταρρεύσω.
Μέσα σε αυτόν τον πανικό το ιατρικό προσωπικό έδινε έναν απίστευτο αγώνα. Φορούσαν από τρεις μάσκες (δύο χειρουργικές και μία μεγάλη πλαστική από πάνω) καθώς και γυαλιά και τη διαστημική στολή τους με τα ποδονάρια… Δεν σταματούσαν ούτε δευτερόλεπτο να φροντίζουν τους ασθενείς. Έκαναν τη νοσηλεία, άλλαζαν ρούχα και σεντόνια στους ηλικιωμένους που λερωνόντουσαν, βοηθούσαν αυτούς που δεν μπορούσαν να φάνε μόνοι τους, έδιναν κουράγιο στους νέους ασθενείς και αντιμετώπιζαν με περίσσεια υπομονή τους παραλογισμούς των ανθρώπων με άνοια. Ούτε μία φορά δεν είδα κάποιον γιατρό, νοσηλευτή η νοσηλεύτρια να χάνει την υπομονή του και να μιλήσει άσχημα. Πάντα με το γλυκό λόγο ήταν λες και ήξεραν κάθε φορά να πούνε τη κατάλληλη κουβέντα για να ηρεμήσουν τον ασθενή τους.
Δεν ξέρω τα ονόματά τους ούτε θυμάμαι τα πρόσωπά τους. Αν τους συναντήσω έξω δεν θα μπορέσω να τους αναγνωρίσω. Για μένα όμως θα είναι πάντα οι άγγελοι. Αυτό τους έλεγα κάθε φορά που τους έβλεπα, όταν ξεκινούσαν την οχτάωρη χωρίς διακοπές βάρδια τους. «Γεια σας άγγελοι» Και τους έβλεπα ότι συγκινούνταν και έσπαζε η φωνή τους… γιατί είναι κι αυτοί άνθρωποι.
Στην πορεία το μόνο που άλλαζε ήταν οι βάρδιες του νοσηλευτικού προσωπικού. Άλλοι ασθενείς έφευγαν… καινούριοι έρχονταν, άλλοι πήγαιναν στον 3ο όροφο του νοσοκομείου.
Τα πρωινά έξω από το εξωτερικά ιατρεία μαζεύονταν συγγενείς των ασθενών για να τους φέρουν πράγματα ή για τους δουν αν μπορούσαν από μακριά. Ήταν η στιγμή που περίμεναν όλοι οι ασθενείς. Μία στιγμή ελπίδας για όλους. Και για αυτούς που ήταν μέσα και για αυτούς από έξω. Γιατί ένα από τα πιο δύσκολα πράγματα που έπρεπε να αντιμετωπίσει κανείς μέσα στο νοσοκομείο ήταν η μοναξιά.
Αυτή η αδυσώπητη χωρίς όρια μοναξιά.
Ειδικά οι ηλικιωμένοι ήταν τόσο χαμένοι. Η πλειοψηφία τους δεν μπορούσε να χειριστεί κινητά και δεν θυμόντουσαν νούμερα τηλεφώνου. Έτσι η επικοινωνία με κάποιον από έξω ήταν από πολύ δύσκολη έως αδύνατη. Το αποτέλεσμα ήταν να κλαίνε παππούδες και γιαγιάδες γιατί πίστευαν πως τα παιδιά τους, τους είχαν εγκαταλείψει.
Τρεις μέρες έμεινα στον διάδρομο των εξωτερικών ιατρείων. Μετά από μία ακτινογραφία και μία αξονική… διαγνώστηκα με πνευμονία και με έβαλαν σε ένα εξεταστικό ράντσο με ρινική μάσκα οξυγόνου.
Επιτέλους μπορούσα να ξαπλώσω.Το ράντσο όμως δεν είχε δυνατότητα ανάκλησης και κάθε φορά που ξάπλωνα πνιγόμουν επί δέκα λεπτά από τον βήχα μέχρι να ηρεμήσω. Σε αυτήν τη θέση όμως δεν μπορούσα να ξεκουραστώ πάνω από μιάμιση με δύο ώρες, γιατί ένοιωθα πίεση στα πνευμόνια μου και έπρεπε να σηκωθώ πάλι όρθιος. Και πάλι βήχας και πάλι δύσπνοια. Αυτή ήταν η ρουτίνα μου. Μόλις μιλούσα λίγο παραπάνω… βήχας και δύσπνοια Μόλις ξάπλωνα… βήχας και δύσπνοια. Μόλις σηκωνόμουνα… βήχας και δύσπνοια.
