Του Αχιλλέα Ροδίτη
Πού να ‘ξερε πού έμπλεκε «κολοσσός» εταιρεία ταχυμεταφορών (πολυεθνική) όταν έλαβε την απόφαση να επενδύσει στην Πάτρα δηλώνοντας ηχηρά την παρουσία της στην πόλη.
Οι απεσταλμένοι της εταιρείας έφτασαν στην αχαϊκή πρωτεύουσα πριν από οκτώ μήνες περίπου, αναζητώντας έναν χώρο στέγασης που θα πληρούσε όλες τις απαιτούμενες προδιαγραφές.
Ένα κεντρικό, σχετικά σημείο, έναν χώρο κάμποσων τετραγωνικών μέτρων για την αποθήκευση αλλά και εξυπηρέτηση του κοινού, καθώς και να είναι σε σημείο όπου το «σταμάτα-ξεκίνα» για πολίτες – πελάτες να γίνεται σχετικά δίχως πολλά προβλήματα, αλλά και το ίδιο να ισχύει και για τους υπαλλήλους που θα πρέπει να μεταφέρουν τα δέματα.
Ο χώρος, τελικά, βρέθηκε κάπου στην Αγίου Ανδρέου και περιχαρείς οι εκπρόσωποι της εταιρείας ενημέρωσαν τα «κεντρικά» στην Αθήνα για την δυνατότητα επίτευξης συμφωνίας ενοικίασης του χώρου. Έτσι κι έγινε.
Η συμφωνία κλείστηκε, δόθηκε και το «καπάρο». Και μετά, άρχισε η διαδικασία για την έκδοση της σχετικής άδειας προκειμένου να λειτουργήσει μια τέτοιου αντικειμένου εταιρεία. Πού να φαντάζονταν όμως ότι… θα ‘μπλεκαν με «διατηρητέο» κτίσμα και αυτό θα τους οδηγούσε σε ατραπούς ταλαιπωρίας;
Παρ’ όλα αυτά επέμειναν παρότι χρειάστηκε να περάσουν… ούτε ένας, ούτε δύο, αλλά συνολικά έξι μήνες έως ότου τελικώς «ανάψει» το «πράσινο» φως, από την αρμόδια Υπηρεσία Νεοτέρων Μνημείων της Αρχαιολογίας. Με ό,τι συνεπάγεται αυτό για την «χασούρα» σε χρόνο και σε χρήμα. Και ό,τι συνεπάγεται στον χαμένο τζίρο που πλήττει ολέθρια τον προγραμματισμό μια τέτοιου μεγέθους εταιρεία.
Αλλά και αυτό ξεπεράστηκε και η άδεια λειτουργίας εκδόθηκε. Έτσι, έγινε αρχή στις προετοιμασίες για την εκτέλεση εργασιών ανακαίνισης και διαμόρφωσης του χώρου. Μόνο που εκεί «περίμενε» άλλη μία δυσάρεστη έκπληξη την εταιρεία. Διότι ο Πολιτικός Μηχανικός που έστειλε από την Αθήνα, απογοητευμένος διαπίστωσε ότι… όλο το ταβάνι, (ή τουλάχιστον μεγάλο μέρος του), ήταν κυριολεκτικά «σάπιο» απ’ την φθορά του χρόνου και την εγκατάλειψη, άρα την έλλειψη φροντίδας στο κτίριο.
Πιο συγκεκριμένα, ήταν «σάπιο» εξαιτίας της συχνής συσσώρευσης βρόχινων νερών, που δεν είχαν από πού να φύγουν, με αποτέλεσμα η οροφή να έχει υποστεί σε τεράστιο βαθμό διάβρωση και να απαιτούνται εκ βάθρων αλλαγές στα κατασκευαστικά τμήματα του κτιρίου του οποίου η ανέγερση «πηγαίνει» πολύ πίσω στον χρόνο, καθώς είναι από τα πλέον παλαιά κτίρια της πόλης, κατασκευής από αρχές του περασμένου αιώνα (1900).
Η εταιρεία, σύμφωνα με πληροφορίες, βρέθηκε στο «μπρος γκρεμός, πίσω ρέμα» αφού απ’ την μια έχει ήδη ξοδέψει πολλά για καταβολή περίπου 7-8 ενοικίων (μαζί με το «καπάρο») αλλά και για την όλη γραφειοκρατία έκδοσης της άδειας λειτουργίας.
Ως εκ τούτου, ούτε περιθώριο για σκέψεις περί αλλαγής χώρου δεν υπάρχουν, ούτε όμως και για ματαίωση της επένδυσης, εφόσον ήδη ξοδεύτηκε μέρος επένδυσης. Κατά συνέπεια, για την εταιρεία αποτελεί «μονόδρομο» η συνέχιση της προσπάθειας έστω και αν αυτό προϋποθέτει νέες καθυστερήσεις και αναβολές στην έναρξη λειτουργίας και περισσότερα χρήματα για την προετοιμασία.
Από την υπόθεση προκύπτει μία σημαντική παράμετρος που αφορά ειδικά την Πάτρα και την οποία επισημαίνουν Πολιτικοί Μηχανικοί και Αρχιτέκτονες. Ότι η πόλη, που σαφώς «θέλει» επενδύσεις, διαθέτει χώρους, ενίοτε όμως πολλοί εξ αυτών δεν είναι της αντοχής και χρησιμότητας που απαιτείται, λόγω φθοράς. «Δεν είναι εύκολη υπόθεση για μια εταιρεία να βρει άμεσα λειτουργική στέγη στο κέντρο της Πάτρας», σημειώνει χαρακτηριστικά Πατρινός Μηχανικός.
