Δρακόντεια μέτρα έχει λάβει η αστυνομία εν όψει της ομιλίας την υπουργού Παιδείας Νίκης Κεραμέως στο ξενοδοχείο ΑΣΤΗΡ στις 6:30 το απόγευμα στην Πάτρα.
Την εκδήλωση την διοργανώνει η ΔΕΕΠ Νέας Δημοκατίας Αχαΐας με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας.
Το ξενοδοχείο ΑΣΤΗΡ έχει περικυκλωθεί από αστυνμικούς.
Με σταθερούς ρυθμούς συνεχίζονται εκ μέρους της 6ης ΥΠΕ και των κλιμακίων του ΕΟΔΥ οι δειγματοληπτικοί έλεγχοι προς τον γενικό πληθυσμό της Αχαΐας.
Για αύριο Παρασκευή 19 Νοεμβρίου θα διενεργηθούν δειγματοληπτικοί έλεγχοι στοΕπιμελητήριο Αχαΐας (κατά το διευρυμένο ωράριο 8:30 με 20:30), στο οίκημα «ΣΥΜΒΟΥΛΕΥΤΙΚΟΣ ΣΤΑΘΜΟΣ ΜΑΝΑΣ ΚΑΙ ΠΑΙΔΙΟΥ», του Κέντρου Υγείας Αιγίου (κατά τις ώρες 09:00 με 15:00) και στην πλατεία Ντε Μιράντα, πλησίον του γηπέδου Παναχαϊκής(κατά τις ώρες 9:00 με 14:30) για το ευρύ κοινό.
Παράλληλα, σε δειγματοληπτικούς ελέγχους θα υποβληθούν οι συμμετέχοντες της Συνδιάσκεψης για τη Νέα Κοινή Αγροτική Πολιτική(ΚΑΠ) για τους νομούς της Περιφέρειας Δυτικής Ελλάδας, που διενεργείται στα ιστορικά κτίρια της ACHAIA CLAUSS.
Οι δειγματοληπτικοί έλεγχοι αποτελούν σημαντικό εργαλείο στην προσπάθεια αποφυγής της διασποράς του νέου κορονοιού και διενεργούνται από τα κλιμάκια του ΕΟΔΥ με rapid tests.
Για την ολοκληρωτική, σχεδόν, εξόντωση των ινδιάνων της Αμερικής από το επίσημο κράτος των Η.Π.Α., με μια σειρά πολεμικών επιχειρήσεων έχουν ειπωθεί πάρα πολλά, γράφτηκαν εκατοντάδες βιβλία, γυρίστηκαν κινηματογραφικές ταινίες κ.λπ.
Με τον σχεδόν ολοκληρωτικό αφανισμό των Κομάντσι (Comanche), μίας από τις σημαντικότερες φυλές ινδιάνων της Β. Αμερικής, θα ασχοληθούμε στο σημερινό μας άρθρο.
Οι Κομάντσι είναι μια φυλή ιθαγενών Αμερικανών από τις νότιες πεδιάδες των σημερινών Η.Π.Α. Προέρχονται από τη φυλή των Σοσόνι. Η γλώσσα τους είναι νουμική (ο βορειότερος κλάδος της γιουτοαζτεκικής οικογένειας. Αρχικά ήταν διάλεκτος Σοσόνι, αλλά διαφοροποιήθηκε και έγινε ξεχωριστή γλώσσα.
Το όνομά τους προέρχεται από τη φυλή των Γιούτ και σημαίνει «εχθρός» ή «αυτός που πολεμά αδιάκοπα». Με το όνομα Κομάντσι αναφέρονται για πρώτη φορά το 1706 από τους Ισπανούς. Οι ίδιοι αυτοαποκαλούνταν «Νερμέρνα» (δηλαδή, λαός). Αρχικά ήταν κυνηγοί – συλλέκτες και ζούσαν στη Μεγάλη Λεκάνη που περιλαμβάνει το ανατολικό τμήμα της Νεβάδα, το δυτικό τμήμα της Γιούτα, καθώς και μικρότερα τμήματα του Όρεγκον, του Αϊντάχο και της Καλιφόρνιας.
Σημαντικό ρόλο στην ιστορία των Κομάντσι έπαιξε η γνωριμία τους με τα άλογα, μέσω των αποίκων. Πρώτοι ινδιάνοι που γνώρισαν τα άλογα από τους Ισπανούς ήταν οι Απάτσι και ακολούθησαν οι Κομάντσι. Ως το 1725 αναφέρεται ότι οι Κομάντσι χρησιμοποιούσαν μεγαλόσωμα σκυλιά για να μεταφέρουν τις σκηνές τους που ήταν φτιαγμένες από δέρμα βισόνων. Πολύ σύντομα οι Κομάντσι εξελίχθηκαν σε δεινούς ιππείς. Έτσι κυριάρχησαν στις Μεγάλες Πεδιάδες και ανήκαν στα ισχυρότερα έθνη της Βόρειας Αμερικής.
Οι Κομάντσι δεν διέθεταν μόνιμους οικισμούς, αλλά είχαν οργανωμένη κοινωνία που βασιζόταν στο κυνήγι του βίσονα, ζώου ζωτικής σημασίας για τους ίδιους. Ήταν χωρισμένοι σε μικρές ομάδες, με ηγέτες που είχαν επιλεγεί για τη σοφία και τις πολεμικές τους ικανότητες. Στα τέλη του 18ου αιώνα ήρθαν σε επαφή με τους Ευρωπαίους αποίκους (Άγγλους, Γάλλους και Ισπανούς). Συγκρούστηκαν, αλλά απέκτησαν και εμπορικές σχέσεις μαζί τους. Αντάλλασσαν δέρματα βισόνων με όπλα, πυρίτιδα και άλλα πολεμικά υλικά. Σύντομα οι Κομάντσι εκτός από δεινοί κυνηγοί έγιναν και φοβεροί πολεμιστές. Έφτασαν στο σημείο να συγκροτούν «τάγματα εφόδου» εναντίον των γειτονικών ινδιάνικων φυλών.
Οι Κομάντσι ανέπτυξαν μια τακτική σύντομων και ευέλικτων επιθέσεων, οι οποίες σε συνδυασμό με τις γρήγορες αποχωρήσεις, τους έκαναν ασυναγώνιστους. Οι επιθέσεις τους γίνονταν τη νύχτα ή την αυγή. Προκαλούσαν ζημιές και χάος και αποχωρούσαν. Κάποιες φορές η αποχώρησή τους ήταν εικονική.
Επανέρχονταν με ορμή. Επρόκειτο για αποτελεσματικό τέχνασμα. Σύντομα επιβλήθηκαν στην περιοχή, ενώ όταν απέκτησαν πυροβόλα όπλα εξοικειώθηκαν πολύ γρήγορα με αυτά και συγκρούστηκαν (19ος αι.), με τους Σιού, μια άλλη φυλή ινδιάνων, Αμερικανούς στρατιώτες και αποίκους. Η τακτική τους διέφερε ριζικά από αυτή των άλλων ινδιάνικων φυλών, αλλά και των Ευρωπαίων. Χάρη στην ταχύτητα και την ευελιξία, που δεν διέθεταν οι καλύτερα οπλισμένοι Αμερικανοί στρατιώτες κατάφερναν να επικρατήσουν. Μπορούσαν επίσης να περικυκλώσουν τους εχθρούς δημιουργώντας ασφυκτικό κλοιό γύρω τους. Έτσι απομόνωναν μικρές στρατιωτικές ομάδες ή καραβάνια, χωρίς να χρειαστεί να πολεμήσουν. Βασικό όπλο τους ήταν το τόξο. Στόχευαν με εξαιρετική ακρίβεια, χωρίς να σταματούν το άλογο ή να αλλάξουν πορεία. Υιοθετώντας την τακτική των Απάτσι, να ιππεύουν πλάγια στη ράχη μπορούσαν να χρησιμοποιούν τα τόξα και αργότερα τα πυροβόλα όπλα με κάλυψη.
Όταν οι Κομάντσι εγκαταστάθηκαν στις Μεγάλες Πεδιάδες και επεκτάθηκαν προς τον νότο άρχισαν τις επιδρομές στο Τέξας, που τότε ανήκε στο Μεξικό. Αρχικά, οι επαφές τους με τους Ευρωπαίους αποίκους ήταν ειρηνικές και περιορίζονταν σε εμπορικές συναλλαγές. Όταν όμως άρχισαν να αυξάνονται οι ροές των αποίκων και η πίεση προς τους ινδιάνους να γίνεται αφόρητη, οι Κομάντσι ξεκίνησαν τις συγκρούσεις με τους αποίκους. Μεταξύ 1718-1740 έκαναν επανειλημμένα επιδρομές στο Τέξας, κινούμενοι αιφνιδιάστηκαν: εξορμούσαν σε πόλεις, φάρμες και καραβάνια λεηλατούσαν καταλύματα, πριν οι αμυνόμενοι προλάβουν ν’ αντιδράσουν.
