Στην αποκάλυψη πως έπασχε από κορονοϊό πριν δύο εβδομάδες προχώρησε ο δημοσιογράφος, Κώστας Βαξεβάνης, με μια μακροσκελή ανάρτηση στα social media.

Ο δημοσιογράφος και εκδότης της εφημερίδας Documento αναφέρθηκε ατην αγωνία που πέρασε και στους φόβους του, ενώ κατήγγειλε αδυναμίες στο σύστημα και στην ενημέρωση των ασθενών.

“Ο δικός μου κορονοϊός” τιτλοφορείται η ανάρτησή του, φτάνοντας στο συμπέρασμα πως “η κυβέρνηση έχει κάνει εγκλήματα στη διαχείριση της πανδημίας”.

“Ο ΕΟΔΥ δίνει απλώς σαν τηλεφωνητής τυπικές και ξεπερασμένες πλέον οδηγίες, λειτουργώντας σαν το παλιό αμαρτωλό ΚΕΕΛΠΝΟ με μοναδικό ενδιαφέρον τις συμβάσεις για τις οποίες θα διαβάσετε σήμερα στο Documento”, αναφέρει ο ίδιος και συνεχίζει, επισημαίνοντας-μεταξύ άλλων- πως “ανακοινώνονται νούμερα, μαγειρεύονται νούμερα, επιλέγονται νούμερα για να υπάρξει ένα πολιτικό και επικοινωνιακό αφήγημα. Το σύστημα προστασίας το οποίο έχουν δομήσει, στην πραγματικότητα είναι ένα σαθρό πράγμα που απλώς βρίσκεται εκεί για να ανακοινώνει την καταστροφή”.

“Κονδύλια εκατομμυρίων ευρώ δίνονται για να διαφημίσει ο Πέτσας τα μέτρα προστασίας τα οποία δεν είναι τίποτα άλλο από επιταγές για να πάρουν κάποιοι λεφτά. Το έγκλημα αυτής της κυβέρνησης, δεν μετριέται μόνο με τους θανάτους. Μετριέται και με την καταδίκη να οδεύουν εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι χωρίς ουσιαστικές οδηγίες και βοήθεια, πολλές φορές με μοιραία κατάληξη τον θάνατο. Ανθρωποι που είναι αβοήθητοι στο σπίτι να μετράνε με ένα θερμόμετρο τον πυρετό και με το μυαλό τους στις κακές σκέψεις” αναφέρει.

Η ανάρτηση του Κώστα Βαξεβάνη
“Και ξαφνικά γίνεσαι κομμάτι της μαύρης στατιστικής. Κάπου εκεί ανάμεσα στα άψυχα νούμερα, είναι κρυμμένο το όνομά σου αναζητώντας στήλη στο εξελάκι. Πού θα καταλήξεις τελικώς; Στα απλά κρούσματα; Στους νοσηλευόμενους; Ή θα ρίξεις ζαριά με τον θάνατο σε ένα κρεβάτι ΜΕΘ; Διαγνώστηκα με κορονοϊό πριν από δύο εβδομάδες. Οπως και άλλοι φαντάζομαι, αναρωτήθηκα το αυτονόητο: και τώρα τι κάνουμε; Ποια περιπέτεια ξεκινάει; Τι μορφή έχει το τέρας; Φανταζόμουν τον εαυτό μου σε ένα κρεβάτι ΜΕΘ (όχι, δεν είναι εικόνες δανεισμένες από ταινίες, ξέρω καλά και την εικόνα και την ανατριχίλα της) με μια απροσδιόριστη αγωνία. Θα καταλαβαίνω; Θα αισθάνομαι; Θα πονάω; Θα επιβιώσω;

Αυτό που ζούσα ήταν συμπτώματα μιας γρίπης, με δέκατα, πόνους στο σώμα και εξάντληση. Δεν ήξερα όμως αν αυτό είναι ο δρόμος για κάτι άλλο ή η ίδια η αρρώστια. Ανησυχούσα πως κάπου γύρω μου υπήρχε ένα όριο που ήμουν έτοιμος να το περάσω. Θα συνέβαινε;

Πίστευα μέσα μου αυτό που έλεγε η γυναίκα μου και έστελναν οι φίλοι με μήνυμα “μα καλά ξέρει πού πήγε και έμπλεξε ο κορονοϊός;”. Την ώρα που γέλαγα όμως με όλα αυτά, μέσα μου αναπτυσσόταν ο αρχέγονος φόβος του θηλαστικού που είναι αδύναμο πάνω στη γη έχοντας γύρω του δυνάμεις ισχυρότερες από αυτό που μόλις ανακαλύπτει.