Παντού υπήρχαν φιάλες οξυγόνου. Μεγάλες φιάλες δίπλα στα ράντσα και μικρές φορητές φιάλες για αυτούς που κάθονταν στις καρέκλες, και στα αναπηρικά καροτσάκια που χρησιμοποιούνταν σαν καρέκλες.
Έβλεπα το καθημερινό άγχος και την αγωνία των νοσηλευτών μήπως μείνουν χωρίς φιάλες οξυγόνου. Κάθε μέρα ζητούσαν ανεφοδιασμό και πολλές φορές και δύο φορές τη μέρα. Το οξυγόνο ήταν το πιο πολύτιμο πράγμα
γιατί ανακούφιζε το πιο συνηθισμένο σύμπτωμα… Τη δύσπνοια.
Στον 3ο όροφο του νοσοκομείου…
Την τέταρτη μέρα μεταφέρθηκα στον 3ο όροφο του κυρίως νοσοκομείου. Εξήντα κλίνες αφιερωμένες στα κρούσματα του κορωνοϊού.Μία νοσοκόμα ήρθε να με βοηθήσει να τακτοποιηθώ στο κρεβάτι μου. Μου είπε να βάλω τα πράγματά μου στην ντουλάπα, αλλά όταν την άνοιξα είδα ότι είχε ήδη μέσα πράγματα. Είναι τα πράγματα των κυρίων μέσα της είπα… και της έδειξα τη τσάντα και τις σακούλες.
Στο κρεβάτι αυτό νοσηλευόταν ένας παππούς που πέθανε μου είπε… κι έτσι άδειασε για σένα…
Αυτά είναι τα πράγματά του. Έπαθα σοκ και έμεινα με το στόμα ανοικτό.
Η νοσηλεύτρια άρχισε να μαζεύει τα πράγματα και μου έδειξε ένα κινητό. Είναι του παππού μου είπε… αλλά δεν ήξερε πως να το χρησιμοποιήσει. Πέθανε μόνος του χωρίς να ακούσει ούτε μία κουβέντα αγάπης από κάποιο δικό του πρόσωπο. Η φωνή της ράγισε όσο μιλούσε… Πόσες φορές άραγε είδε να επαναλαμβάνεται αυτό το σκηνικό.Η νοσοκόμα μετά από λίγο τελείωσε κι έφυγε.
Στον θάλαμο υπήρχαν άλλοι δύο παππούδες και ένας κύριος πενήντα εφτά χρονών με το όνομα …
Είχε κάνει εγχείρηση καρκίνου στον πνεύμονα πριν από μερικούς μήνες και τώρα είχε κολλήσει κορωνοϊό. Πριν από 7 μέρες είχε πεθάνει το παιδί του εξαιτίας του COVID-19 και αυτός δεν μπόρεσε ούτε στην κηδεία να παρευρεθεί.
Ξάπλωσα εξουθενωμένος στο κρεβάτι και άρχισα να κλαίω. Είδα τόσο πόνο δίπλα μου αυτές τις μέρες που έφτασα στα όριά μου. Αναρωτιόμουν πως αντέχουν οι νοσηλευτές να το ζουν αυτό καθημερινά. Αισθανόμουν τύψεις γιατί δέσμευα ένα κρεβάτι, που κάποιος άλλος ίσως να το χρειαζόταν περισσότερο από μένα. Και φοβόμουν… φοβόμουν πολύ. Μπορεί η επιδείνωσή μου να ήταν απλά θέμα χρόνου να συμβεί.
Δεν μπορούσα όμως να κάνω πολλά πράγματα. Ακολουθούσα με θρησκευτική ευλάβεια τις οδηγίες των γιατρών.
Είχα όμως κι εγώ το δικό μου όπλο στον αγώνα μου. Το σταυρουδάκι στο λαιμό μου. Το κρατούσα στα χέρια μου και προσευχόμουν. Όλοι οι δικοί μου άνθρωποι έξω από το νοσοκομείο ένωναν κι αυτοί τις προσευχές τους με τη δική μου και μαζί ελπίζαμε για το καλύτερο.