Μεταξύ 1800-1830 έκαναν επιδρομές σε πόλεις όπως το Σαν Αντόνιο και το Γκόλιαντ λεηλατώντας τα πάντα στο πέρασμά τους. Τα θύματά τους δεν ήταν μόνο άποικοι, αλλά και ινδιάνοι που είχαν αποδεχθεί την κυριαρχία των λευκών. Κατά την Τεξανή επανάσταση (1835-1836), όταν το Τέξας επιδίωξε και πέτυχε την ανεξαρτησία του (μετά τη μάχη του Σαν Χασίντο το 1836), οι Κομάντσι δεν έκαναν διακρίσεις.
Πολεμούσαν και τους Τεξανούς και τους Μεξικανούς. Μάλιστα εισχωρούσαν πολλά χιλιόμετρα μέσα στο έδαφος του Μεξικού. Οι επιθέσεις τους εκεί γίνονταν συνήθως κατά την πανσέληνο («Σελήνη των Κομάντσι») και αποτελούσαν τον φόβο και τον τρόμο όσων ζούσαν στις περιοχές δράσης τους, τουλάχιστον ως το 1850.
Το σύνολο των περιοχών δράσης και επιρροής των Κομάντσι ονομαζόταν «Comancheria» (Κομαντσερία), «Γη των Απάτσι» ευρύτερα γνωστή όμως ήταν ως «Αυτοκρατορία των Απάτσι». Η Κομαντσερία βρισκόταν σε εδάφη στρατηγικής σημασίας που επέτρεπαν τον έλεγχο βασικών εμπορικών διαδρομών της Βόρειας Αμερικής.
Οι Κομάντσι κυριαρχούσαν σε περιοχές που εκτείνονταν από το Τέξας και το Νέο Μεξικό, ως το Κολοράντο, την Οκλαχόμα και το Κάνσας. Ιδιαίτερα, ο δρόμος της Σάντα Φε, που συνέδεε το Νέο Μεξικό με το Τέξας και άλλες περιοχές του Νότου, όπως και οι διαδρομές που ακολουθούσαν τα κοπάδια βισόνων στις Μεγάλες Πεδιάδες ήταν στρατηγικής σημασίας και οι Κομάντσι εξασφάλιζαν πρόσβαση σε εκτεταμένες περιοχές κυνηγιού και εμπορίου.
Συχνά επέβαλλαν «φόρους διέλευσης» ή πραγματοποιούσαν επιθέσεις σε καραβάνια και ταξιδιώτες που διέσχιζαν την Κομαντσερία χωρίς άδεια. Λεηλατούσαν τα εμπορεύματα, κατέστρεφαν φορτία και κρατούσαν αιχμαλώτους για ανταλλαγή ή εκβιασμό.
Με τους Ναβάχο, οι σχέσεις τους αρχικά δεν ήταν ιδιαίτερα φιλικές, ούτε όμως και τεταμένες. Όταν τον 19ο αιώνα όμως, οι ινδιάνοι δέχονταν αυξανόμενες πιέσεις από τους αποίκους και τον αμερικανικό στρατό, Κομάντσι και Ναβάχο συμμάχησαν εναντίον των κοινών εχθρών.
Η ανάπτυξη των Η.Π.Α και η επεκτατική πολιτική που ακολούθησαν οδήγησαν τους Κομάντσι σε δυσχερή θέση, λόγω της συνεχούς και αυξανόμενης πίεσης. Οι Κομάντσι λεηλατούσαν οικισμούς και καραβάνια, ενώ ο αμερικανικός στρατός επιχειρούσε να τους περιορίσει με ειδικές επιχειρήσεις. Οι συγκρούσεις ήταν συνεχείς.
Η μάχη του Πόκερ Σίτι (1838) ήταν μία από τις πρώτες συγκρούσεις Κομάντσι και ιππικού των Η.Π.Α. Οι Κομάντσι επιτέθηκαν σε μια αποστολή που κατευθυνόταν προς το Τέξας, προκάλεσαν σοβαρές απώλειες και στη συνέχεια εξαφανίστηκαν.
Η μάχη του Πλαμ Κρικ (1840) ήταν μία από τις γνωστότερες συγκρούσεις των Κομάντσι με τους Τεξανούς. Το 1840, οι Κομάντσι επιτέθηκαν στο Τέξας, που ήταν πλέον ανεξάρτητο (ως το 1845) και προκάλεσαν σοβαρές καταστροφές. Οι Τεξανοί υπό την ηγεσία του Μπεν Μακάλοχ αντεπιτέθηκαν και τους καταδίωξαν σε ινδιάνικες περιοχές. Στη συνέχεια, οι Τεξανοί οργάνωσαν καλύτερα και αποτελεσματικότερα την άμυνά τους, δυσκολεύοντας τη δράση των Κομάντσι.
Κομβική ήταν η μάχη του Αντόμπι Γουόλς, που έγινε το 1864. Ο Συνταγματάρχης Κιτ Κάρσον, ένας θρύλος του φαρ ουέστ στάλθηκε από την κυβέρνηση των Η.Π.Α. με 350 άνδρες, ανιχνευτές της φυλής Γιουτ και 2 κανόνια (ήταν η πρώτη φορά που οι Αμερικανοί χρησιμοποίησαν τακτικό στρατό και Πυροβολικό στα εδάφη των Κομάντσι) στην περιοχή του Αντόμπι Γουόλς. Η επίθεση έγινε σε ινδιάνικο χωριό στην κοιλάδα του ποταμού Κανάντιαν. Απέναντι στον αμερικανικό στρατό βρέθηκαν 800 ινδιάνοι, κυρίως Κομάντσι και Κάιοβα Απάτσι, οι οποίοι αρχικά αιφνιδιάστηκαν, αλλά γρήγορα πέρασαν στην αντεπίθεση. Ο Κιτ Κάρσον αναγκάστηκε να υποχωρήσει, καθώς λόγω της αριθμητικής υπεροχής των ινδιάνων είχε μεγάλες απώλειες. Παρά την υποχώρηση, η μάχη του Αντόμπι Γουόλς έδειξε ότι οι ινδιάνοι ήταν ευάλωτοι και ότι ο αμερικανικός στρατός μπορούσε να διεισδύσει στα εδάφη τους. Ο Κιτ Κάρσον περηφανευόταν ότι έσπασε τον μύθο της ατιμωρησίας των ινδιάνων και αναδείχθηκε σε ηγετική μορφή των πολέμων εναντίον τους.
Η πλέον καθοριστική μάχη του στρατού των Η.Π.Α. με τους Κομάντσι έγινε τον Σεπτέμβριο του 1874 στο Φαράγγι Πάλο Ντούρο. Οι Κομάντσι και οι συμμαχικές τους φυλές ηττήθηκαν και ουσιαστικά αυτό ήταν και το τέλος της ανεξαρτησίας τους.
Ο Συνταγματάρχης Ράναλντ Μακένζι με 600 άνδρες και ινδιάνους ιχνηλάτες επιτέθηκε στους Κομάντσι και άλλες φυλές, που βρίσκονταν σ’ ένα χωριό, στο Φαράγγι του Πάλο Ντούρο, στα βόρεια του Τέξας. Οι ινδιάνοι αιφνιδιάστηκαν. Οι περισσότεροι κατάφεραν να ξεφύγουν. Όμως, οι στρατιώτες κατέστρεψαν τα καταλύματα, τις αποθήκες τροφίμων και εφοδίων και σκότωσαν ή κατάσχεσαν 1.400 άλογα, στερώντας από τους ινδιάνους το βασικό μέσο μετακίνησης και επιβίωσής τους. Ως την άνοιξη του 1875 πολλές φυλές ινδιάνων παραδόθηκαν και μετακινήθηκαν στους καταυλισμούς της Οκλαχόμα. Τον Ιούνιο του 1875, ο Κουάνα Πάρκερ, αρχηγός των Κομάντσι υπέγραψε τη συνθήκη που έδινε τέλος στον πόλεμο. Οι Κομάντσι αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν την περιοχή τους για να διαβιώσουν σε καθορισμένους από το κράτος καταυλισμούς. Κάποιοι λίγοι αρνήθηκαν να υποταχθούν και συνέχισαν για λίγο καιρό ακόμα να μάχονται, μάταια όμως.