Ο χαρακτήρας μου, ή μάλλον οι παραδοχές μου, πως όλα είναι καλά, δεν με άφηναν ούτε να εκφραστώ, ούτε να υποχωρήσω. Ξέρω όμως ότι στην πραγματικότητα ήμουν ένα ανθρωπάκι που προδοκούσε να του συμβεί το καλύτερο σενάριο και που το θάρρος του όλο ήταν ακριβώς ο φόβος που δεν τον άφηνε να κάνει άσχημες σκέψεις.

Η μάχη όλη, ήταν η μάχη της κάθε στιγμής αλλά απέναντι ο μεγάλος εχθρός δεν ήταν ο ιός, ήταν η αβεβαιότητα. Δεν είχα καμία ένδειξη πως ανήκω στην κατηγορία εκείνη που “καταλήγει” στα δελτία ειδήσεων, αλλά ο μεταφυσικός φόβος είναι πιο ισχυρός από τον ορθολογισμό. Δεν είναι τυχαίο που χιλιάδες χρόνια ο άνθρωπος κατασκευάζει θεούς στους οποίους εμπιστεύεται την φθαρτή του φύση.

Οπως πλέον είναι εμφανές, όλα έχουν πάει καλά. Τόσο καλά, που σχεδόν δεν έλειψα από τη δουλειά. Δεν θα εμπνεύσω επικήδειους άμεσα, δεν θα λείψω σε κανέναν, αντιθέτως θα συνεχίσω να είμαι εφιάλτης για πολλούς.

Η περιπέτεια αυτή, με έκανε να δω αυτό που ονομάζουμε πανδημία από άλλη σκοπιά.

Οταν μιλάμε για την πανδημία, συνήθως μιλάμε για όσα συμβαίνουν με φόντο το θάνατο και τις εντατικές. Ο κορονοϊός όμως ακουμπάει δεκάδες χιλιάδες ανθρώπους που στην πραγματικότητα είναι απροστάτευτοι και χωρίς βοήθεια. Υποφέρουν σε ένα κρεβάτι περιμένοντας έως και το μοιραίο. Με τους περισσότερους συνέβη ό,τι και με μένα. Επειδή είχαν κάποια συμπτώματα, έκαναν το τεστ. Το νοσοκομείο ή το διαγνωστικό κέντρο, τους είπε πως πρέπει να περιμένουν στο σπίτι μέχρι να επιδεινωθεί η κατάσταση, η οποία πιθανόν να τους οδηγήσει σε κάποιο νοσοκομείο, παρακολουθώντας τον πυρετό.

Αν δεν έχεις κάποιο γιατρό και μάλιστα με σχετική εμπειρία για να σου πει μερικά πράγματα, είσαι ένας μελλοθάνατος σε διαρκή αγωνία. Ετσι τουλάχιστον αισθάνεσαι.

Αυτή τη στιγμή, δεν υπάρχει κανένα πρωτόκολλο του ΕΟΔΥ που να αφορά στους ανθρώπους που έχουν covid και μένουν στο σπίτι. Τους λένε μόνο να μετράνε τον πυρετό. Είναι γνωστό όμως πως όταν κάποιος φτάσει στο νοσοκομείο είναι πλέον αργά. Γιατί δεν την πατάει από τον πυρετό, αλλά από τον κορεσμό οξυγόνου. Αυτό δηλαδή που πρέπει να παρακολουθεί κάποιος είναι το οξυγόνο του με εκείνο το μηχανηματάκι στο δάχτυλο (οξύμετρο). Χαμηλός κορεσμός σημαίνει πως πρέπει να πάει στο νοσοκομείο πριν καταρρεύσει. Είναι κάτι που δεν το λέει ο ΕΟΔΥ και οι οδηγίες του.

