Του Γιώργου Καρβουνιάρη
Το τελευταίο χρονικό διάστημα, γίνεται όλο και πιο εμφανές ότι η πολιτική και κοινωνική ζωή της χώρας διέπεται από δύο εντελώς διαφορετικά πολιτικά αφηγήματα.
Στη μια όχθη είναι οι πολιτικές δυνάμεις που εκπροσωπούν την «σχολή» των αντιπαραθέσεων και των πολώσεων, της παροχολογίας χωρίς παροχές, της ιδεολογίας χωρίς ιδέες, του σχεδιασμού χωρίς σχέδια. Κυβέρνηση και αντιπολίτευση τα τελευταία χρόνια της εναλλαγής τους στην εξουσία ξιφουλκούν πλέον απροκάλυπτα όχι για το θετικό, αλλά για το αρνητικό πρόσημο. Όχι για το ποιος το έκανε καλύτερα, αλλά για το ποιος το έκανε χειρότερα.
Η διαδοχική διαχειριστική αποτυχία Ν.Δ. και ΣΥΡΙΖΑ εξαιτίας της οποίας μετράμε θύματα κυριολεκτικά και μεταφορικά, τείνει να γίνει επιδημικό φαινόμενο. Παράλληλα είναι πλέον προφανές ότι κυβέρνηση αδυνατεί να πείσει ότι δεν επιδιώκει πραγματικά να ενισχύσει τη μεσαία τάξη αλλά μια πολύ μικρή οικονομική ελίτ, ενώ ο ΣΥΡΙΖΑ, εγκλωβισμένος στις αντιφάσεις του, στον λαϊκισμό και την αναξιοπιστία του, δεν μπορεί να πείσει ότι είναι ο πολικός αντίποδας που έχει ανάγκη ο τόπος.
Και αντί αυτή καθεαυτή η αποτυχία διαχείρισης κορυφαίων ζητημάτων για τη ζωή του Έλληνα πολίτη να οδηγεί σε προβληματισμό, σε επανεξέταση στάσης και σε διερεύνηση λύσεων από την πλευρά της εκάστοτε κυβέρνησης, αντί η αντιπολίτευση να ασκεί κριτική επί της ουσίας και να αποτελεί όπλο ελέγχου και πίεσης στο πλευρό του λαού, ζούμε το εξής παράδοξο, παλιό και χρεωκοπημένο: μια αδιέξοδη σύγκρουση για την δημιουργία εντυπώσεων και την επίτευξη πολώσεων που μόνο στόχο έχουν την κάλπη, δηλαδή τη νομή της εξουσίας χωρίς πολιτικό πρόσημο, χωρίς πολιτικό-ηθικούς φραγμούς, με απίστευτα χαλαρά ιδεολογικά όρια που ευνοούν ακόμη και τις πολιτικές απιθανότητες.
Αν μπορεί η φιλελεύθερη δεξιά να ανέχεται την ακροδεξιά έκφραση ακόμη και στο υψηλότερο επίπεδο (κυβερνητικές θέσεις) και η αριστερά να συγκυβερνά με μία εθνικιστική φράξια, είναι προφανές ότι μοναδικός στόχος είναι η εκλογική επιβίωση στο βωμό της οποίας επιτρέπονται (αν όχι επιβάλλονται) οι πολιτικές κυβιστήσεις και οι μεταπηδήσεις από τον ένα ιμάντα μεταφοράς εξουσίας (που πολλές φορές είναι οι ασύμβατες πολιτικά συνεργασίες) στον άλλο, με την ευκολία ακροβάτη.
Η σταθερή αύξηση των ποσοστών του ΚΙΝ.ΑΛ. στις δημοσκοπήσεις μετά την εκλογή του Νίκου Ανδρουλάκη στην Προεδρία του, ενέτεινε ακόμη περισσότερο την αγωνία Ν.Δ. και ΣΥΡΙΖΑ, ιδίως για την επιβίωσή τους στον κρίσιμο χώρο του Κέντρου, με αποτέλεσμα οι γηπεδικού τύπου σκηνές να αντικαθιστούν κραυγαλέα τον πολιτικό λόγο στις τελευταίες συνεδριάσεις της Βουλής σε μια προσπάθεια συσπείρωσης οπαδών δια της μεθόδου του διχασμού.