Από τα μέσα του 19ου αιώνα οι κυβερνήσεις των Η.Π.Α. έθεσαν ως στόχο να εξαναγκάσουν τους ιθαγενείς να ζουν πλέον σε καταυλισμούς κράτησης. Οι Κομάντσι και οι άλλες φυλές αντιστάθηκαν σθεναρά. Βασική τροφή τους ήταν το κρέας των βισόνων που αφθονούσαν στην περιοχή τους. Έτσι, οι Αμερικανοί φρόντισαν να τους εξοντώσουν. Υπάρχει αναφορά μεταφορικής εταιρείας ότι μεταξύ 1872-1874, στάλθηκαν στα ανατολικά 500.000 δέρματα βισόνων! Πρόκειται για απίστευτο έγκλημα, που έγινε επί προεδρίας του Ulysses S. Grant. Ως το 1900, μερικές εκατοντάδες μόνο βίσονες είχαν απομείνει. Η κρίσιμη δεκαετία ήταν αυτή του 1870. Το 1872, οι Κομάντσι επιτέθηκαν σε ένα μεγάλο καραβάνι, το οποίο συνόδευαν Αμερικανοί του Ιππικού. Κατάφεραν να το εξολοθρεύσουν πριν παρέμβουν οι στρατιώτες. Το 1874-1875 οι Αμερικανοί διεξήγαγαν μια σειρά επιχειρήσεων ενάντια στις φυλές των Μεγάλων Πεδιάδων. Οι Κομάντσι με αρχηγό τον Κουάνα Πάρκερ, οι Κάιοβα Απάτσι, με αρχηγό τον Λόουν Γουλφ, οι Σεγιέν και Αράπαχο αντιστάθηκαν χωρίς αποτέλεσμα.
Στους καταυλισμούς όπου μεταφέρθηκαν οι ινδιάνοι τα πάντα εξαρτώνταν από την κυβερνητική βοήθεια, με τρόφιμα, ρούχα και άλλα αγαθά. Η ζωή στους καταυλισμούς ήταν δραματική. Οι ασθένειες (ευλογιά, φυματίωση, τυφοειδής πυρετός) θέριζαν. Η ιατρική φροντίδα ήταν περιορισμένη ή ανύπαρκτη, με αποτέλεσμα τον αποδεκατισμό των φυλών των ινδιάνων.
Για τις συγκρούσεις «λευκών» και ινδιάνων έχουν γραφτεί πάρα πολλά. Οι ινδιάνοι μάχονταν μεταξύ τους, αλλά δεν έκαναν ολοκληρωτικούς και εξοντωτικούς πολέμους, όπως οι Ευρωπαίοι. Οι ινδιάνοι πολεμούσαν μεταξύ τους κυρίως για λόγους γοήτρου και δύναμης. Δεν απέκλειαν τις άλλες φυλές, από πρόσβαση σε νερό και τροφή, καθώς υπήρχαν εδάφη για όλους. Οι «λευκοί» καταπατούσαν τις συμφωνίες που οι ίδιοι είχαν υπογράψει με τους ινδιάνους. Ινδιάνικες φυλές έχασαν τη γη τους, επειδή τα εδάφη τους δεν ήταν περιφραγμένα. Ήταν λοιπόν φιλοξενούμενοι πλέον στη δική τους γη, χωρίς να μπορούν να την καλλιεργήσουν! Σήμερα περίπου 17.000 άτομα αναγνωρίζονται ως μέλη της φυλής Κομάντσι, ενώ υπάρχουν επιπλέον και 10.000 περίπου που αυτοπροσδιορίζονται ως Κομάντσι. Οι αμερικανικές Αρχές απαγόρευσαν τη χρήση της γλώσσας τους και την άσκηση των θρησκευτικών καθηκόντων τους, διαλύοντας την πολιτισμική τους ταυτότητα.
Τελικά φαίνεται, ότι αν υπάρχουν καλοί και «κακοί» στη διαμάχη «λευκών» και ινδιάνων, «κακοί» δεν είναι μάλλον οι αυτόχθονες ιθαγενείς…
Βασική πηγή μας, ήταν το εξαιρετικό άρθρο «ΚΟΜΑΝΤΣΙ: Η κυρίαρχη δύναμη των Μεγάλων Πεδιάδων», του Δημήτριου Μπόπη, στο περιοδικό «ΣΤΡΑΤΙΩΤΙΚΗ ΙΣΤΟΡΙΑ», τ. 339, ΝΟΕΜΒΡΙΟΣ 2025, ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΓΚΟΒΟΣΤΗ.
Χωρίς να ιδρώσει η Παναχαϊκή, επικράτησε εύκολα 3-0 του Ερμή Μελιγούς στο γήπεδό της και έκανε ένα ακόμα βήμα για την είσοδό της στην εξάδα της βαθμολογίας.
ΠΑΝΑΧΑΪΚ: Τσιρίνης, Πετράτος (85’ Πετράτος), Κατσαΐτης, Κουτσιούδης (72’ Παπαευθυμίου), Καμπεράι, Νιφορόπουλος (85’ Γασπαρινάτος), Σμπόρας, Βερβίτας (72’ Κουραχάνης), Συρμής (59’ Τσεκούρας), Αγουρίδης, Γερολυμάτος.
Ο Παναιγιάλειος ήταν κατώτερος των περιστάσεων και έχασε 3-1 από τον Πύργο εκτός έδρας, μένοντας πίσω στην κούρσα της ανόδου.
ΠΥΡΓΟΣ: Τσεκούρας, Μαρκόπουλος, Μαυρόπουλος, Καρακώστας (63’ Παπαδόπουλος), Φερεκίδης (63’ Σέζαρ), Μακρής, Πατάπης, Κόκκορης (80’ Δασκαλόπουλος), Ντάνι (80’ Χαντί), Μπούζας (87’ Τσίγκρηλας).
ΠΑΝΑΙΓΙΑΛΕΙΟΣ: Περλέσι, Βασιλαντωνόπουλος, Τασουλής, Κολοκοτρώνης, Μαγγίνας (52’ Λαθύρης), Φωκαΐδης, Σταυρόπουλος (62’ Ντούκας), Κυριαζής, Λιάτος (71’ Ορτέντζιος), Μπουρλάκης, Σιάκας.
Η Θύελλα δεν μπόρεσε να κάνει πολλά και μοιραία ηττήθηκε εκτός έδρας από τη Ζάκυνθο με 3-0.
AΠΣ ΖΑΚΥΝΘΟΣ: Μένκα, Σινγκ, Γουσέτης, Κέρι, Κουλούσιας (86’ Νικολίτσας), Γυφτομήτρος (86’ Ξηνταρόπουλος), Νικολακόπουλος, Σίλβα (75’ Σέα), Σμίλτος (81’ Μούστα), Μπαστακός (75’ Σούρμπης), Ντόστι Σεμπ.
ΘΥΕΛΛΑ ΠΑΤΡΩΝ: Κολοβούρης, Ράμα (66’ Δημητρέλος), Θανόπουλος, Τριανταφυλόπουλος, Παραστατίδης (7’ Σκουμής), Σουγλέρης (66’ Σκούρτας), Σκεπετάρης, Μαντάς (66’ Κ. Κουτσαντώνης), Ν. Βλασόπουλος (74’ Καπνιάρης), Μπουρίκας, Πιστικός
Συνοπτικά τα αποτελέσματα στα ματς της 12ης αγωνιστικής:
Παναχαϊκή – Ερμής Μελιγούς 3-0: 2′ Βερβίτας, 40’ 58′ Καμπεράι
Πύργος – Παναιγιάλειος 3-1: 33’ 38’ Μακρής, 83′ Μπούζας – 76′ Μπουρλάκης
Ζάκυνθος – Θύελλα Πατρών 3-0: 19′ 61′ Κέρι, 64′ Ντόστι
Λουτράκι – Πανγυθεατικός 4-0: 7′ αυτογκόλ, 41′ 89′ 91′ Τσέλιος
Πανθουριακός – Πέλοπας Κιάτου 2-0: 8′ Σερπάνος, 90′ πέναλτι Αγγελής
Κόρινθος – ΑΟ Μιλτιάδης 4-2: 41′ Χαρίτος, 58′ Ενσιά, 79′ Καρέλης, 90′ Φάκκης – 71′ Γκίκας, 79′ Ηλιόπουλος
ΒΑΘΜΟΛΟΓΙΑ
| Ζάκυνθος | 12 | 23-6 | 31 |
| ΠΑΣ Πύργος | 12 | 21-4 | 29 |
| Παναιγιάλειος | 12 | 18-9 | 26 |
| Μιλτιάδης | 12 | 20-14 | 20 |
| Παναχαϊκή | 12 | 20-16 | 17 |
| Λουτράκι | 12 | 15-11 | 17 |
| Κόρινθος | 12 | 17-17 | 16 |
| Πανθουριακός | 12 | 14-11 | 14 |
| Θύελλα Π. | 12 | 11-20 | 12 |
| Πέλοπας | 12 | 7-21 | 12 |
| Ερμής Μελ. | 12 | 8-20 | 6 |
| Πανγυθεατικός | 12 | 6-31 | 2 |
Σοβαρό περιστατικό σημειώθηκε σήμερα τα ξημερώματα στις φυλακές Αγίου Στεφάνου. Σύμφωνα με πληροφορίες 30χρονος Ιρακινός κρατούμενος προσποιήθηκε κρίση επιληψίας, προκειμένου να παραπλανήσει τους σωφρονιστικούς υπαλλήλους.