Δεκάδες χιλιάδες άνθρωποι ζουν το δράμα της προσπάθειας αντιμετώπισης του ιού χωρίς πληροφόρηση. Επίσης κανένας δεν λέει πως είναι καλό να πάρεις προληπτικά αντιβιοτικό για να μην υπάρξει κάποια μικροβιακή μόλυνση στη φλεγμονή και ένα συγκεκριμένο φτηνό αντιφλεγμονώδες που φαίνεται να επιδρά ευεργετικά στη φλεγμονή.

Ο ΕΟΔΥ δίνει απλώς σαν τηλεφωνητής τυπικές και ξεπερασμένες πλέον οδηγίες, λειτουργώντας σαν το παλιό αμαρτωλό ΚΕΕΛΠΝΟ με μοναδικό ενδιαφέρον τις συμβάσεις για τις οποίες θα διαβάσετε σήμερα στο Documento.

Προσπάθησα κι εγώ ως ασθενής να επικοινωνήσω με τον ΕΟΔΥ. Το τηλέφωνο επικοινωνίας δεν απάντησε ποτέ. Παρότι το τεστ μου ήταν θετικό, κανένας δεν μου είπε τι πρέπει να προσέχω εγώ και οι οικείοι μου και φυσικά δεν έγινε καμιά προσπάθεια ιχνηλάτησης του δικού μου κρούσματος. Ολο αυτό το διάστημα, δεν χτύπησε κανένα τηλέφωνο για να μου δοθούν οδηγίες ή να δώσω εγώ στοιχεία.

Μπορούσα μάλιστα να κυκλοφορώ έξω αν ήθελα. Μερικές μέρες μετά το θετικό τεστ, από περιέργεια, έστειλα στο 13033 μήνυμα πως θέλω να βγω έξω και κανένας δεν μου έστειλε απάντηση ότι απαγορεύεται επειδή είμαι βεβαιωμένο κρούσμα. Τι ρόλο λοιπόν έχει η συναίνεσή μου μετά το τεστ, να δοθούν τα στοιχεία μου στο Εθνικό Κέντρο Καταγραφής, αν όχι για να προστατευτεί ο πληθυσμός και εγώ; Δηλαδή στον δρόμο η αστυνομία θα μπορούσε να μου κόψει πρόστιμο αν κυκλοφορούσα χωρίς να στείλω μήνυμα στο 13033, αλλά όχι γιατί κυκλοφορούσα με κορονοϊό. Ο απόλυτος παραλογισμός.

Από το πρώτο κύμα της πανδημίας, παίζεται ένα θεατρικό έργο με πρωταγωνιστές τα μέλη της κυβέρνησης και κομπάρσους τα μέλη της επιστημονικής επιτροπής.

Ανακοινώνονται νούμερα, μαγειρεύονται νούμερα, επιλέγονται νούμερα για να υπάρξει ένα πολιτικό και επικοινωνιακό αφήγημα. Το σύστημα προστασίας το οποίο έχουν δομήσει, στην πραγματικότητα είναι ένα σαθρό πράγμα που απλώς βρίσκεται εκεί για να ανακοινώνει την καταστροφή. Κονδύλια εκατομμυρίων ευρώ δίνονται για να διαφημίσει ο Πέτσας τα μέτρα προστασίας τα οποία δεν είναι τίποτα άλλο από επιταγές για να πάρουν κάποιοι λεφτά.

Το έγκλημα αυτής της κυβέρνησης, δεν μετριέται μόνο με τους θανάτους. Μετριέται και με την καταδίκη να οδεύουν εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι χωρίς ουσιαστικές οδηγίες και βοήθεια, πολλές φορές με μοιραία κατάληξη τον θάνατο. Ανθρωποι που είναι αβοήθητοι στο σπίτι να μετράνε με ένα θερμόμετρο τον πυρετό και με το μυαλό τους στις κακές σκέψεις.

ΥΓ. Αισθάνομαι την ανάγκη να πω ευχαριστώ στην οικογένειά μου για τη στήριξη αλλά και τους φίλους και γιατρούς μου, Δημήτρη Τσιαχρή και Αντώνη Σιδερή. Με βοήθησαν να μην πορεύομαι στο σκοτάδι της αβεβαιότητας και των άσχημων σκέψεων”.