Γνωστή, ευανάγνωστη και πλέον απίστευτα ανιχνεύσιμη τακτική από τον μέσο ψηφοφόρο ο οποίος έχει κουραστεί.
Στην άλλη πλευρά αυτής της πολιτικής «παλαιότητας» βρίσκεται το ΠΑΣΟΚ- ΚΙΝΑΛ το οποίο από κόμμα αναμνήσεων (όπως το ήθελαν και το επεδίωκαν πολλοί) επανέρχεται δυναμικά ως κόμμα προσδοκίας, επανακτώντας τη σχέση εμπιστοσύνης με την κοινωνία και τα πλατιά λαϊκά στρώματα ως ένα κόμμα της Ευρωπαϊκής Σοσιαλδημοκρατίας που αφενός επαναφέρει στο προσκήνιο τη συζήτηση για εθνική ανεξαρτησία, ισότητα ευκαιριών και κοινωνική απελευθέρωση, αφετέρου ανοίγει τη ατζέντα για τα μεγάλα σύγχρονα και κρίσιμα θέματα όπως η πράσινη οικονομία, η ανάγκη οικοδόμησης ενός αποτελεσματικού κοινωνικού κράτους, η κλιματική αλλαγή κ.α.
Ο λόγος, ύφος και το αφήγημα του Νίκου Ανδρουλάκη, ενός νέου ανθρώπου με διεθνή αναγνώριση και εμπειρία, ο οποίος προέρχεται από το λίκνο της ιστορικής δημοκρατικής παράταξης που ίδρυσε ο Ανδρέας Παπανδρέου και εκπροσωπεί τη νέα αντίληψη στα πράγματα, είναι η άλλη όψη της πολιτικής στην Ελλάδα.
Το ΠΑΣΟΚ υπό την ηγεσία του Νίκου Ανδρουλάκη απορρίπτει τα χαρακτηριστικά των πολιτικών δυνάμεων της δεξιάς και αριστερής συντήρησης, έχει σταθερό πολιτικό λόγο, εκπέμπει σοβαρότητα και υπευθυνότητα, δεν κάνει εκπτώσεις, δεν τάζει, δεν πυροδοτεί και δεν διχάζει. Ο νέος Πρόεδρος του ΚΙΝ.ΑΛ. ο οποίος δεν έχει ασκήσει εξουσία και δεν έχει εξαρτηθεί από αυτήν, επιβεβαιώνει μέρα με την μέρα την μεγάλη σημασία της υπέρβασης που έκαναν τα μέλη και οι χιλιάδες φίλοι του χώρου τα οποία επέλεξαν με ευρεία διαφορά ένα στέλεχος που μέχρι τώρα δεν έχει ασκήσει κυβερνητικά καθήκοντα και δεν έχει υποστεί τη φθορά, για να φέρουν ξανά τον αέρα της ανανέωσης και τις νέες άφθαρτες ιδέες στην πολιτική.
Η επανάκτηση της σχέσης εμπιστοσύνης με την κοινωνία, η οποία καταγράφεται δημοσκοπικά και εξακολουθεί να μεγαλώνει, είναι απόρροια όχι μόνο των σχέσεων που χτίστηκαν στο βάθος δεκαετιών μεταξύ του ΠΑΣΟΚ και της κοινωνίας και παρέμειναν ισχυρές παρά τις περιπέτειες που ακολούθησαν, αλλά και απόρροια του γεγονότος ότι γίνεται πλέον κοινή πεποίθηση η άποψη ότι το νέο έρχεται ξανά μέσα από την ίδια παράταξη.
Ότι η παράταξη που άνοιξε δρόμο για την αλλαγή της χώρας στον καιρό της μεταπολίτευσης, που μεταμόρφωσε την Ελλάδα, έρχεται και πάλι να προτείνει λύσεις για τα αδιέξοδα της χώρας και να οδηγήσει ξανά στο μέλλον. Με έναν νέο, καθαρό και αξιόπιστο άνθρωπο στο τιμόνι της. Τίποτα και κανείς δε μπορεί να εμποδίσει το μέλλον
*Ο Γιώργος Καρβουνιάρης είναι δημοσιογράφος, μέλος της Ν.Ε. Αχαΐας του ΚΙΝΑΛ, υπεύθυνος Τύπου και ΜΜΕ