Οταν εκείνοι έσπευσαν στο κελί του για να του προσφέρουν βοήθεια, ο κρατούμενος άρπαξε έναν από αυτούς, έχοντας στην κατοχή του αυτοσχέδιο μαχαίρι.
Ωστόσο οι συνάδελφοί του αντέδρασαν άμεσα, ακινητοποίησαν τον αλλοδαπό και του πήραν το αιχμηρό αντικείμενο χωρίς να σημειωθεί τραυματισμός.
Η Ιωάννα Τούνη αναφέρθηκε στον ισχυρισμό του κατηγορούμενου «ότι δεν γνωρίζει ποιος βιντεοσκοπούσε», ενώ εκείνη υποστηρίζει ότι ο άντρας χαμογελούσε και έκανε γκριμάτσες με το φλας να πέφτει πάνω του κατά τη διάρκεια της πράξης που καταγράφεται στο επίμαχο βίντεο, ενώ εκείνη βρισκόταν σε κατάσταση ανεξήγητης μέθης, όπως λέει.
Παράλληλα, ισχυρίστηκε ότι ο κατηγορούμενος ήξερε πολύ καλά τι έκανε και για ποιον λόγο τραβήχτηκε το βίντεο. Συμπλήρωσε ότι ο κατηγορούμενος δεν έχει ζητήσει καμία συγγνώμη και ότι εκείνη έχει πληγεί σε προσωπικό και ψυχικό επίπεδο. Αντίθετα, προσπαθεί όπως αναφέρει η influencer, να παρουσιαστεί εκείνος ως θύμα της υπόθεσης.
Αναλυτικά όσα αναφέρει η Ιωάννα Τούνη:
«Ακόμα ένα βίντεο, λοιπόν, για ένα συμβάν, το οποίο με πληγώνει πραγματικά βαθιά, μια υπόθεση που κανονικά καθόλου δεν θέλω να αναμοχλεύω αλλά πραγματικά αναγκάζομαι, γιατί νιώθω ότι οι ισχυρισμοί που έχω ακούσει από την άλλη πλευρά, απ’ τους δικηγόρους δηλαδή των ανθρώπων οι οποίοι χωρίς την άδειά μου και παρά τη θέλησή μου και παρά τη γνώση μου με έβγαλαν βίντεο και έπειτα το διένειμαν σε όλη την Ελλάδα. Γνωρίζετε πολύ καλά για ποιο βίντεο μιλάω.
Οι άνθρωποι, λοιπόν, αυτοί έχουν βγει και έχουν κάνει τους εξής πολύ προκλητικούς ισχυρισμούς, τους οποίους πραγματικά δεν μπορώ να αφήσω έτσι και να μην σχολιάσω, καθώς όλο αυτό αφορά τη ζωή μου, τον ψυχισμό μου και την αξιοπρέπειά μου. Η πλευρά του κατηγορούμενου, λοιπόν ισχυρίζεται ότι κατά τη διάρκεια του βίντεο, όταν ο ίδιος γυρνάει το κεφάλι και κοιτάει το φλας που πέφτει πάνω του, από απόσταση πάρα πολύ κοντινή, λιγότερη από 2 μέτρα, κοιτάει το φλας και χαμογελάει, και συνεχίζει την πράξη, και κάνει γκριμάτσες και κάθε είδους χειρονομίες προς τον συνεργό του και κολλητό του, ο οποίος τραβάει εν αγνοία μου το βίντεο, ενώ βρίσκομαι σε κατάσταση ανεξήγητης μέθης και δεν καταλαβαίνω τίποτα, και μάλιστα οι φωτογραφίες οι οποίες έχουν διαρρεύσει από το ίδιο βράδυ, το ίδιο συμβάν, με δείχνουν λιπόθυμη στο αυτοκίνητο του κατηγορούμενου.
Η πλευρά του κατηγορούμενου, λοιπόν, ισχυρίζεται ότι δεν γνωρίζει ποιος τραβάει το βίντεο, ότι είδε απλά ένα φως ο κατηγορούμενος, μάλλον από τον Θεό ερχόμενο, από κάποιον παράλληλο σύμπαν, και γύρισε το πρόσωπό του και χαμογέλασε λέει πάνω στη στιγμή της απόλαυσης της πράξης. Ο τύπος κοιτάει την κάμερα, έχει eye contact με τον συνεργό του και τον άνθρωπο που είναι πίσω από την κάμερα, η απόσταση είναι απόλυτα κοντινή. Κοιτάει ξεκάθαρα, χωρίς καμία αμφιβολία. Πιστεύω ότι ούτε ένα τετράχρονο παιδάκι δεν μπορεί να πιστέψει το συγκεκριμένο ψέμα. Είναι ένας άντρας ο οποίος έχει βρεθεί στη μέση του πουθενά, σε μία μαύρη ερημιά, με φλας, ο κολλητός του τραβάει μπροστά στα μούτρα του βίντεο όλη την πράξη, ο ίδιος κοιτάει την κάμερα, γελάει στην κάμερα, κάνει χειρονομίες στην κάμερα και βγαίνει αυτός ο άνθρωπος μετά από τόσα χρόνια, μιλάμε ότι είμαστε πλέον σχεδόν 9 χρόνια μακριά, από το 2017 που έγινε όλο αυτό το περιστατικό.
Αντί αυτός ο άνθρωπος να ‘ρθει κάποια στιγμή και να ζητήσει απλά μία συγγνώμη για όλες αυτές τις πράξεις του, οι οποίες με στιγμάτισαν, οι οποίες μου στοίχισαν την αξιοπρέπειά μου, τον ψυχισμό μου, οι οποίες είχαν κάθε σκοπό να με διασύρουν στο πανελλήνιο, ο κατηγορούμενος λοιπόν βγαίνει και λέει ότι είδε ένα φως απ’ το υπερπέραν και ότι απλά γύρισε κατά λάθος το κεφάλι του και κοιτούσε την κάμερα. Αφήνω εδώ μία τελεία. Και συνεχίζει λοιπόν ο κατηγορούμενος, θέλοντας να θυματοποιήσει τον εαυτό του, γιατί οι άνθρωποι αυτοί οι δύο, ο κατηγορούμενος και ο δεύτερος κατηγορούμενος, ο συνεργός του που τραβούσε το βίντεο, που είναι και κολλητός φίλος του, ισχυρίζονται φυσικά ότι είναι τα θύματα σε αυτή την υπόθεση.
Και το δεύτερο επιχείρημά τους λοιπόν είναι στο ότι “μα γιατί να δείξουμε το βίντεο αυτό εμείς στο πανελλήνιο αφού φαίνεται το πρόσωπο του δράστη, του κατηγορούμενου στην προκειμένη;”. Εξαρχής λοιπόν η μαγνητοσκόπηση του συγκεκριμένου βίντεο από τον κατηγορούμενο και το συνεργό του, παρά τη θέλησή μου, εν αγνοία μου, είχε ξεκάθαρα ως στόχο τι ακριβώς; Να φανεί φυσικά ότι ο συγκεκριμένος άνθρωπος ήρθε σε ερωτική επαφή μαζί μου, να φανεί ο τρόπος με τον οποίο με ξεφτίλισε ερωτικά.