Στον θάλαμο η κατάσταση ήταν δύσκολη. Ο ένας παππούς ήταν τελείως εκτός ελέγχου. Κοιμόταν μερικές ώρες… ξεκουραζόταν και μετά άρχιζε… τα ουρλιαχτά… ΑΔΕΡΦΗΗΗΗΗΗ… ΑΔΕΡΦΗΗΗΗΗ…. Ξήλωνε τους ορούς, χαλούσε τις μάσκες οξυγόνου, έβγαζε την πεταλούδα από το χέρι του, ξερίζωνε τον καθετήρα και ούρλιαζε συνεχώς. Μόλις έρχονταν οι νοσηλευτές σταματούσε. Τον συμμάζευαν, του βρίσκανε καινούρια φλέβα του περνούσανε ξανά τον καθετήρα και τον ορό και του βάζανε καινούρια μάσκα. Πέντε άτομα ασχολούνταν μαζί του επί δεκαπέντε λεπτά. Και λίγη ώρα μετά που έφευγαν ξανάρχιζε πάλι τα ίδια. Ξήλωμα όλα και ουρλιαχτά…
Ανακοίνωση της δημοτικής παράταξης ΩΡΑ ΠΑΤΡΩΝ με τίτλο “Ώρα Πατρών: Πελετίδης…L’ etat c est moi”! (ρήση του Λουδοβίκου της Γαλλίας).
Η παράταξη συγκεκριμένα υποστηρίζει:
Ενώ το δημοτικό συμβούλιο φαινόταν, ότι θα ολοκληρωθεί μέσα σε ένα συναινετικό κλίμα, ο δήμαρχος κ. Πελετίδης φρόντισε με ένα εξωθεσμικό παραλήρημα να το τορπιλίσει.
Στην ενημέρωση για τα έργα στη μαρίνα η επιφύλαξη, που εκφράσαμε από τότε που ξεκίνησε η συζήτηση για το παραλιακό μέτωπο, ήταν ότι δεν υπάρχει ένας συνολικός σχεδιασμός για όλη την ακτογραμμή της πόλης από Ψαθόπυργο έως Καμίνια.
Εκφράσαμε τις επιφυλάξεις μας, ότι δεν εντάσσεται στον αρχιτεκτονικό διαγωνισμό για το παραλιακό μέτωπο, η μαρίνα το πιο δυναμικό δηλαδή τμήμα και η περιοχή μεταξύ Γούναρη και Τριών Ναυάρχων. Έτσι αναγκαζόμαστε να συζητάμε τα επιμέρους χωρίς όμως την μεγάλη εικόνα.
Καταθέσαμε τις προτάσεις μας και ρωτήσαμε τον κ. Δήμαρχο:
Η οικονομική επιτροπή πρέπει να εκπονήσει σχέδιο καταγραφής αξιοποίησης, διαχείρισης και υλοποίησης της περιουσίας του δήμου. Γιατί 6 χρόνια δεν έχει προχωρήσει στα ανωτέρω;
Για εμάς την Ωρα Πατρών είναι αυτονόητη η υποχρέωση του κράτους της κεντρικής κυβέρνησης για τη στήριξη στην πανδημία των εργαζομένων των επιχειρήσεων, της κοινωνίας.
Ιδιαίτερα σε δοκιμαζόμενες οικογένειες και παιδιά που στερούνται ηλεκτρονικών μέσων για να παρακολουθήσουν τα μαθήματά τους.
Ο δήμος οφείλει να γίνει ασπίδα προστασίας στις ασθενείς κοινωνικές ομάδες και να διαθέσει ηλεκτρονικό εξοπλισμό (tablet, computer κ.α) όπως κάνουν πολλοί δήμοι σε όλη τη χώρα.
Τέλος προτείναμε να υπερασπιστούμε τους εργαζόμενους της κοινωφελούς που έχουν καταθέσει ασφαλιστικά μέτρα.
Ο δήμαρχος αναγορεύοντας εαυτόν ως μοναδικό υπερασπιστή φτωχών και αδυνάτων είπε ότι είναι υποχρέωση του κράτους ο εξοπλισμός των μαθητών, υποδείξαμε δημοσιεύσεις της Λαϊκής Συσπείρωσης σε άλλους δήμους με τα ίδια αιτήματα (Αίγιο, Πλατανιά, Αττική κ.α). Συνέχισε απαντώντας σε άλλη ερώτηση, ότι δεν πρόκειται να υλοποιήσει την απόφαση της πλειοψηφίας του δημοτικού συμβουλίου για τη δημιουργία φορέα διαχείρισης του φράγματος. “Εγώ πήρα εντολή από το λαό να υλοποιήσω το πρόγραμμά μου δεν με ενδιαφέρει η απόφαση του δημοτικού συμβουλίου δεν την υλοποιώ..”
