Σε λίγες ώρες ξεκινάει ο δεύτερος γύρος των προεδρικών εκλογών στη Γαλλία. Αν οι δημοσκοπήσεις επαληθευτούν (πράγμα που δεν συμβαίνει παντού και πάντα εδώ και αρκετά χρόνια), ο Εμανουέλ Μακρόν θα συνεχίσει να είναι Πρόεδρος της Γαλλικής Δημοκρατίας για άλλη μία πενταετία. Ο κίνδυνος να κυβερνηθεί η Γαλλία από μια ακροδεξιά δύναμη θα έχει αποσοβηθεί και όλη η Ευρώπη θα χαλαρώσει και πάλι. Είναι όμως καιρός για χαλάρωση, ανεμελιά και επανάπαυση;
Ο Μακρόν εκλέχθηκε πρώτη φορά το 2017 κάνοντας εκλογικό περίπατο. Στο δεύτερο γύρο τον είχαν ψηφίσει περίπου τα δύο τρίτα των ψηφοφόρων. Σήμερα οι δημοσκοπήσεις δεν του δίνουν περισσότερο από 55%. Όποιο κι αν θα είναι όμως το πραγματικό εκλογικό αποτέλεσμα, οι δυνάμεις της ακροδεξιάς στη Γαλλία εμφανίζονται ανησυχητικά ενισχυμένες, παρόλη την φιλική πολιτική σχέση τους με τον Πρόεδρο Πούτιν, η οποία δεν φαίνεται να επηρέασε την ψήφο του εκλογικού σώματος, τουλάχιστον στον πρώτο γύρο.
Ο Μακρόν εμφανίστηκε το 2017 με μια θριαμβευτική είσοδο στην πολιτική σκηνή της Γαλλίας, διέλυσε τα κόμματα του γαλλικού δικομματισμού, το γκωλικό κόμμα της δεξιάς και το σοσιαλιστικό κόμμα, κήρυξε την υπέρβαση Δεξιάς και Αριστεράς, δημιούργησε εκ των ενόντων ένα νέο κόμμα με ιδεολογία του αυτή την υπέρβαση, μίλησε για το καινούργιο, το άφθαρτο, το εκσυγχρονιστικό, για ένα νέο όραμα για την Ευρώπη και σάρωσε τόσο στις προεδρικές όσο και στις εθνικές εκλογές που ακολούθησαν. Αξίζει βέβαια να μην ξεχάσουμε την τεράστια, προκλητική, εμφανή στήριξή του από τα ΜΜΕ και τη λιγότερο εμφανή αλλά όχι λιγότερο προκλητική στήριξή του από το μεγάλο χρηματοπιστωτικό κεφάλαιο.
Η συνέχεια δεν δικαίωσε την αρχική ευφορία. Στη μεν προσπάθειά του για αναδόμηση του ευρωπαϊκού οικοδομήματος έπεσε πάνω στον τοίχο του γερμανικού nein, στη δε εσωτερική, οικονομική και κοινωνική πολιτική, εφάρμοσε τα πιο σκληρά νεοφιλελεύθερα δόγματα, μαζί με περιφρόνηση του λαϊκού παράγοντα, αυταρχισμό και καταστολή. Η τακτική του θυμίζει εκείνη την περίφημη ατάκα στο αριστούργημα του Λουκίνο Βισκόντι «ο Γατόπαρδος», που βασίστηκε στο ομώνυμο μυθιστόρημα του Τζιουζέπε ντι Λαμπεντούζα: «Πρέπει να τα αλλάξουμε όλα, για να μην αλλάξει τίποτα».
Σήμερα, στην προεκλογική εκστρατεία του δεύτερου γύρου ο Μακρόν προσπαθεί να πείσει ότι δεν είναι ο Πρόεδρος των πλουσίων, των τραπεζών, των ελίτ. Αν καταφέρει να εκλεγεί, δεν θα είναι γιατί θα έχει πείσει αλλά γιατί ο γαλλικός λαός – σωστά – δεν θα θελήσει να δώσει την ευκαιρία στην ακροδεξιά να εφαρμόσει τα αποτρόπαια σχέδιά της.
Η υπέρβαση της Δεξιάς και της Αριστεράς, το τέλος των ιδεολογιών, το τέλος της Ιστορίας υποστηρίχθηκε για πρώτη φορά θεωρητικά το 1992 από τον Φράνσις Φουκουγιάμα στο βιβλίο του «Το τέλος της Ιστορίας και ο τελευταίος άνθρωπος». Η πρόσφατη τότε κατάρρευση του «υπαρκτού σοσιαλισμού» και της Σοβιετικής Ένωσης οδηγούσε τον Φουκουγιάμα στην πρόβλεψη ότι η πρόοδος της Ιστορίας ως πάλη ιδεολογιών, όπως και Ψυχρός πόλεμος, έχει τελειώσει με την παγκόσμια κατίσχυση της φιλελεύθερης δημοκρατίας. Τις σκέψεις του που διαψεύστηκαν τόσο γρήγορα και δραματικά ενστερνίστηκαν και μάλιστα με τρόπο ευτελή οι δυνάμεις του νεοφιλελευθερισμού που προπαγάνδιζαν ότι η τεχνολογική επανάσταση και η παγκοσμιοποίηση με την κατάργηση των φραγμών στη διακίνηση των προϊόντων, των υπηρεσιών και του χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου, θα έφερνε τη συνολική ευημερία της ανθρωπότητας. Μόνο που η ευημερία τελικά έμεινε στα ρετιρέ και δεν πέρασε ποτέ προς τα κάτω. Τελευταίος θιασώτης αυτής της απατηλής «ουτοπίας» ο κ. Μητσοτάκης. Ύστατη καταφυγή για τον απλό πολίτη η πολύχρωμη Αριστερά.