Όλα αυτά θίγουν, πληγώνουν, μειώνουν, μηδενίζουν με κάθε τρόπο μόνο εμένα, τη γυναίκα, ως θύμα ενώ απεναντίας στον άντρα δίνουν και τα ρέστα, “μπράβο σου για την γκόμενα με την οποία πήγες”. Αυτό ακριβώς φυσικά ήθελε να πετύχει ο κατηγορούμενος, γι’ αυτό ακριβώς το λόγο έβαλε τον κολλητό του να τραβάει βίντεο. Ένα βίντεο που υπήρχε μονάχα σε ένα κινητό, το δικό του και του κολλητού του. Και με κοινή συναίνεση και των δύο, οι οποίοι και οι δύο, ο ένας γνώριζε ότι τραβάει και ο άλλος κοιτάει την κάμερα και γνώριζε ότι βγαίνει βίντεο. Χαμογελάει στο βίντεο, έχει κάθε γνώση, έχει κάθε συναίσθηση, ξέρει απόλυτα καλά το τι ακριβώς κάνει και ξέρει πολύ καλά πού θέλει να χρησιμοποιήσει αυτό το βίντεο και για ποιο λόγο.
Ο άνθρωπος λοιπόν αυτός ήθελε να εξευτελίσει με κάθε δυνατό τρόπο την Ιωάννα Τούνη ως μία φθηνή γκόμενα, τρόπαιο, με την οποία ήρθε σε συνουσία και είναι τόσο μάγκας και χαίρεται τόσο πολύ που κοιτάει την κάμερα, κάνει γκριμάτσες, χαμογελάει στο συνεργό του και συνεχίζει. Και αυτοί λοιπόν οι άνθρωποι σήμερα βγαίνουν και δηλώνουν θύματα αυτής της υπόθεσης και στο τέλος θα φτάσουμε να πρέπει να ζητήσω εγώ αυτή τη συγγνώμη που τόσα χρόνια περιμένω. Γιατί μιας και αυτοί οι άνθρωποι δηλώνουν θύματα, μάλλον εγώ θα είμαι ο θύτης. Δεν ξέρω πώς αλλιώς μπορεί να αιτιολογηθεί όλο αυτό το πράγμα. Τα συμπεράσματα πραγματικά δικά σας.
Εγώ οφείλω να μη σιωπήσω σε όλον αυτόν τον αγώνα που δίνω, ο οποίος αγώνας πραγματικά, το λέω και το ξαναλέω, και με όλο μου το είναι θα το στηρίζω μέχρι τέλους… Ο αγώνας αυτός είναι για κάθε γυναίκα, γιατί στις αισχρολογίες και τα ψέματα που συναντάει κάθε γυναίκα η οποία βρίσκεται στη θέση μου και ακούει τόσο σαθρά επιχειρήματα, τα οποία αν δεν θα μπορέσω να αντικρούσω εγώ, που θεωρητικά έχω έναν δημόσιο λόγο και βγαίνω σήμερα και μιλάω στην κάμερα, που έχω δόξα τω Θεώ πλέον τη δυνατότητα να έχω τους οικονομικούς πόρους και να πάρω έναν καλό δικηγόρο να με εκπροσωπήσει και να μπορέσει να αναδείξει την πραγματικότητα, μία γυναίκα η οποία δεν έχει τίποτα απ’ όλα αυτά, τι θα κάνει;
Και ο οποιοσδήποτε δράστης κάνει κάτι τόσο σοβαρό και αισχρό, κάνει ένα τέτοιο κακούργημα, το οποίο καταστρέφει ζωές, το οποίο οδηγεί γυναίκες μέχρι και στην αυτοκτονία… Βγαίνουν αυτοί οι άνθρωποι και δηλώνουν θύματα. Τα θύματα. Τι πρέπει να κάνουν; Ποια φωνή έχουν; Και ποια δικαιοσύνη δικαιούται μία γυναίκα, η οποία έχει βρεθεί σε όλη αυτή τη θέση, έχει ζήσει όλη αυτή εδώ την κατακραυγή, έχει ζήσει την απόλυτη εξαθλίωση, έχει γίνει δακτυλοδεικτούμενη και μετά από τόσο καιρό, αντί να ακούσει μία συγγνώμη, ακούει ξεκάθαρα τους δράστες να δηλώνουν θύματα. Πραγματικά, χάνω πάσα ιδέα κάθε μέρα. Αλλά δεν θα τα παρατήσω. Και μέχρι τέλους, θα φωνάζω την αλήθεια. Πραγματικά, για εμένα και για όλες τις γυναίκες εκεί έξω που έχουν περάσει κάτι αντίστοιχο. Εύχομαι απλά, έστω και αργά, να αποδοθεί δικαιοσύνη».
Την Παρασκευή 28 Νοεμβρίου, η Ιωάννα Τούνη βρέθηκε στο Δικαστικό Μέγαρο Θεσσαλονίκης για την υπόθεση revenge porn, συνοδευόμενη από τον δικηγόρο της, Μιχάλη Δημητρακόπουλο, και τη φίλη της Στέλλα Πάσσαρη. Η διαδικασία διεκόπη και η νέα ημερομηνία εκδίκασης ορίστηκε για τις 23 Ιανουαρίου του 2026.
53χρονος άνδρας εντοπίστηκε νεκρός από οικείους του στο σπίτι του, στην οδό Ασημάκη Φωτήλα όπως έγραψε το flamis.gr το πρωί.
Ο θάνατός του αποδίδεται σε παθολογικά αίτια.
Ο άνδρας φέρεται να αντιμετώπιζε σοβαρό πρόβλημα υγείας.
Και αυτό γιατί όταν μιλάμε για έργα καταξιωμένων ζωγράφων – γλυπτών, τα οποία σε πολλές περιπτώσεις αποτιμώνται σε μικρές ή και μεγάλες περιουσίες, το ιδιοκτησιακό και τα κληρονομικά δικαιώματα εύκολα μετατρέπονται σε μακροχρόνιο πεδίο μαχών με άδηλο τέλος. Μια τέτοια διαμάχη, που εκτυλίσσεται τα τελευταία χρόνια μακριά από τα φώτα της δημοσιότητας, έρχεται τώρα στο φως και αφορά μια οικογένεια της οποίας ο εκλιπών πατριάρχης Σταύρος Ψυχάρης ήταν για πολλά χρόνια σημείο αναφοράς όχι μόνο στον χώρο του Τύπου και της πολιτικής, αλλά ευρύτερα στην κοινωνία, που παρακολουθεί με ενδιαφέρον τους ισχυρούς του τόπου.
Το επίδικο του ενδοοικογενειακού εμφυλίου, τρία χρόνια μετά τον θάνατο του Σταύρου Ψυχάρη, αφορά τη διεκδίκηση 19 πινάκων γνωστών Ελλήνων και ξένων ζωγράφων του γιου του από τον πρώτο του γάμο Ανδρέα Ψυχάρη από τη δεύτερη σύζυγό του Χριστίνα Τσούτσουρα.
Μια υπόθεση που μέχρι πριν από λίγα χρόνια θα φάνταζε αδιανόητη για τα ελληνικά media, εκτυλίσσεται πλέον στη σκηνή των πολιτικών δικαστηρίων. Ο Ανδρέας Ψυχάρης, πρώην βουλευτής της Ν.Δ. και γιος του εκλιπόντος εκδότη του Δημοσιογραφικού Οργανισμού Λαμπράκη (ΔΟΛ), στρέφεται δικαστικά κατά της χήρας του πατέρα του Χριστίνας Τσούτσουρα. Αντικείμενο της αγωγής του, οι μεγάλης αξίας πίνακες που κατείχε και φιλοξενούσε στο σπίτι του ο μεγαλοεκδότης: πρόκειται για 19 έργα υψηλής καλλιτεχνικής και οικονομικής αξίας πολύ μεγάλων και διάσημων καλλιτεχνών, όπως οι Πικάσο, Ντελακρουά, Νταλί, Μουνκ, Λύτρας κ.ά., τους οποίους, όπως υποστηρίζει στην αγωγή του, απέκτησε αποκλειστικά ο ίδιος και έδωσε για φύλαξη στον πατέρα του κατά τα χρόνια που υπηρετούσε στο εξωτερικό.
Η εικόνα της ανοιχτής σύγκρουσης δείχνει ότι η κατάρρευση του ΔΟΛ το 2017 και ο θάνατος του Σταύρου Ψυχάρη πέντε χρόνια μετά δεν παρέσυραν μόνο το ιστορικό εκδοτικό οικοδόμημα, αλλά και την ενότητα της οικογένειας που το διοικούσε.