Πιστός ο δήμαρχος στην συντηρητική αστική αντίληψη ότι ο λαός καλείται να ψηφίζει μόνο κάθε τέσσερα χρόνια, τα θεσμικά όργανα και η καθημερινή δράση είναι εκ του Περισσού……ούτε στα σοβιέτ.
Υπενθυμίσαμε ότι κάτι τέτοιο αποτελεί θεσμική εκτροπή,ασέβεια τους νόμους και τον όρκο που έδωσε.
Το κρεσεντο αυταρχισμού του κ. Πελετιδη σταμάτησε ο πρόεδρος του δημοτικού συμβουλίου θέλοντας να τον διαφυλάξει, διέκοψε τη συνεδρίαση χωρίς να απαντήσει σε άλλα ερωτήματα.. Επικίνδυνος ο δρόμος που επιλέξατε κ. Πελετίδη.
Σας προτρέπουμε αντί “του αρχηγού παρόντος πάσα αρχή παυσάτω”.
Να αφουγκραστείτε τον Αγάθων: τον άρχοντα τριών δει μέμνησθαι.
«Σύννεφα» που κρέμονται από το ταβάνι, διάδρομοι με μηνύματα που λάμπουν στο σκοτάδι και επιγραφές νέον είναι μερικά μόνο από τα χαρακτηριστικά του Defhouse στο Μιλάνο όπου κατοικούν μόνο νεαροί influencers.
Ο καλλιτεχνικός διευθυντής John Pentassuglia που εμπνεύστηκε τον χώρο περιγράφει το Defhouse ως «το ιδανικό σκηνικό για την δημιουργία περιεχομένου».
Κάτοικοι του σπιτιού είναι αυτή τη στιγμή επτά νεαροί influencers (ηλικίας 16-19) που επιθυμούν να αυξήσουν τον αριθμό των ακολούθων τους στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης όπως το Instagram και το Tik Tok.
Ανάλογα σπίτια που στεγάζουν νεαρούς influencers έχουν εμφανιστεί και στο Λος Άντζελες με πιο γνωστό ανάμεσά τους το Hype House.
Καλλιτεχνικά πρακτορεία διαχειρίζονται τα εν λόγω σπίτια νοικιάζοντας τα δωμάτια σε νεαρούς, υποσχόμενους σταρ των μέσων κοινωνικής δικτύωσης. Όσο οι τελευταίοι συνεχίζουν να δημιουργούν δημοφιλές online περιεχόμενο, τα πρακτορεία κυνηγούν και εξασφαλίζουν γι’ αυτούς προσοδοφόρες εμπορικές συμφωνίες.
Διάδρομοι με μηνύματα που λάμπουν στο σκοτάδι
Τα δωμάτια, σύμφωνα με το Pentassuglia ισορροπούν μεταξύ πολυτέλειας και ποπ ύφους. Οι τοίχοι του σαλονιού είναι βαμμένοι με ρίγες, ζιγκ ζαγκ και άλλα μοτίβα ενώ άμορφες μπάλες από πλέγμα κρέμονται από το ταβάνι θυμίζοντας σύννεφα.
Στο μπαλκόνι, έξω από το πολύχρωμο σαλόνι βρίσκεται το τζακούζι και ένας τοίχος από φυτά.
Η κάπως άδεια κουζίνα.
Σύννεφα εμφανίζονται και στο πάτωμα της κουζίνας. Τα ντουλάπια είναι ζωγραφισμένα με σχέδια εμπνευσμένα από κουζινικά και φαγητά αλλά το πιθανότερο είναι πως κανείς δεν πατάει σε αυτό το τμήμα του σπιτιού.
Τα ινσταγκραμικά υπνοδωμάτια φωτίζονται από νέον επιγραφές σε σχήματα γνωστών ιμότζι.
Μέτρα για τον περιορισμό της διασποράς του νέου κορονοιού στο Άσυλο Ανιάτων ανέλαβε η Διοίκηση της 6η Υ.ΠΕ. Ο Διοικητής Γιάννης Καρβέλης κινήθηκε άμεσα και με δική του εντολή αφενός ομάδα του ΕΟΔΥ θα παραβρεθεί σήμερα στο προαναφερόμενο κέντρο φιλοξενίας ηλικιωμένων, στην Άνω Πόλη για να προχωρήσει σε μοριακούς προκειμένου να εντοπιστούν ελέγχους τόσο των φιλοξενούμενων όσο και των εργαζόμενων έγκαιρα νέα κρούσματα και να περιοριστεί η διασπορά της νόσου.
