Ακόμη πιο βαθιά μπήκε το μαχαίρι στην καρδιά της μητέρας του 11χρονου Άλεξ Μεσχισβίλι, που αγνοείται από τις 3 Φεβρουαρίου του 2006, όταν τα ίχνη του χάθηκαν από το κέντρο της Βέροιας.
Όλα αυτά τα χρόνια η τραγική Νατέλα αναζητούσε πεισματικά το άψυχο κορμί του παιδιού της για μπορεί να ανάβει το κεράκι του. Πλέον, όμως, μπαίνει ταφόπλακα στις ελάχιστες ελπίδες που της είχαν απομείνει, καθώς η υπόθεση, που συγκλόνισε επί χρόνια το πανελλήνιο, τέθηκε οριστικά στο αρχείο.
Το ερώτημα «Πού είναι ο Άλεξ;», το οποίο στοιχειώνει ακόμα την ψυχή της μάνας, έμεινε αναπάντητο και, όπως όλα δείχνουν, δεν πρόκειται να απαντηθεί ποτέ, παρά την καταδίκη των ανήλικων δραστών, οι οποίοι δεν αποκάλυψαν πού είχαν κρύψει τη σορό του αγοριού από τη Γεωργία. Τυπικά, ο κύκλος της νομικής παραμέτρου είχε ολοκληρωθεί με τις καταδίκες της παρέας των ανηλίκων, όπως και του μεγαλύτερου αδελφού και του παππού των δύο Ελλήνων για την εμπλοκή τους στη συνέχεια.
«Η υπόθεση του άτυχου Άλεξ έχει κλείσει προ πολλού οριστικά, όταν καταδικάστηκε ο παππούς των δύο παιδιών και η υπόλοιπη παρέα τους, τα παιδιά που συμμετείχαν σε αυτή τη συγκλονιστική πράξη. Παρά το αναπάντητο και καίριο ερώτημα για τη μητέρα, για εμάς και την οικογένεια, η υπόθεση έκλεισε με τις καταδίκες» είπε στην «Espresso» ο έμπειρος ερευνητής Γιώργος Τσούκαλης, που στάθηκε επί χρόνια στο πλευρό της Νατέλα Ιτσουαΐτζε.
Αυτό όμως δεν της έδωσε την κάθαρση που επιζητούσε, να βρει το παιδί της, να το οδηγήσει στην τελευταία του κατοικία και να το επισκέπτεται, όπως είχε κάθε δικαίωμα, με βάση το δίκαιο ανθρώπων και Θεού. Η συμπαθέστατη και καλλιεργημένη Νατέλα έγινε ένα πρόσωπο-σύμβολο μητρότητας, που συγκέντρωσε τη συμπόνοια όλων, ώσπου οι ελπίδες της εξανεμίστηκαν με το πέρασμα του χρόνου. Έτσι αποδέχτηκε τη μοίρα της, που λες και είχε γραφτεί από αρχαίο τραγωδό, και συνέχισε την καθημερινότητά της, πάντα με υποδειγματική ευπρέπεια, αλλά χωρίς να ξαλαφρώσει από το βάρος της ψυχής της.
Το ερώτημα «Πού είναι ο Άλεξ;» έκαιγε όλη την υγιή ελληνική κοινωνία, καθώς η εξαφάνισή του το απόγευμα της 3ης Φεβρουαρίου του 2006 δεν είχε καμία λογική εξήγηση. Ο Άλεξ, ένα συνεσταλμένο παιδί, που ζούσε στην πόλη με τη μητέρα και τον πατριό του, είχε εξαφανιστεί φεύγοντας από την προπόνηση του μπάσκετ στο γυμναστήριο της Ελιάς, με προορισμό το πρακτορείο ΟΠΑΠ του πατριού του και κατόπιν το μάθημα ζωγραφικής στη Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών. Κανείς δεν φανταζόταν, όμως, ότι το παιδί, που δεχόταν bullying και βία από συγκεκριμένους παραβατικούς συμμαθητές του, ήταν νεκρό.
Η τραγική απάντηση, όμως, ήρθε 40 μέρες μετά την εξαφάνισή του, κατά τη διάρκεια της εκπομπής «Φως στο Τούνελ» της Αγγελικής Νικολούλη, όταν διασταυρώθηκε ως πληροφορία ότι ένα εγκαταλειμμένο ακίνητο επί της οδού Έλλης ήταν το μέρος όπου μεταφέρθηκε αρχικά ο Άλεξ. Είχαν προηγηθεί οι μαρτυρίες που είχε αποσπάσει η δημοσιογράφος από την παρέα των παιδιών, δύο αδέλφια Ελληνόπουλα, έναν Αλβανό, έναν Βορειοηπειρώτη και έναν Ρουμάνο, ηλικίας -τότε- 11 έως 13 ετών, οι οποίοι περιέγραφαν ότι κυνήγησαν τον Άλεξ για να τον χτυπήσουν και του έβαλαν τρικλοποδιά, με αποτέλεσμα να πέσει και να χτυπήσει στο κεφάλι.
Οι εξελίξεις ήταν ραγδαίες και, έπειτα από πολλές καταθέσεις και τη συνδρομή ειδικών, τα παιδιά ομολόγησαν -με πρώτο τον Βορειοηπειρώτη- ότι όντως είχαν μεταφέρει τον Άλεξ στον συγκεκριμένο χώρο και επέστρεψαν στα σπίτια τους. Στη συνέχεια οι εκδοχές διέφεραν, καθώς ανέλαβαν δράση οι ενήλικες στενοί συγγενείς των Ελλήνων. Έτσι, κατά μία περιγραφή, η παρέα μετέφερε τη μεθεπόμενη μέρα το άψυχο σώμα του Άλεξ στο ποτάμι της Μπαρμπούτας και κατά μια άλλη το εξαφάνισαν από το εγκαταλειμμένο σπίτι οι συγγενείς των Ελλήνων.