Στα απόνερα εκείνης της οικονομικής και ηθικής διάλυσης, αναδύονται σήμερα προσωπικές και περιουσιακές διεκδικήσεις, απομυθοποιώντας οριστικά μια δυναστεία που άλλοτε κυριαρχούσε στη δημόσια ζωή.
Στην αγωγή του ο Ανδρέας Ψυχάρης περιγράφει με λεπτομέρεια τη ζωή του στο εξωτερικό από το 1995 έως το 2003, οπότε υπηρετούσε ως διπλωματικός υπάλληλος σε Λονδίνο, Λευκωσία και Ουάσινγκτον.
Την περίοδο εκείνη, όπως υποστηρίζει στην αγωγή του (τότε που δεν υπήρχε η υποχρέωση υποβολής «πόθεν έσχες», ούτε απαιτούνταν αποδείξεις για την προέλευση των χρημάτων), αγόραζε ως πλειοδότης από τους οίκους Sotheby’s και Christie’s έργα τέχνης που συγκέντρωναν το προσωπικό του ενδιαφέρον. Η αναφορά του σε αυτούς τους διεθνείς οίκους υποδηλώνει επιπλέον τη γνησιότητα των έργων και τα πιστοποιητικά που τα συνοδεύουν κάθε αγορά.
«Λόγω της σταθερής απουσίας μου στο εξωτερικό και της αξίας των έργων που καθιστά αναγκαία την ασφαλή φύλαξή τους, έδωσα προς φύλαξη τα έργα στον πατέρα μου Σταύρο Ψυχάρη, ο οποίος διέμενε με την εναγόμενη σύζυγό του και τις ετεροθαλείς αδελφές μου σε ιδιόκτητη κατοικία/μεζονέτα επί της οδού Λυκαβηττού 30 στο Κολωνάκι, διαθέτοντας τα αναγκαία μέτρα ασφάλειας, αλλά και φρουρά ως εκ της ιδιότητάς του, του εκδότη των ιστορικών εφημερίδων “Βήμα” και “Νέα”», αναφέρει στην αγωγή του ο γιος του Ανδρέας.
Πρόκειται για την πολυτελή κατοικία με την άπλετη θέα προς την Ακρόπολη και τον Λυκαβηττό, για την οποία ένιωθε υπερήφανος ο εκλιπών εκδότης και την επεδείκνυε με καμάρι στα στελέχη του ΔΟΛ και τους πολιτικούς του φίλους όταν τους καλούσε στις γνωστές προεκλογικές δεξιώσεις. Μια κατοικία επίδειξης δύναμης και ισχύος, με τα δεκάδες έργα τέχνης να κοσμούν τους τοίχους της και τον οικοδεσπότη σε ρόλο ξεναγού να μιλά για τους πίνακες, την τεχνοτροπία, την ιστορία τους, αλλά και το γενικότερο έργο καλλιτεχνών όπως ο Πάμπλο Πικάσο, ο Σαλβαντόρ Νταλί, ο Ευγένιος Ντελακρουά, ο Εντβαρντ Μουνκ και ο Νικηφόρος Λύτρας. Εργα που θα ζήλευαν οι μεγαλύτεροι συλλέκτες, αλλά και βαθύπλουτοι Ελληνες, των οποίων η γνησιότητα και η καλλιτεχνική αξία δεν μπορούν να αμφισβητηθούν, καθώς επιστήθιος φίλος του τότε ήταν ο γνωστός συλλέκτης και εκτιμητής έργων Παναγιώτης Κουβουτσάκης, ο οποίος είχε διατελέσει και σύμβουλος Διοίκησης στον ΔΟΛ.
Πάντως, ο γιος του διεκδικεί με τιμολόγια αγοράς στο όνομά του μόνο 19 πίνακες από τους δεκάδες που εμφάνιζε ο πατέρας του.
Απορία όμως στον αναγνώστη της λίστας των έργων προκαλούν οι αναγραφόμενες τιμές αγοράς, καθώς τα έργα αυτών των καλλιτεχνών κοστίζουν εκατοντάδες χιλιάδες ευρώ.
Κατά τους ισχυρισμούς του Ανδρέα Ψυχάρη και βάσει των παραστατικών που έχει στη διάθεσή του, δαπάνησε 346.312,40 λίρες και επιπλέον 8.804,11 ευρώ, φτάνοντας στο συνολικό ποσό των 421.499,18 ευρώ. Ωστόσο, σύμφωνα με εκτιμήσεις ανθρώπων της αγοράς τέχνης, η πραγματική αξία των 19 έργων που περιλαμβάνονται στη συλλογή του εκτιμάται σήμερα σε πολλαπλάσια ποσά. Αρκεί να αναφερθεί ότι στην εικαστική αγορά υπολογίζεται ότι ακόμα και κάποιο μικρό έργο των Πικάσο, Νταλί, Μουνκ, Ντελακρουά εκτιμάται 2 εκατ. ευρώ και άνω.
Οι ίδιοι κύκλοι επισημαίνουν επίσης ότι το χρηματικό ύψος που εμφανίζεται ως αρχικό κόστος απόκτησης δεν αντανακλά με κανέναν τρόπο την εμπορική τους αξία, ειδικά εφόσον πρόκειται για πίνακες που αποδίδονται σε δημιουργούς παγκόσμιου κύρους, οι οποίοι σπάνια εμφανίζονται σήμερα στην αγορά κάτω από εξαψήφιες τιμές. Ωστόσο, αξίζει να δούμε την εξέλιξη αυτού του εμφυλίου μέσα από την κατατεθείσα αγωγή του Ανδρέα Ψυχάρη κατά της χήρας του πατρός του, Χριστίνας Τσούτσουρα.
«Το φθινόπωρο του 2017 απέκτησα για πρώτη φορά ιδιόκτητη κατοικία επί της οδού Λυκαβηττού 34 και έκτοτε διαμένω εκεί οικογενειακώς. Ζήτησα τα έργα μου από τον πατέρα μου, ο οποίος ασφαλώς μου είπε να τα παραλάβω όποτε επιθυμώ. Η εναγόμενη, πληροφορηθείσα την επικείμενη παραλαβή των έργων μου και εκμεταλλευόμενη την κακή σωματική και ψυχολογική κατάσταση του πατέρα μου και συζύγου της, μου διεμήνυσε ότι οι πίνακες είναι δικοί της, αρνούμενη έκτοτε οιαδήποτε επαφή και επικοινωνία μαζί μου».
«Σταθμίζοντας την υγεία του πατέρα μου», συνεχίζει ο Ανδρέας Ψυχάρης στην αγωγή του, «και την αφόρητη στενοχώρια που θα του προκαλούσε η έριδα με την εναγόμενη, δεν έσπευσα να παραλάβω τους πίνακες και απέφυγα δικανικές ενέργειες που κατ’ ανάγκη εμπλέκουν επιδόσεις, επιμελητές κ.λπ. Αλλωστε η υγεία του πατέρα μου έβαινε επιδεινούμενη καθώς έπασχε από Πάρκινσον, ενώ απώλεσε σταδιακά από το 2018 έως λίαν προσφάτως άπασα την κινητή και ακίνητη περιουσία του (πλην των έργων μου ασφαλώς, καθώς δεν του ανήκαν) προς εξόφληση δανειακών υποχρεώσεων που είχε εγγυηθεί ατομικώς».
Στη συνέχεια αναφέρεται στη μετακόμιση του πατέρα του στο Πόρτο Ράφτη μετά την έξωση από την κατοικία του στο Κολωνάκι, η οποία πωλήθηκε από τη δανείστρια τράπεζα Alpha Bank χωρίς πλειστηριασμό. Την περίοδο εκείνη και μέχρι τον θάνατο του μεγαλοεκδότη (2/8/2022) ο ενάγων υποστηρίζει ότι δεν είχε καμία επαφή με τον πατέρα του, καθώς φρουρούνταν από την εναγόμενη και δεν επικοινωνούσε μαζί του.