Αφετέρου, ο Καθηγητής Λοιμωξιολογίας της Ιατρικής Σχολής Πατρών και Αντιπρύτανης του Παν/μίου Πατρών Μάρκος Μαραγκός μαζί με την επίκουρη καθηγήτρια Λοιμωξιολογίας του Παν/μίου Πατρών Καρολίνα Ακινόσογλου θα σπεύσουν στο Άσυλο Ανιάτων για συστάσεις και κατευθύνσεις σχετικά με την εφαρμογή των μέτρων πρόληψης κατά της εξάπλωσης της νόσου, ενώ θα βρίσκεται μαζί τους και η Αγγελική Κανελλοπούλου, πρόεδρος του ΕΚΑΒ για να συντονίσει, ενδεχομένως, διακομιδές των ασθενών, σε περίπτωση που χρήζουν νοσηλείας.
Άλλωστε, «Ο περιορισμός της διασποράς του κορονοιού σε δομές φιλοξενίας ευπαθών ηλικιακών ομάδων απαιτεί έγκαιρη παρέμβαση και συντονισμένες διαδικασίες» όπως δήλωσε και ο ίδιος ο Διοικητής Γιάννης Καρβέλης.
Προκειμένου να υπάρχει πλήρης ενημέρωση των συνδημοτών και προς αποφυγήν αβάσιμων σχολίων η Δημοτική Επιχείρηση Ύδρευσης-Αποχέτευσης Δυμαίων (ΔΕΥΑΔ) ανακοινώνει τα εξής:
Ο Υδατόπυργος στην Κάτω Αχαΐα χτυπήθηκε σοβαρά από το σεισμό του 2008. Από τότε είναι που χαρακτηρίστηκε κατεδαφιστέος παρότι η κατεδάφισή του ουδέποτε υλοποιήθηκε.
Η νυν δημοτική αρχή προώθησε την αποκατάσταση αυτής της εκκρεμότητας. Ωστόσο στη βάση του Υδατόπυργου διέρχονται σημαντικοί αγωγοί νερού που εξυπηρετούν την ύδρευση της πόλης. Συνεπώς και για να προχωρήσει η κατεδάφιση θα πρέπει πρώτα να γίνουν εργασίες διευθέτησης των αγωγών που διέρχονται από τη βάση του. Αυτές ακριβώς οι εργασίες είναι που προκαλούν, το τελευταίο διάστημα, τις ολιγόωρες διακοπές στην ύδρευση της Κάτω Αχαΐας κάτι που θα συνεχιστεί για λίγες ακόμα ημέρες.
Η επιλογή του συγκεκριμένου χρονικού διαστήματος για τη διεξαγωγή αυτών των εργασιών έγινε για προφανείς λόγους. Κατά τους χειμερινούς μήνες οι ανάγκες ύδρευσης είναι μικρότερες σε σχέση με τους καλοκαιρινούς μήνες.
Επισημαίνεται ότι η ολοκλήρωση των σχετικών εργασιών που περιλαμβάνουν και την κατασκευή νέας εφεδρικής δεξαμενής θα επιτρέψουν την απρόσκοπτη υδροδότηση της Κάτω Αχαΐας.
Σε κάθε περίπτωση η ΔΕΥΑΔ ζητεί την κατανόηση των δημοτών για την ταλαιπωρία που υφίστανται ενώ παράλληλα καταβάλλονται όλες οι δυνατές προσπάθειες για την ελάχιστη δυνατή όχληση.
Ενισχύεται ο μηχανοκίνητος στόλος του Δήμου Πατρέων με επτά (7) επιπλέον οχήματα – μηχανήματα τα οποία θα ανήκουν στην Διεύθυνση Καθαριότητας του Δήμου και θα χρησιμοποιηθούν από τους εργαζόμενους στην Καθαριότητα.
Συγκεκριμένα γίνεται προμήθεια ενός (1) μικρού ερπυστριοφόρου εκσκαφέα, ενός (1) μικρού φορτηγού 5 έως 6 τόνων, δύο (2) φορτηγών 6,5 έως 7 τόνων, ενός (1) αναρροφητικού σαρώθρου ενός (1) διπλοκάμπινου ανατρεπόμενου φορτηγού κι ενός (1) αυτοκινήτου τύπου VAN.
Έχουν ήδη υπογραφεί οι συμβάσεις με τέσσερις προμηθευτές και αναμένεται η παράδοση των οχημάτων.