Αυτό που είχε προκαλέσει ένα δεύτερο σοκ ήταν η κυνικότητα των παιδιών, που θα τη «ζήλευε» και σκληρός ποινικός! Έφτασαν, ακόμη, στο σημείο να απειλούν όποιον μιλούσε εναντίον τους, καθώς μάλιστα οι ποινές που τους επιβλήθηκαν λόγω της ηλικίας τους ήταν αναμορφωτικά μέτρα. Αυτοί που εξαφάνισαν το πτώμα του Άλεξ δεν αποκάλυψαν πού βρίσκεται και έτσι η Νατέλα έμεινε με το ερώτημα, όπως συνέβη λίγα χρόνια αργότερα και με τη μητέρα του Μάριου Παπαγεωργίου, που ακόμα αναζητά το νεκρό παιδί της.
Το δράμα της μάνας που εδώ και 16 χρόνια δεν ξέρει πού είναι το νεκρό σπλάχνο της
Η στάση και η προσωπικότητα της Νατέλα αλλά και του συζύγου της Δημήτρη από την πρώτη στιγμή εξέπληξαν την κοινή γνώμη και κέντρισαν το συναίσθημα των πολιτών, καθώς και οι δύο παρέδωσαν μαθήματα αξιοπρέπειας και ήθους, παρά τις μαρτυρικές στιγμές που βίωναν.
«Κάθε φορά που ταξιδεύω στη Μακεδονία συναντώ τη Νατέλα και τον Δημήτρη, αυτούς τους συγκλονιστικούς ανθρώπους, που δίδαξαν ήθος. Ο καημός της Νατέλα είναι να μπορέσει να ανάψει ένα κερί, όταν και αν βρεθεί η σορός του άτυχου Άλεξ» λέει σήμερα στην «Espresso» ο Γιώργος Τσούκαλης.
Και πράγματι, από τη στιγμή που αποκαλύφτηκε η φρικτή αλήθεια η Νατέλα αφιέρωσε όλο της το «είναι» στο να ανοίξουν τα στόματα της τοπικής κοινωνίας και να αποκαλυφτεί πού είχε γραφτεί ο τραγικός επίλογος για τον Άλεξ, προκειμένου να του προσφέρει μετά θάνατον όσα αξίζουν σε μια ανθρώπινη ύπαρξη.
Ήταν τον Ιούλιο του 2015, όταν η «Espresso» επισκέφτηκε μαζί με τον Γιώργο Τσούκαλη τη Βέροια προκειμένου να καταγράψει την αγωνία της μητέρας του Άλεξ, που όταν ήρθε στην Ελλάδα από τη Γεωργία, το 1999, για να ζήσει μια καλύτερη ζωή δεν φανταζόταν ότι θα βίωνε τον χειρότερο εφιάλτη για μια μητέρα.
«Για μένα είναι σαν να μην πέρασε μια μέρα… Ο χρόνος έχει σταματήσει στο 2006. Σε εκείνο το βράδυ που ο Άλεξ δεν γύρισε σπίτι» είχε πει τότε στη Γιούλη Σταρίδα και συνέχισε να αισθάνεται το ίδιο μετά το τυπικό τέλος της υπόθεσης.
«Αν και για κάποιους η υπόθεση έχει κλείσει, για μένα είναι ακόμη ανοιχτή, καθώς δεν έχω μάθει την αλήθεια. Δεν έχω βρει ακόμη το παιδί μου… Απλώς περιμένω… Ελπίζω, κάποια στιγμή, οι εμπλεκόμενοι να μου πουν πού βρίσκεται ο γιος μου. Γιατί όλοι ξέρουν, αλλά σιωπούν. Εγώ όμως είμαι πάντα εδώ για να τους θυμίζω τι έγινε… Για να μην ξεχάσουν. Γιατί εγώ δεν ξεχνώ!» είπε η Νατέλα και έδωσε αφοπλιστική απάντηση στο ερώτημα αν θα άντεχε την αποκάλυψη: «Έχω μάθει να αντέχω στον πόνο. Έχασα το παιδί μου. Μεγαλύτερος πόνος από αυτό δεν υπάρχει» είχε πει.
Η Νατέλα κατευθύνθηκε τότε μαζί με τη δημοσιογράφο στην Μπαρμπούτα, απ’ όπου περνούσε καθημερινά για να πάει στο σχολείο όπου εργάζεται, χωρίς όμως να έχει κατέβει στο σημείο όπου υπέδειξαν τα παιδιά ότι άφησαν τον Άλεξ, του οποίου το δωμάτιο η μητέρα του είχε αφήσει άθικτο ακόμα και ύστερα από τόσα χρόνια! Η ίδια είχε μιλήσει για το πώς είναι να ζεις δίπλα σε όσους καταδικάστηκαν για τον χαμό του παιδιού της και συγκεκριμένα την οικογένεια των Ελλήνων. «Ξέρετε πόσο δύσκολο είναι να συναντάς, να βλέπεις ελεύθερους τους δολοφόνους του παιδιού σου; Μένουν μόνο λίγα μέτρα μακριά από το σπίτι μου! Αυτά τα παιδιά και ο παππούς μού στερούν το δικαίωμα να θρηνήσω το παιδί μου. Εγώ θα βρίσκομαι συνέχεια μπροστά τους για να τους θυμίζω τι έχουν κάνει!» έλεγε η Νατέλα.