Στις 20/7/2020 μέσω πληρεξούσιου δικηγόρου γίνεται μια ύστατη προσπάθεια ειρηνικής επίλυσης της διαφοράς και αποστέλλεται επιστολή στον δικηγόρο της Χριστίνας Τσούτσουρα, η οποία, μεταξύ άλλων, αναφέρει: «Ο Ανδρέας μού έθεσε υπόψη τον κατάλογο έργων που έχει αγοράσει προ 20ετίας σε δημοπρασίες του οίκου Sotheby’s και είχε παραδώσει προς φύλαξη στον πατέρα του. Αντιλαμβάνομαι ότι λόγω της κατάστασης της υγείας του πατέρα του η σύζυγός του Χριστίνα αρνείται την παράδοσή τους στον Ανδρέα, πράγμα που έχει προκαλέσει σοβαρές τριβές μεταξύ τους ήδη από το 2017. Η άρνηση της Χριστίνας είναι ακατανόητη ενόσω ακόμα και οι επιμελείς πιστωτές του πατέρα του έχουν αναγνωρίσει τη συλλογή ως ιδιοκτησία του Ανδρέα. Προς αποφυγή και μόνο των σχετικών δικαστικών ενεργειών, ο Ανδρέας θα ήταν πρόθυμος να δωρίσει συμβολαιογραφικώς ορισμένα έργα εκ της συλλογής του στις ετεροθαλείς αδελφές του, κατά την απόλυτη κρίση του».
Ωστόσο, και αυτή η προσπάθεια έπεσε στο κενό καθώς μέχρι σήμερα, σύμφωνα με πληροφορίες, η Χριστίνα Τσούτσουρα υποστηρίζει ότι τα συγκεκριμένα έργα αγοράστηκαν με χρήματα που δαπάνησε ο εκλιπών σύζυγός της, και ως εκ τούτου της ανήκουν. Η θέση αυτή αποτελεί και τον πυρήνα της διαφωνίας, καθώς στην αγωγή του ο Ανδρέας Ψυχάρης επιμένει ότι τα έργα αποκτήθηκαν αποκλειστικά με δικά του κεφάλαια κατά την περίοδο που εργαζόταν στο εξωτερικό και ουδέποτε μεταβίβασε τα δικαιώματα ή την κατοχή τους.
Αν κάποιος αναζητήσει την αιτία της έντασης, θα τη βρει μέσα στις ίδιες τις επιλογές του Ανδρέα Ψυχάρη. Η συλλογή δεν αποτελείται από διακοσμητικά έργα, αλλά από ονόματα που φιγουράρουν σε διεθνείς δημοπρασίες και μουσεία. Σύμφωνα με τα παραστατικά της αγωγής, η αρχή έγινε με το έργο υψηλής τεχνικής και ιστορικής σημασίας, υδατογραφία «Ακρόπολη» από τον Αγγελο Γιαλλινά, αξίας 8.804 ευρώ. Ακολούθησαν δύο έργα του Old Master School, το ένα αποδιδόμενο στον Αλεξάντερ Κέιρινξ, αγορασμένο στις δημοπρασίες του 1997 με τίμημα 8.804 ευρώ, και το δεύτερο, της αυστριακής σχολής, σε αξία 4.890 ευρώ. Η συλλογή εμπλουτίστηκε με τον εντυπωσιακό πίνακα λάδι «Σκηνή Εκκλησίας» του Χοσέ Γαλιέγος ι Αρνόσα του 19ου αιώνα, που απέκτησε με 23.293 ευρώ, και το «Shop assistant» του Νικηφόρου Λύτρα, έργο χαρακτηριστικό της ελληνικής ηθογραφικής σχολής.
Ακολουθεί ο πίνακας «Visite inattendue» του Απόστολου Γεραλή με τίμημα 13.870 ευρώ και στη συνέχεια ένα από τα πιο ιδιαίτερα έργα της συλλογής: το λάδι του Ρίχαρντ Μίλερ, αγορασμένο προς 27.033 ευρώ, με τη δραματικότητα και την οξυδερκή λεπτομέρεια που χαρακτήριζε τον Γερμανό ζωγράφο.
Στη λίστα με τα διεκδικούμενα έργα αναγράφεται το «In the church» του Ελληνοαιγυπτιώτη ζωγράφου Θεόδωρου Ράλλη, που αποκτήθηκε αντί 41.924 ευρώ. Ακολουθεί το έργο «Καραβάνι» του Ιβάν Αϊβαζόφσκι, ενός από τους κορυφαίους θαλασσογράφους της παγκόσμιας τέχνης, με τίμημα 37.033 ευρώ. Από τις δημοπρασίες του 2000 προέρχονται δύο πίνακες του Εντβαρντ Μουνκ («The ship» και «The man from the sea»), αποκτημένοι προς 8.890 ευρώ και 5.327 ευρώ, αντίστοιχα. Εργα με έντονη ψυχογραφική διάσταση, που συνδέονται με την πιο ώριμη φάση του κορυφαίου Νορβηγού δημιουργού, στην οποία εντάσσεται και το εμβληματικό με την παγκόσμια απήχηση και αναγνώριση έργο, «Κραυγή».
Ξεχωριστό κεφάλαιο αποτελούν τα τρία έργα του Ευγένιου Ντελακρουά: «La Justice», «La guerre» και «Portrait de garçonnet». Ο Ανδρέας Ψυχάρης, σύμφωνα με τους ισχυρισμούς του, τα απέκτησε όλα στην ίδια δημοπρασία του 2000, τα δύο πρώτα προς 19.563 ευρώ το καθένα και το τρίτο προς 10.525 ευρώ.
Στην τελική φάση της δημιουργίας της συλλογής, το 2001-2002, συναντάμε τον Πολ Σινιάκ («Voiliers à quai», περίπου 28.000 ευρώ), τον Πάμπλο Πικάσο («Portrait of Shakespeare», 16.070 ευρώ), τον Γκέοργκ Κόλμπε («Ariadne») και, τέλος, τον Σαλβαδόρ Νταλί με τη «Statue équestre sur socle», αγορασμένη προς 42.623 ευρώ. Η υπόθεση που ήδη σκιαγραφεί μια πρωτοφανή οικογενειακή ρήξη αποκτά ακόμη πιο εντυπωσιακές διαστάσεις καθώς αποκαλύπτεται μέσα από τις σελίδες της αγωγής του Ανδρέα Ψυχάρη. Με λεπτομέρειες που μέχρι σήμερα δεν είχαν δει το φως της δημοσιότητας, η διαμάχη γύρω από τους 19 πίνακες ζωγραφικής αποκτά ένα βαρύ συναισθηματικό και ηθικό αποτύπωμα.
Η αγωγή υπογραμμίζει πως στο ίδιο σπίτι βρίσκονταν και άλλα έργα που είχε αγοράσει ο πατέρας του μέσω δημοπρασιών κατά τη δεκαετία 1990-2000, όλα με πιστοποιητικά αυθεντικότητας. Ο Ανδρέας Ψυχάρης επιλέγει για την ώρα να διεκδικήσει μόνο τα 19 έργα της δικής του κυριότητας, επιφυλασσόμενος όμως να επανέλθει στο μέλλον για τα υπόλοιπα.
Στις 19 Δεκεμβρίου του 2024 απέστειλε νέα εξώδικη πρόσκληση στη χήρα Ψυχάρη. Και πάλι, σύμφωνα με όσα καταγράφονται, δεν έλαβε καμία απάντηση. Μετά από σιωπή ετών, εντάσεις και άκαρπες προσπάθειες εξώδικης επικοινωνίας, ο ενάγων απευθύνεται πλέον στη Δικαιοσύνη ζητώντας την αναγνώριση της αποκλειστικής κυριότητάς του επί των 19 έργων τέχνης και την άμεση επιστροφή τους.
Σύμφωνα με το κείμενο της αγωγής, ο Ανδρέας Ψυχάρης ισχυρίζεται ότι η σύζυγος του πατέρα του Χριστίνα Τσούτσουρα «νέμεται και κατέχει παρανόμως» τα έργα, αρνούμενη να τα αποδώσει παρά τις επανειλημμένες κλήσεις προς τούτο. Ο ενάγων καλεί το δικαστήριο να αναγνωρίσει ότι τα έργα αποτελούν αποκλειστικά δική του ιδιοκτησία και ότι η εναγόμενη οφείλει να τα επιστρέψει.
Σε περίπτωση αδυναμίας φυσικής επιστροφής των πινάκων, κάτι που υπονοείται ως πιθανό, ζητά να επιδικαστεί αποζημίωση ίση με τη συνολική αξία αγοράς: 421.499,18 ευρώ, ποσό που προκύπτει από τις 346.312,40 λίρες που κατέβαλε σε δημοπρασίες μεταξύ 1997-2002, καθώς και τα 3 εκατ. δραχμές της ίδιας περιόδου, όλα μετατρεπόμενα στο σημερινό αντίτιμο. Στο σημείο αυτό να αναφερθεί ότι, σύμφωνα με πληροφορίες, ο ενάγων εσχάτως πληροφορήθηκε ότι κάποια από τα έργα που διεκδικεί ενδέχεται να έχουν ήδη πωληθεί από την εναγόμενη Χριστίνα Τσούτσουρα.
Ενα ακόμα ενδιαφέρον στοιχείο της αγωγής είναι ότι ο Ανδρέας Ψυχάρης ενεργοποιεί επικουρικά και τη διάταξη περί «αδικαιολόγητου πλουτισμού». Με απλά λόγια, ακόμη κι αν το δικαστήριο δεν εισέλθει στην ουσία της κυριότητας, ακόμη κι αν προκύψει ότι για οποιονδήποτε λόγο τα έργα δεν είναι δυνατόν να αποδοθούν, η εναγόμενη, σύμφωνα με το επιχείρημα της αγωγής, δεν μπορεί να παραμένει κάτοχός τους, ούτε να ωφελείται από την αξία τους.
Πρόκειται για ένα από τα ισχυρότερα νομικά στηρίγματα αυτού του τύπου υποθέσεων: όταν κάποιος έχει στα χέρια του περιουσιακά στοιχεία που δεν του ανήκουν, υποχρεούται να τα επιστρέψει ή να αποδώσει την αξία τους. Ετσι, η υπόθεση κλείνει τουλάχιστον σε επίπεδο αγωγής, εκεί όπου αναπόφευκτα θα κατέληγε, τις αίθουσες των δικαστηρίων. Από τη μια, ένας γιος που δηλώνει ότι για χρόνια απέφυγε τη σύγκρουση για να προστατεύσει τον πατέρα του. Από την άλλη, η χήρα του εκδότη του ΔΟΛ, η οποία, σύμφωνα με τις καταγγελίες, παραμένει αμετακίνητη.
Η δικηγόρος του Ανδρέα Ψυχάρη Μαριζάννα Κίκιρη δήλωσε στο «ΘΕΜΑ» ότι ο εντολέας της, αφού ζήτησε με εξώδικη ανακοίνωση την παράδοση των έργων τέχνης που αποδεδειγμένα του ανήκουν και δεν έλαβε καμία απάντηση από την αντίδικο, αναγκάστηκε να προσφύγει στη Δικαιοσύνη. Στόχος του είναι να του αποδοθούν οι πίνακες ζωγραφικής που αποτελούν ιδιοκτησία του.
Στη σύλληψη ενός ιδιοκτήτη καταστήματος υγειονομικού ενδιαφέροντος στην οδό Ηφαίστου, στην Πάτρα, προχώρησαν χθες το βράδυ οι αστυνομικές αρχές. Μέσα το κατάστημα εντοπίστηκε 15χρονος να κάνει χρήση ναργιλέ, τον οποίο παρείχε η επιχείρηση. Παράλληλα, από τους αστυνομικούς βεβαιώθηκε παράβαση για ηχορύπανση.
Ο Ντόναλντ Τραμπ Τζούνιορ, αν και δεν κατέχει επίσημο ρόλο στην κυβέρνηση του πατέρα του, παραμένει κεντρική φιγούρα του κινήματος MAGA (Make America Great Again) και τα σχόλιά του αντικατοπτρίζουν την αντίθεση κάποιων μελών της ομάδας Τραμπ προς την ουκρανική κυβέρνηση.
Ο Τραμπ Τζούνιορ επιτέθηκε στην πολιτική της Ουκρανίας, δηλώνοντας ότι οι «διεφθαρμένοι» πλούσιοι Ουκρανοί εγκατέλειψαν τη χώρα και άφησαν την «αγροτική τάξη» να πολεμήσει. Παράλληλα, κατηγόρησε τον πρόεδρο της Ουκρανίας, Βολοντίμιρ Ζελένσκι, ότι συνεχίζει τον πόλεμο για να αποφύγει την ήττα στις επόμενες εκλογές, υποστηρίζοντας ότι η διαρκής αναγνώρισή του από την αριστερά τον καθιστά σχεδόν «θεότητα», ενώ η χώρα του είναι «πολύ πιο διεφθαρμένη από τη Ρωσία».
Παράλληλα, σύμφωνα με τον Guardian, επέκρινε την επικεφαλής της εξωτερικής πολιτικής της ΕΕ, Κάγια Κάλλας, για τις κυρώσεις κατά της Ρωσίας, οι οποίες, κατά την άποψή του, αύξησαν την τιμή του πετρελαίου και επέτρεψαν στη Ρωσία να χρηματοδοτεί τον πόλεμο. «Η ευρωπαϊκή στρατηγική είναι ότι περιμένουμε τη Ρωσία να χρεοκοπήσει – αυτό δεν είναι σχέδιο» δήλωσε.
Αναφερόμενος στην προεκλογική εκστρατεία του 2022, ο Τραμπ Τζούνιορ υποστήριξε ότι μόνο τρία άτομα θεώρησαν τον πόλεμο στην Ουκρανία ως κύριο ζήτημα. Επέμεινε ότι η εισροή ναρκωτικών από τη Βενεζουέλα αποτελεί «πιο άμεσο και επικίνδυνο πρόβλημα» για τις ΗΠΑ απ’ ό,τι ο πόλεμος στην Ουκρανία ή τη Ρωσία.
Επίσης, ισχυρίστηκε ότι φέτος το καλοκαίρι στο Μονακό παρατήρησε ότι το 50% των υπερπολυτελών αυτοκινήτων, όπως Bugatti και Ferrari, είχαν αριθμούς κυκλοφορίας από την Ουκρανία. «Πιστεύετε ότι αυτά τα αυτοκίνητα τα κέρδισαν στην Ουκρανία;» αναρωτήθηκε.
Όταν ρωτήθηκε αν ήταν πιθανό ο πατέρας του – ο οποίος έθεσε υποψηφιότητα στις εκλογές ισχυριζόμενος ότι θα μπορούσε να φέρει την ειρήνη στην Ουκρανία – να αποχωρήσει απλά, ο Τραμπ Τζούνιορ είπε ότι ίσως το έκανε, προσθέτοντας ότι ο πατέρας του είναι ένας από τους πιο απρόβλεπτους ανθρώπους στην πολιτική. Υπογράμμισε ότι οι ΗΠΑ δεν θα ήταν πλέον «ο ηλίθιος με το βιβλιάριο επιταγών» αναφερόμενος στην οικονομική βοήθεια προς την Ουκρανία.
Εκτακτη είδηση. Εκλεισε στις 18.40 η νέα εθνική οδός Πατρών Πύργου κοντά στην Κ. Αχαϊα. Αγρότες κατέλαβαν το οδόστρωμα. Ηδη γίνεται εκτροπή οχημάτων και στα δύο ρεύματα. Ισχυρή δύναμη της ΕΛ.ΑΣ. στο σημείο.
Η Ένωση Αστυνομικών Υπαλλήλων Αχαΐας εκφράζει τις θερμές της ευχαριστίες προς
την εταιρεία «Ασφάλειες Γεωργίου Α.Ε.» με έδρα την Πάτρα, για την ευγενική της χορηγία.
Αναγνωρίζοντας το δύσκολο και απαιτητικό έργο των συναδέλφων που υπηρετούν
στις Υπηρεσίες Τροχαίας, ιδιαίτερα κατά την εκτέλεση υπηρεσίας σε αντίξοες κλιματολογικές
συνθήκες, η εταιρεία προσέφερε, κατόπιν ενεργειών του Προεδρείου της Ένωσής μας,
δεκατρείς (13) επενδυτές ψύχους, συνολικής αξίας 1.000 ευρώ. Ο εξοπλισμός παραδόθηκε
στα Τμήματα Τροχαίας Πατρών και Τροχαίας Αυτοκινητοδρόμων Π.Α.Θ.Ε. Αχαΐας, με
στόχο την προστασία και τη διευκόλυνση των αστυνομικών.
Η Ένωσή μας, εκτιμώντας αυτή την αξιέπαινη πρωτοβουλία και ιδιαιτέρως την
ευαισθησία του Προέδρου και Διευθύνοντος Συμβούλου της εταιρείας, κ. ΓΕΩΡΓΙΟΥ
Δημητρίου, απένειμε, ως ελάχιστη ένδειξη αναγνώρισης, μία αναμνηστική πλακέτα. Η
παράδοση πραγματοποιήθηκε στα γραφεία της εταιρείας, από τον Προέδρο και τον Α΄
Αντιπρόεδρο της Ένωσης .
Η Ένωση μας παραμένει προσηλωμένη στο στόχο της, να βρίσκεται καθημερινά
δίπλα στον συνάδελφο, να βελτιώνει το εργασιακό του περιβάλλον και να
διαφυλάσσει τα δικαιώματά του.
